Η Μάχη του Ντεμπάλτσεβε

Η Μάχη του Ντεμπάλτσεβε υπήρξε μία από τις εμβληματικές συγκρούσεις του Ρωσο-ουκρανικού Πολέμου. Ο Αμερικανός Επίλαρχος Amos C. Fox στο άρθρο του «Battle of Debal’tseve: the Conventional Line of Effort in Russia’s Hybrid War in Ukraine», στο περιοδικό ARMOR (Χειμώνας 2017), προχωρά πέρα από την περιγραφή της μάχης και αναλύει οργανωτικά και επιχειρησιακά τις ενέργειες του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία.



Αν και κάποιοι στον αμερικανικό στρατό πιστεύουν ότι η Ρωσία δεν αποτελεί ευθεία απειλή για τις ΗΠΑ οι πολιτικές και στρατιωτικές μας συμμαχίες απαιτούν να αντιλαμβανόμαστε τον τρόπο με τον οποίο η Ρωσία προβάλλει την ισχύ της στην περιφέρεια της. Η επιχείρηση Atlantic Resolve του Αμερικανικού Στρατού στην Ευρώπη (USAREUR) και διασυμμαχικές ασκήσεις όπως η Anakonda 16 δείχνουν την ανάγκη κατανόησης του τρόπου που η Ρωσία διεξάγει επιχειρήσεις. Τέλος, η μελέτη των αναδυόμενων απειλών είναι θεμελιώδης για οποιονδήποτε επαγγελματικό στρατό και γι΄ αυτό η μελέτη των σύγχρονων ρωσικών στρατιωτικών ενεργειών είναι δικαιολογημένη.

Οι ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην ανατολική Ευρώπη από το 2008 χαρακτηρίζονται από μία καινοτόμο προσέγγιση στον πόλεμο που ενσωματώνει τεχνολογίες της πληροφορικής και πληροφοριακές επιχειρήσεις με τις οποίες γίνεται εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου στις σύγχρονες συνθήκες. Είτε αποκαλέσουμε αυτήν την προσέγγιση υβριδικό πόλεμο ή πόλεμο νέας γενιάς ή αμφίσημο πόλεμο είτε με οποιοδήποτε άλλο όρο από αυτούς που έχουν χρησιμοποιηθεί, η Ρωσία έχει επιφέρει μία αλλαγή παραδείγματος δημιουργώντας στον αμερικανικό στρατό νέα διλήμματα και προβλήματα για να επιλύσει.

Τα πεδία των μαχών του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου δεν φιλοξενούν μόνο τις τελευταίες εξελίξεις στον κυβερνοπόλεμο και στον ηλεκτρονικό πόλεμο ούτε είναι μόνο χώρος διεξαγωγής πρωτοποριακών πληροφοριακών επιχειρήσεων στοχευμένων στον χειρισμό των ΜΜΕ και της κοινωνίας. Πέρα από αυτές τις μοντέρνες πτυχές των επιχειρήσεων λαμβάνει χώρα μία συμβατική εκστρατεία η οποία είναι εξίσου ενδιαφέρουσα με τις πιο μοντέρνες πτυχές αυτού του πολέμου. Μακριά από αυτό που γίνεται αντιληπτό στον μέσο παρατηρητή ή από αυτό που προβάλλεται από τα ΜΜΕ αυτά τα πεδία των μαχών ομοιάζουν περισσότερο με εκείνα του Α΄ Π.Π. παρά με ότι θα περίμενε να βρει κανείς στον 21^ο αιώνα [1].

Τα Ρωσο-ουκρανικά πεδία των μαχών είναι γεμάτα με χαρακώματα, ισοπεδωμένες πόλεις, κουφάρια θωρακισμένων οχημάτων και με τους τάφους χιλιάδων Ουκρανών στρατιωτών και πολιτών. Τα Ρωσο-ουκρανικά πεδία των μαχών χαρακτηρίζονται από την αδιάκριτη χρήση ρουκετών και πυροβολικού, όπου οι απώλειες των αμάχων αντιμετωπίζονται απλώς ως παράπλευρες απώλειες. Τα Ρωσο-ουκρανικά πεδία των μαχών χαρακτηρίζονται και από μηχανοκίνητες επιχειρήσεις σε ανοιχτές και αστικές περιοχές. Τέλος, τα Ρωσο-ουκρανικά πεδία των μαχών φιλοξενούν τον σύγχρονο πολιορκητικό πόλεμο.

Πολλές από τις μάχες που ενσωματώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι άγνωστες στον αμερικανικό στρατό. Οι μάχες του Ilovaisk, του αεροδρομίου του Donetsk, του αεροδρομίου του Luhansk, της Μαριούπολης, του Sloviansk, του Debal’tseve και άλλες είχαν τέτοιο μέγεθος που χρόνια είχαμε να δούμε. Το παρών άρθρο εξετάζει τη Μάχη του Ντεμπάλτσεβε για να κατανοήσει τον ρωσικό τρόπο πολέμου που βρίσκεται αμέσως κάτω από την επιφάνεια του υβριδικού πολέμου. Επιπλέον, το παρών άρθρο επιδιώκει να εντοπίσει τις αναδυόμενες τάσεις στις ρωσικές επιχειρήσεις και να εξετάσει αυτές τις τάσεις με μεγαλύτερη λεπτομέρεια.

Η Μάχη του Ντεμπάλτσεβε επιλέχθηκε προς μελέτη γιατί:

• Είναι η πιο πρόσφατη μεγάλη μάχη στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και η σημασία της έγκειται στο ότι εμπεριέχει τα διδάγματα του ρωσικού στρατού από τις συμβατικές επιχειρήσεις συνολικά του πολέμου.
• Ακόμη, η μάχη αντανακλά τη φύση της ρωσικής αντίδρασης στις ουκρανικές δράσεις κατά τη διάρκεια των 18-μηνων επιχειρήσεων.
• Η μάχη του Ντεμπάλτσεβε καταδεικνύει τη στενή σχέση της ρωσικής αναγνώρισης με τα μέσα εκπομπής πυρών καμπύλης τροχιάς, η οποία έχει δημιουργήσει ένα σύστημα αισθητήρας-μέσο εκτόξευσης (sensor-to-shooter) με σχεδόν άμεση αντίδραση.
• Η μάχη δείχνει μία έλλειψη διακλαδικότητας στις ρωσικές επιχειρήσεις, η οποία κάνει ακόμη ταχύτερη τη διαδικασία sensor-to-shooter, αφαιρώντας ένα ενδιάμεσο επίπεδο ταυτοποίησης και έγκρισης των στόχων.
• Η μάχη δείχνει ότι προσαρμογές στην οργάνωση των δυνάμεων επιτρέπουν σε αυτές να επιχειρούν στο τακτικό και στο επιχειρησιακό επίπεδο.
• Τέλος, η μάχη του Ντεμπάλτσεβε δείχνει την επανεμφάνιση της πολιορκίας ως μέσου διεξαγωγής του πολέμου.

Μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι από την ανάλυση της μάχης του Debal’tseve προκύπτει ότι η Ρωσία χρησιμοποιεί παλαιές μεθόδους και εξαιτίας αυτού λίγα μπορούμε να διδαχθούμε από τη μάχη. Όμως, αυτή η θέση είναι αντιπαραγωγική και περιττή για έναν οργανισμό που επιδιώκει τη γνώση όπως ο αμερικανικός στρατός. Η κατανόηση της σύγχρονης, συμβατικής, ρωσικής προσέγγισης στον πόλεμο είναι σημαντική γιατί λίγοι στον αμερικανικό στρατό, ειδικά από τον βαθμό του ταξίαρχου και κάτω είναι εξοικειωμένοι με τις ρωσικές μεθόδους.

Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος: Στρατηγικό και επιχειρησιακό πλαίσιο

Ο ιστορικός Lawrence Freedman αναλύοντας τη θέση του Γερμανού Στρατάρχη Helmuth von Moltke ότι οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να μένουν έξω από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις δηλώνει: «Η ιδέα μιας στρατιωτικής στρατηγικής διακριτής από μία πολιτική στρατηγική είναι όχι μόνο παραπλανητική αλλά κι επικίνδυνη» [2]. Η θέση του Lawrence Freedman, που ορθά αντικρούει αυτήν του Moltke, έχει εφαρμογή σήμερα όπως είχε και την εποχή των πολέμων της Γερμανικής Ενοποίησης. Γι΄ αυτό, είναι διδακτικό να εξετάσουμε σύντομα το ρωσικό πολιτικό, στρατηγικό και επιχειρησιακό πλαίσιο για να θέσουμε τη μάχη στη σωστή προοπτική ως προς το σύνολο του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου.

Η ιστορικός Sarah Paine γράφοντας για τη ρωσική πολιτική αναφέρει: «Η στρατηγική της Ρωσίας πάντα ήταν να περιτριγυρίζεται από αδύναμους γείτονες και να αποσταθεροποιεί αυτούς που έδειχναν τη δυναμική να γίνουν ισχυροί. Αυτή ήταν μία λογική στρατηγική για μία μεγάλη ηπειρωτική αυτοκρατορία» [3]. Η ρωσική πολιτική στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο είναι συζητήσιμη αλλά φαίνεται ότι συνάδει με τη θέση της Paine και αποσκοπεί να αποδυναμώσει την Ουκρανία και να δημιουργήσει μία ζώνη προστασίας μεταξύ της Ρωσίας και της Δυτικής Ευρώπης. Οι ρωσικές ενέργειες δείχνουν ότι η ζώνη αυτή γίνεται αντιληπτή με όρους εδαφικούς αλλά και με όρους αμυντικών δυνατοτήτων [4]. Επιπλέον, η ρωσική πολιτική υποστηρίζει αποσχιστικές κινήσεις στη λεκάνη του Donets (Donbass) για να δημιουργηθούν αποσχιστικές οντότητες όπως η Δημοκρατία του Donetsk (DPR) και η Δημοκρατία του Luhansk (LRP) [5].

Η ρωσική στρατηγική στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο επιδιώκει τη διατήρηση των DRP και LRP και την ήττα των ουκρανικών δυνάμεων που απειλούν την ακεραιότητα και την ύπαρξη αυτών των δύο οντοτήτων. Η Ρωσία επιτυγχάνει αυτούς τους σκοπούς μέσω της εφαρμογής ενός περιορισμένου, υβριδικού πολέμου διεξαγόμενου από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις και τοπικές και άλλες δυνάμεις [6]. Η Ρωσία ανέφερε ότι έχει εμπλέξει πάνω από 9.000 συμβατικές και μη συμβατικές δυνάμεις για την επίτευξη των στρατηγικών της σκοπών [7]. Ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει τις αυτονομιστικές και άλλες δυνάμεις.

Ο κύριος επιχειρησιακός ρωσικός σκοπός είναι η εδαφική ακεραιότητα των DRP και LRP. Η διατήρηση κρίσιμων συγκοινωνιακών κόμβων και γραμμών επικοινωνιών –που περιλαμβάνουν λεωφόρους και σιδηροδρομικές γραμμές που συνδέουν DRP, LRP και Ρωσία- είναι απορρέοντες επιχειρησιακοί σκοποί. Επιπλέον στους επιχειρησιακούς σκοπούς περιλαμβάνονται περιοχές στη λεκάνη του Donets που περιέχουν υποδομές (παραγωγής ενέργειας, υδροηλεκτρικές, ύδρευσης) και επιτρέπουν στις DRP και LRP να επιβιώνουν ανεξάρτητα από την Ουκρανία [8]. Η επίτευξη των παραπάνω επιχειρησιακών σκοπών είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις που διεξήχθησαν σε όλη τη λεκάνη του Donets.

Η ρωσική στρατηγική κινήθηκε μεταξύ φθοράς και εξάντλησης. Οι ρωσικές μάχες εστιάστηκαν στην παγίδευση ουκρανικών χερσαίων δυνάμεων και στην αργή σύνθλιψη τους μέσω της χρήσης έμμεσων πυρών και επιθέσεων με άρματα μάχης. Ο στόχος της αργής σύνθλιψης των ουκρανικών δυνάμεων –αντί για τη γρήγορη εξόντωση τους- ήταν:

1) Να αναγκάσει την ουκρανική κυβέρνηση να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να αποδεχθεί κάποια συμφωνία ώστε να σταματήσει η σφαγή,

2) να εξαντλήσει τους ουκρανικούς πόρους καθώς η Ουκρανία θα συνέχιζε να εμπλέκει δυνάμεις σε μακρόσυρτες μάχες.

Οι μάχες του Ilovaisk (7 Αυγ. – 2 Σεπ. 2014) και του Debal’tseve επιδεικνύουν την αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης καθώς έφεραν σαν αποτέλεσμα το Πρωτόκολλο του Μινσκ και τη Συμφωνία Μινσκ ΙΙ, αντίστοιχα [9]. Η απόσταση στην οποία διεξήχθησαν οι επιχειρήσεις δεν αποτέλεσαν ιδιαίτερη πρόκληση για τους Ρώσους εξαιτίας της εγγύτητας των ρωσικών δυνάμεων με τις βάσεις τους στη Ρωσία και της απρόσκοπτης εξασφάλισης των γραμμών επικοινωνιών τους προς τη Νότια Στρατιωτική Διοίκηση (Southern Military District – SMD) που είχε την αποστολή του ανεφοδιασμού των προωθημένων ρωσικών μονάδων [10].

Ο ρωσικός υβριδικός πόλεμος έχει εύστοχα περιγραφεί με αυτό που είναι γνωστό ως δόγμα Gerasimov. Οι αναλυτές διαφωνούν εάν οι ιδέες του Gerasimov αποτελούν μία νέα αντίληψη για τον πόλεμο ή μία νέα προσέγγιση στον πόλεμο, αλλά οι ρωσικές ενέργειες δείχνουν την αποτελεσματικότητα του δόγματος Gerasimov στο να καθοδηγεί τη ρωσική επιχειρησιακή τέχνη, επιχειρησιακή σχεδίαση και τακτική ενέργεια.

Εικόνα 1. Η εξέλιξη της σχέσης των επιπέδων πολέμου σύμφωνα με τον Gerasimov.

Ένα από τα κύρια σημεία του δόγματος Gerasimov είναι ότι τα επίπεδα του πολέμου έχουν συμπιεστεί από τη σύγχρονη και αναδυόμενη τεχνολογία. Γι΄ αυτό υπάρχει μικρή απόσταση στο έδαφος ή στον χρόνο μεταξύ του στρατηγικού, του επιχειρησιακού και του τακτικού επιπέδου (Εικόνα 1) [11]. Έτσι στο πεδίο της μάχης γίνεται φανερή η αλληλοεπικάλυψη που υπάρχει μεταξύ των επιπέδων πολέμου και των σχετικών ενεργειών. Η αλληλοεπικάλυψη αυτή μπορεί να παρατηρηθεί στις ρωσικές ενέργειες στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο καθώς η επιχειρησιακή τέχνη και οι τακτικές ενέργειες είναι τόσο πλεγμένες που είναι δύσκολο να βρει κανείς το όριο ανάμεσα σ΄ αυτά τα δύο.

Ο ρωσικός στρατός, όπως πολλοί άλλοι τα πρόσφατα χρόνια, εξαφάνισε τις μεραρχίες και συνάρτησε την εκστρατευτική του ικανότητα με τις ταξιαρχίες και τα συντάγματα [12]. Η SMD εξυπηρετεί τη λειτουργία του στρατηγείου επιπέδου στρατιάς στην παρούσα ρωσική δομή δυνάμεων, στο οποίο υπάγονται απευθείας οι ταξιαρχίες. Αυτό το στρατηγείο είναι και ο κύριος θεραπευτής της επιχειρησιακής τέχνης. Όμως η στρατιά δεν είναι ο μόνος δρών που εξασκεί την επιχειρησιακή τέχνη.

Εικόνα 2. Η οργάνωση της Τακτικής Ομάδας Τάγματος.

Για να επιχειρούν με αυτό το υπόδειγμα οι ρωσικές δυνάμεις άλλαξαν τη δομή τους με αποτέλεσμα το Τακτικό Συγκρότημα Τάγματος «Τ-Σ-Τ» (BTG – Battalion Tactical Group) να είναι ο φυσικός φορέας αυτής της αλλαγής. (Εικόνα 2) Το Τ-Σ-Τ είναι ένας τακτικός σχηματισμός που κατέχει επιχειρησιακού επιπέδου έμμεσα πυρά και αντιαεροπορικές δυνατότητες με αποτέλεσμα να βρίσκεται με το ένα πόδι στο τακτικό επίπεδο και με το άλλο στο επιχειρησιακό [13]. Οι φορείς των επιχειρησιακού επιπέδου πυρών που βρίσκονται συχνότερα στα ρωσικά Τ-Σ-Τ είναι οι πολλαπλοί εκτοξευτές πυραύλων (ΠΕΠ) ΒΜ-21 Grad και 9Α52-4 Tornado, οι οποίοι βάλλουν ρουκέτες 122 χλστ. σε βεληνεκή 20 και 90 χλμ. αντίστοιχα [14].

Ως αποτέλεσμα, ο διοικητής του Τ-Σ-Τ εξασκεί τόσο την τακτική όσο και την επιχειρησιακή τέχνη. Η ιδέα αυτή βρίσκεται απέναντι σε αυτό που πρεσβεύει το αμερικανικό δόγμα, το οποίο δηλώνει «Το στρατηγείο του σώματος στρατού είναι το κυρίως στρατηγείο επιχειρησιακού επιπέδου που υφίσταται στον στρατό». Η ικανότητα του Τ-Σ-Τ να επιφέρει επιχειρησιακά αποτελέσματα και να επιτυγχάνει επιχειρησιακούς σκοπούς το φέρνει στο επιχειρησιακό επίπεδο του πολέμου [15].

Η σημασία των Τ-Σ-Τ δεν θα πρέπει να υποτιμάται. Έχουν αποδείξει την προσαρμοστικότητα τους, την αντοχή τους και τη συνολική τους χρησιμότητα στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και ως αποτέλεσμα έχουν καταστεί ο αποκλειστικός πολεμικός σχηματισμός που χρησιμοποιούν οι Ρώσοι στην Ουκρανία. Υπό το φως της επιτυχίας των Τ-Σ-Τ στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο οι Ρώσοι διπλασιάζουν την επένδυση που κάνουν σε αυτά και σκοπεύουν να τα αυξήσουν από 66 σε 125 μέχρι το 2018 και να τα επανδρώσουν μόνο με επαγγελματίες [16].

Τα Τ-Σ-Τ, ένα φαινόμενο του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου, απέδειξαν ξεκάθαρα τη χρησιμότητα τους στη μάχη του Ντεμπάλτσεβε [17]. 

Η Μάχη του Ντεμπάλτσεβε

Εικόνα 3. Η θέση του Ντεμπάλτσεβε στη λεκάνη του Donets.

Η μάχη του Ντεμπάλτσεβε ξεκίνησε κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας, στην παγωμένη Ουκρανία, στις 14 Ιανουαρίου του 2015. Οι ουκρανικές δυνάμεις, τόσο του στρατού όσο και τάγματα εθελοντών, ξεκίνησαν να καταλάβουν το Debal’tseve. Η πόλη αυτή, 25.000 κατοίκων, αποτελεί συγκοινωνιακό κόμβο απ΄ όπου διέρχονται οδικοί και σιδηροδρομικοί άξονες κρίσιμοι για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές (Εικόνα 3). Η σημασία του Ντεμπάλτσεβε έγκειται στο ότι αποτελεί τον συνδετικό κρίκο που κρατά ενωμένα τα δύο μέρη της λεκάνης του Donets ενώ συνδέει το DRP και το LRP με τη Ρωσία (Εικόνα 4).

Εικόνα 4. Η λεκάνη του Donets (Donbass).

Από την άλλη πλευρά, η πόλη είναι σημαντική για την Ουκρανία επειδή η κατοχή της απαγορεύει στη Ρωσία και στους συμμάχους της μία σημαντική γραμμή επικοινωνίας. Ακόμη, η κατοχή της πόλης επέτρεπε στις ουκρανικές δυνάμεις ελευθερία κινήσεων μέσα στην ελεγχόμενη από τις αποσχιστικές δυνάμεις λεκάνη του Donets. Τέλος, το Debal’tseve ήταν κρίσιμο για τον ανεφοδιασμό και την επικοινωνία μεταξύ των ουκρανικών δυνάμεων στο μέτωπο και του στρατηγείου τους στο Artemivs’k [18].

Οι ρωσικές δυνάμεις και οι φιλορωσικές, αποσχιστικές, δυνάμεις κατέλαβαν την πόλη στην αρχική φάση της ρωσικής υβριδικής εκστρατείας τον Απρίλιο του 2014 αλλά ο έλεγχος που είχαν σε αυτήν ήταν αδύναμος. Οι ουκρανικές δυνάμεις ανακατέλαβαν το Ντεμπάλτσεβε τον Ιούλιο του 2014 και διατήρησαν τον έλεγχο τους σε αυτό μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, οπότε οι Ρώσοι άρχισαν μία συγκλίνουσα επίθεση για να καταλάβουν την πόλη, να καταστρέψουν τις ουκρανικές δυνάμεις που βρίσκονταν σε αυτήν και να στείλουν ένα μήνυμα στους ντόπιους ότι η ουκρανική κυβέρνηση ήταν ανίσχυρη να τους προστατέψει.

Εικόνα 5. Η εξέχουσα του Ντεμπάλτσεβε.

Η ουκρανική κατοχή του Ντεμπάλτσεβε δημιουργούσε μία εξέχουσα στην ελεγχόμενη από τους αυτονομιστές περιοχή (Εικόνα 5). Ρωσικά Τ-Σ-Τ εξοπλισμένα με Τ-80, Τ-90, ΒΜΡ-2 και ΒΜ-21 Grad, μαζί με μηχανοκίνητες ταξιαρχίες των αυτονομιστών ξεκίνησαν την ενέργεια τους το πρωί της 14^ης Ιανουαρίου 2015. Η επίθεση τους αποσκοπούσε να συμπιέσει την εξέχουσα και να καταστρέψει τις ουκρανικές δυνάμεις που βρισκόταν εκεί [19]. Η επίθεση γρήγορα πήρε τη μορφή πολιορκίας καθώς οι ρωσικές και αυτονομιστικές δυνάμεις επεδίωκαν να επιφέρουν μεγάλο κόστος στον ουκρανικό στρατό και στον άμαχο πληθυσμό του Ντεμπάλτσεβε.

Οι ουκρανικές δυνάμεις αριθμούσαν περίπου 8.000 άνδρες, η πλειοψηφία των οποίων άνηκε στην 128^η Μ/Κ Ταξιαρχία και στο Τάγμα Εθελοντών «Donbass». Οι Ουκρανοί είχαν σκάψει χαρακώματα και θέσεις μάχης γύρω από την πόλη και έλεγχαν τις κρίσιμες υποδομές μέσα σε αυτήν [20]. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 14^ης Ιανουαρίου Ουκρανοί στρατιώτες άκουσαν τον απειλητικό βόμβο των drones που πετούσαν πάνω τους και λίγο μετά βλήματα πυροβολικού και ρουκέτες έπεσαν στις θέσεις τους. Αμέσως ακολούθησαν επιθέσεις με τεθωρακισμένα. Οι ουκρανικές δυνάμεις έσπευσαν στα χαρακώματα τους ενώ προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε.

Οι επιθέσεις των Ρώσων και των αυτονομιστών συνεχίστηκαν με τον ίδιο τρόπο για μία βδομάδα. Η πολιορκία χαρακτηρίστηκε από αδιάκριτο βομβαρδισμό της πόλης με ΠΕΠ ΒΜ-21 και 9A52-4 και πυροβολικό μάχης και από επιθέσεις με τεθωρακισμένα στις θέσεις των Ουκρανών, ενώ ρωσικά drones περιπολούσαν αναζητώντας στόχους. Στην αναζήτηση συμμετείχαν Spetsnaz, Glavnoye Razvedyvatel’noye Upravleniye (GRU) καθώς και στρατιώτες με πολιτικά.

Γνωρίζοντας καλά τη δύσκολη θέση των Ουκρανών έξω από την πόλη και την επίδραση που είχε αυτή στους αμάχους μέσα σε αυτήν οι Ρώσοι βομβάρδιζαν ανελέητα το Debal’tseve ενώ έσφιγγαν περαιτέρω τον κλοιό τους γύρω από την πόλη. Για να δυσχεράνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση στις 22 Ιανουαρίου έκοψαν την πρόσβαση της πόλης στο ηλεκτρικό ρεύμα, στο φυσικό αέριο και στο νερό κάνοντας τις συνθήκες μέσα σε αυτήν ανυπόφορες [21]. Μέσα σε λίγες ημέρες 8.000 πολίτες έφυγαν ενώ άλλες 6.000 πέθαναν από τις επιθέσεις [22].

Οι ρωσικές και αυτονομιστικές δυνάμεις έλεγχαν και τους δύο ώμους της εξέχουσας του Debal’tseve και ήταν έτοιμες να την αποκόψουν πλήρως στις 1 Φεβρουαρίου 2015. Μέχρι τότε η 128^η Μ/Κ Ταξιαρχία, το Τάγμα «Donbass» και άλλες ουκρανικές δυνάμεις είχαν πρόσβαση στο διοικητικό και ανεφοδιαστικό τους κέντρο στο Artemivs’k μέσω του αυτοκινητοδρόμου Μ03. Οι πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου χαρακτηρίστηκαν από χαμηλής έντασης μάχες, μέχρι την 9^η Φεβρουαρίου οπότε οι αυτονομιστές κατέλαβαν τη Lohvyne αποκόπτοντας την οδό ανεφοδιασμού των Ουκρανών [23].

Η μάχη του Ντεμπάλτσεβε εντάθηκε ξανά μεταξύ 10 και 20 Φεβρουαρίου, οπότε και τέλειωσε. Στις 10 Φεβρουαρίου οι ρωσικές δυνάμεις επιτέθηκαν από δύο συγκλίνουσες κατευθύνσεις επιδιώκοντας να ολοκληρώσουν την κύκλωση του Debal’tseve. Κατά τη διάρκεια των μαχών σκοτώθηκαν 19 Ουκρανοί στρατιώτες και τραυματίστηκαν 78 [24].

Ταυτόχρονα οι Ουκρανοί έχασαν την πρόσβαση που είχαν στο Artemivs’k μέσω του αυτοκινητοδρόμου Μ03. Στις 11 Φεβρουαρίου οι Ρώσοι εκτόξευσαν επιθέσεις με ρουκέτες από την περιοχή του Debal’tseve σε στρατιωτικά και κυβερνητικά κτήρια στην πόλη του Kramatorsk. Επίσης την ίδια ημέρα έγινε φανερό στους Ουκρανούς στρατιώτες ότι θα ήταν αδύνατο να ξεφύγουν από το Ντεμπάλτσεβε.

Την ίδια ημέρα οι Ρώσοι επιδιώκοντας να εκμεταλλευτούν την επιτυχία τους ανέπτυξαν άλλα δύο Τ-Σ-Τ, από τη Νότια Στρατιωτική Περιοχή (SMD), τα οποία στη δύναμη τους περιείχαν 100 άρματα μάχης, ΒΜΡ και ΠΕΠ. Η Συμφωνία Μινσκ ΙΙ, η οποία υποτίθεται θα έβαζε τέλος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Debal’tseve, επήλθε στις 12 Φεβρουαρίου. Όμως οι Ρώσοι αγνόησαν τα συμφωνηθέντα και συνέχισαν τις επιθέσεις τους στις ουκρανικές δυνάμεις που κατείχαν θέσεις γύρω από το Debal’teve [25].

Στις 13 Φεβρουαρίου οι ρωσικές δυνάμεις επιτέθηκαν με ρουκέτες από την περιοχή του Ντεμπάλτσεβε στο Artemivs’k. Ενώ συνέβαινε αυτό ρωσικά Τ-Σ-Τ, μηχανοκίνητες ταξιαρχίες και τάγματα των αυτονομιστών συνέχισαν να πιέζουν τους Ουκρανούς στο Debal’tseve. Επιπλέον, από ρωσικά Τ-Σ-Τ εκτοξεύτηκαν μαζικά πυρά ρουκετών μέσα στο Debal’tseve. Μεταξύ 13 και 17 Φεβρουαρίου οι ουκρανικές δυνάμεις προσπάθησαν να διασπάσουν τον κλοιό αλλά δεν μπορούσαν να συγκεντρώσουν αρκετή ισχύ ώστε να μπορέσουν να ανοίξουν ένα διάδρομο. Ο ρωσικός έλεγχος του αυτοκινητοδρόμου Μ03 απαγόρευε στην ουκρανική κυβέρνηση τη δυνατότητα να παράσχει κάποια βοήθεια στις κυκλωμένες δυνάμεις της στο Ντεμπάλτσεβε.

Οι Ρώσοι αισθανόμενοι την αδιέξοδη κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει οι Ουκρανοί αποφάσισαν να δώσουν τη χαριστική βολή. Στις 17 Φεβρουαρίου ρωσικές και αυτονομιστικές δυνάμεις επιτέθηκαν στην πόλη. Οι αποδυναμωμένες και εξαντλημένες ουκρανικές δυνάμεις δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν περαιτέρω αντίσταση. Με την έγκριση της ουκρανικής κυβέρνησης αποχώρησαν από την πόλη. Τη νύχτα της 18^ης Φεβρουαρίου περίπου 2.500 Ουκρανοί στρατιώτες είχαν βγει από την πόλη  ενώ 4.500 βρίσκονταν μέσα στο Ντεμπάλτσεβε. Τη νύχτα της 19^ης Φεβρουαρίου το 90% των ουκρανικών δυνάμεων είχαν πλέον αποχωρήσει και το μεσημέρι της 20^ης Φεβρουαρίου οι Ρώσοι κατέλαβαν επίσημα την πόλη [26]. 

Η αποχώρηση των ουκρανικών δυνάμεων από το Ντεμπάλτσεβε έγινε μετά από συμφωνία μέσω ενός προκαθορισμένου διαδρόμου. Όμως, όπως και στη μάχη του Ilovaisk, οι ρωσικές δυνάμεις δεν τίμησαν τη συμφωνία και επιτέθηκαν στους Ουκρανούς που αποχωρούσαν. Οι Ουκρανοί εγκατέλειψαν τα οχήματα τους πάνω στο δρόμο και ‘έτρεξαν να βρουν ασφάλεια με τα πόδια. Οι Ρώσοι κατέστρεψαν μεγάλο αριθμό ουκρανικών οχημάτων και αιχμαλώτισαν περίπου 100 Ουκρανούς. Κατά τη μάχη του Debal’tseve καταστράφηκαν ως μάχιμες δυνάμεις η 128^η Μ/Κ Ταξιαρχία και το Τάγμα «Donbass». Οι ουκρανικές απώλειες ήταν 300 νεκροί και 700 τραυματίες. Οι απώλειες των Ρώσων και των αυτονομιστών είναι δύσκολο να υπολογιστούν καθώς η Ρωσία συνεχίζει να αρνείται την εμπλοκή της στη μάχη [27].

Σκέψεις περί τη μάχη

Παρατηρητές του ΟΑΣΕ καταγράφουν την κίνηση ουκρανικών Α/Κ πυροβόλων τον Μάρτιο του 2015.

Η ρωσική νίκη στο Ντεμπάλτσεβε είναι σημαντική για την επίδραση που είχε στις ρωσικές υποθέσεις. Ο στρατιωτικός αναλυτής Hugo Spaulding γράφει: «Μετά την κατάρρευση της ουκρανικής άμυνας στο Debal’tseve η Ρωσία βρέθηκε σε καλύτερη θέση να συντονίσει μελλοντικές επιθετικές επιχειρήσεις που αποτελούν τη βάση της στρατιωτικής της στρατηγικής στην Ουκρανία» [28]. Ακόμη, η νίκη εξασφάλισε την επαφή των δύο αυτονομιστικών οντοτήτων, της DRP και της LRP, και κατέστησε ευχερέστερη την περαιτέρω συνεργασία τους.

Η ρωσική αναγνώριση

Οι ρωσικές επιχειρήσεις στη μάχη του Ντεμπάλτσεβε, αλλά και σε όλο τον πόλεμο, δείχνουν την προτίμηση των Ρώσων στην χρησιμοποίηση drones, Spetsnaz, GRU και ανταρτικών δυνάμεων σε συνδυασμό μεταξύ τους για να παρέχουν αναγνώριση επ΄ ωφελεία των Τ-Σ-Τ και του στρατηγείου της SMD [29]. Αναφερόμενος στην αποτελεσματικότητα της ρωσικής αναγνώρισης ο στρατιωτικός αναλυτής Phillip Karber δηλώνει: «Οι Ρώσοι έχουν κατακτήσει τα μυστήρια του κύκλου sensor-to-shooter τουλάχιστον στο τακτικό και στο επιχειρησιακό επίπεδο» [30].

Μόλις ο στόχος εξακριβωθεί η πληροφορία μεταδίδεται στη μονάδα βολής. Η μονάδα αυτή, στη συνέχεια, βάλλει το πυρομαχικό που της έχει ζητηθεί. Αυτός ο κύκλος ανεμπόδιστος από τα προβλήματα της διακλαδικής συνεργασίας με την αεροπορία, έχει πολύ υψηλή ανταπόκριση και είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός. Η μάχη του Debal’tseve δείχνει ξεκάθαρα την προτίμηση των Ρώσων για τη χρήση πυρών πυροβολικού και ρουκετών, με καλύτερο παράδειγμα την επίθεση με ρουκέτες στη Zelenopillya στις 11 Ιουλίου. Στην ενέργεια αυτή οι ρωσικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν τόσο τις αναγνωριστικές δυνατότητες των drones όσο και τις ηλεκτρονικές τους δυνατότητες να εντοπίζουν τους ουκρανικούς σχηματισμούς, να παρεμβάλλουν τις επικοινωνίες τους και μετά να επιτίθενται με πυρά από ΒΜ-21 Grad και 9A52-4 Tornado [31]. Η επίθεση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο 30 και τον τραυματισμό 100 Ουκρανών στρατιωτών καθώς και την καταστροφή της μαχητικής ισχύος δύο ταγμάτων [32].

Το ρωσικό μοντέλο αναγνώρισης είναι ξένο προς αυτό του αμερικανικού στρατού. Ο ρωσικός στρατός δεν διαθέτει μονάδες αναγνώρισης όπως οι αμερικανικές μονάδες ιππικού που διεξάγουν αναγνώριση επ΄ ωφελεία των χερσαίων δυνάμεων. Στο ρωσικό μοντέλο ενσωματώνονται drones, ειδικές δυνάμεις και αντάρτες για να διεξάγουν επιχειρησιακού επιπέδου αναγνώριση σε βάθος. Τα Τ-Σ-Τ χρησιμοποιούν τα δικά τους μέσα για να διεξάγουν εγγύς, τακτική αναγνώριση. Ο σκοπός αυτής της οργανωτικής δομής επιταχύνει τη ροή της πληροφορίας προς τον σχηματισμό στον οποίο απευθύνεται [33].

Επίσης, είναι κρίσιμο να καταλάβουμε ότι οι ρωσικές ειδικές δυνάμεις, κυρίως Spetsnaz και GRU, δεν επιχειρούν ούτε είναι οργανωμένες όπως οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις.

Οι ρωσικές ειδικές δυνάμεις βρίσκονται σε άμεση σχέση με τους συμβατικούς χερσαίους σχηματισμούς και απαντούν κατευθείαν στον διοικητή του σχηματισμού που υποστηρίζουν. Δεν επιχειρούν με παράλληλη διοικητική δομή προς τις συμβατικές δυνάμεις όπως είναι η Αμερικανική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων. Γι΄ αυτό ο διοικητής των συμβατικών δυνάμεων κατευθύνει τη δράση των Spetsnaz και GRU, επιτυγχάνοντας έτσι υψηλό επίπεδο συνέργειας στις ρωσικές χερσαίες δυνάμεις [34].

Τα ρωσικά έμμεσα πυρά

Η χρήση ΠΕΠ και πυροβολικού κυριαρχεί στην προσέγγιση της Ρωσίας στον χερσαίο πόλεμο. Η επιθετική χρήση του πυροβολικού και των ρουκετών όχι μόνο δεν είναι κάτι καινούριο για τη ρωσική στρατιωτική σκέψη αλλά είναι βαθιά ριζωμένη στον ρωσικό τρόπο πολέμου. Το δόγμα του σοβιετικού στρατού στον Β΄ Π.Π. ήταν δομημένο γύρω από την ιδέα της «επίθεσης πυροβολικού» στην οποία οι μονάδες πεζικού και αρμάτων υποστήριζαν την επίθεση με το πυροβολικό και τις ρουκέτες και εκμεταλλεύονταν τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονταν από τα μαζικά πυρά. Όπως γράφει ο ιστορικός John McGrath: «Τα πυρά πυροβολικού ήταν σχεδιασμένα να καταστρέφουν ή να καταστείλουν την εχθρική άμυνα, με τις δυνάμεις ελιγμού να ακολουθούν άμεσα για να καταλάβουν το έδαφος ή να εκμεταλλευτούν με άλλο τρόπο τα αποτελέσματα των πυρών» [35].

Αυτό που είναι καινούριο στη ρωσική προσέγγιση είναι ο τρόπος που εντοπίζουν τους στόχους και ο τρόπος που έχουν επισπεύσει τον κύκλο sensor-to-shooter. Η ικανότητα των ρωσικών δυνάμεων να εντοπίζουν και να καθηλώσουν έναν αντίπαλο σε απόσταση πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που θα μπορούσε να το κάνει εκείνος δεν μπορεί να αγνοηθεί, ειδικά όταν ληφθεί υπόψη η συσχετιζόμενη δυνατότητα τους να εκτοξεύουν μαζικά πυρά σχεδόν στιγμιαία.

Απουσία διακλαδικού πολέμου

Ένα άλλο σημαντικό σημείο που θα πρέπει να θυμάται κανείς για τις ρωσικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία είναι ότι αυτές δεν είναι διακλαδικές. Δεν υπάρχει ρωσική αεροπορία ή αεροπορία στρατού στον αέρα, ώστε το πυροβολικό να πρέπει να συντονιστεί με αυτές πριν εκτοξεύσει τα πυρά του. Αυτό σημαίνει ότι οι αιτήσεις πυρός ικανοποιούνται πολύ πιο γρήγορα. Ενώ οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις υπερηφανεύονται για τη διακλαδικότητα τους, αυτό ενδιαφέρει λίγο τους Ρώσους, τουλάχιστον στις επιχειρήσεις στην Ουκρανία.

Στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο η έλλειψη διακλαδικών επιχειρήσεων λειτούργησε προς όφελος των ρωσικών χερσαίων δυνάμεων επειδή η απουσία αεροσκαφών, που θα παρεμβάλλονταν στις τροχιές των βλημάτων, κατέστησε τον κύκλο sensor-to-shooter σχεδόν ακαριαίο. Επίσης, οι περισσότερες μονάδες βολής είναι οργανικές στα Τ-Σ-Τ [36]. Η όλη κατάσταση ενισχύεται και από το γεγονός ότι οι Ρώσοι δεν ενδιαφέρονται για την ακρίβεια των πυρών τους ή για τις παράπλευρες απώλειες.

Η επανάκαμψη της πολιορκίας ως τεχνικής του πολέμου

Οι ρωσικές δυνάμεις φαίνεται ότι διεξάγουν πόλεμο θέσεων, χρησιμοποιώντας τακτικές ενέργειες για να προκαλέσουν τις επιθυμητές αντιδράσεις, με βάση τον τρόπο που έχουν εκτιμήσει ότι αντιδρούν οι Ουκρανοί σε δεδομένα ερεθίσματα. Πολλά περιστατικά σε αυτόν τον πόλεμο επιβεβαιώνουν τον προηγούμενο συλλογισμό. Ένα είναι η μάχη του Debal’tseve αλλά και η μάχη του αεροδρομίου του Luhansk, καθώς και η πρώτη και δεύτερη μάχη του αεροδρομίου του Donetsk και η μάχη του Ilovaisk. Οι πολιορκίες συνδυάζονται με την επιλογή των Ρώσων για επιθέσεις πυροβολικού που φθείρουν αργά την ουκρανική μαχητική ισχύ καθώς και τη θέληση της ουκρανικής κυβέρνησης, επιτρέποντας στη Ρωσία να κατακτά τους επιχειρησιακούς της σκοπούς.

Ακόμη, οι ρωσικές πολιορκίες εκμεταλλεύονται την τάση των Ουκρανών να «παίρνουν την πρωτοβουλία» εμπλέκοντας δυνάμεις σε ρωσικές προκλήσεις πριν αξιολογήσουν επαρκώς την κατάσταση και καθορίσουν τον βέλτιστο τρόπο ενεργείας. Η ταχεία συγκέντρωση ουκρανικών δυνάμεων σε απάντηση ρωσικών επιθετικών ενεργειών στα αεροδρόμια του Luhansk και του Donetsk αλλά και στο Ilovaisk είναι παραδείγματα όπου οι Ρώσοι δελέασαν τους Ουκρανούς να εμπλέξουν δυνάμεις που στη συνέχεια αποκόπηκαν και πολιορκήθηκαν για να τύχουν πολιτικής εκμετάλλευσης. Μπορεί οι συνθήκες που οδήγησαν στη μάχη του Debal’tseve να ήταν κάπως διαφορετικές από αυτές στο Luhansk, στο Donetsk ή στο Ilovaisk όμως σε όλες τις περιπτώσεις ξεδιπλώθηκε ουσιαστικά το ίδιο μοτίβο.

Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι η βιαστική εμπλοκή δυνάμεων στο όνομα της απόκτησης της πρωτοβουλίας μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ σε αυτόν που τη διαπράττει όταν απέναντι του έχει έναν ικανό αντίπαλο που επιδιώκει να κεφαλαιοποιήσει κάθε ευκαιρία που του παρουσιάζεται.

Οι πολιορκίες συνδυάζονται με την επιχειρησιακή προσέγγιση των Ρώσων που εστιάζει στη φθορά και στην εξάντληση. Σε κάθε μεγάλη μάχη στην Ουκρανία οι ρωσικές δυνάμεις είχαν τη δυνατότητα να εκμηδενίσουν τις ουκρανικές όμως επέλεξαν να μην το κάνουν. Οι ρωσικές δυνάμεις δεν επιζητούν μία γρήγορη, αποφασιστική νίκη στην Ουκρανία. Αντίθετα, επιδιώκουν να εξουθενώσουν τον ουκρανικό στρατό τόσο σε ότι αφορά το προσωπικό του όσο και σε ότι αφορά το υλικό του. Ο σκοπός της πολιορκίας, υποστηριζόμενος από την έντονη χρήση πυρών καμπύλης τροχιάς, είναι να καταστραφεί αργά το ουκρανικό προσωπικό και τα μέσα του. Πηγαίνοντας τη σκέψη μας ένα βήμα παρακάτω, η αργή εξόντωση των στρατιωτών πιθανότατα έχει ψυχολογική επίπτωση στην ουκρανική κοινωνία, κάνοντας την λιγότερο πρόθυμη να υποστηρίξει τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ή τα εθελοντικά τάγματα που έχουν σηκώσει μεγάλο μέρος της πολεμικής προσπάθειας.

Οι πολιορκίες διαβρώνουν την πίστη των ανθρώπων στην κυβέρνηση και στην ικανότητα του στρατού να διευθύνει τον πόλεμο. Αυτά τα δύο μπορούν να οδηγήσουν τον ουκρανικό λαό στην απάθεια, πράγμα  που θα αποδυνάμωνε στρατηγικά την ουκρανική κυβέρνηση καθώς και την ικανότητα της να επιφέρει ένα θετικό αποτέλεσμα.

Συμπέρασμα

Ο ρωσικός στρατός σήμερα δεν είναι του ίδιου διαμετρήματος με τον σοβιετικό στρατό της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Όμως, είναι ζωτικό να θυμόμαστε ότι ο ρωσικός στρατός δεν είναι ο αντίπαλος που ο αμερικανικός στρατός συνάντησε στο Κουβέιτ το 1991 ή στο Ιράκ το 2003. Ο ρωσικός στρατός είναι μία εντυπωσιακή δύναμη που έχει αποδείξει το σθένος της στον σύγχρονο συμβατικό πόλεμο. Αυτό από μόνο του απαιτεί σεβασμό και ανάλυση. Ο Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος μας παρέχει μία αντίληψη του σύγχρονου δόγματος του ρωσικού στρατού. Οι πιο εντυπωσιακές πτυχές του υβριδικού πολέμου στην Ουκρανία αφορούν τον κυβερνοπόλεμο, τον ηλεκτρονικό πόλεμο και τις πληροφοριακές επιχειρήσεις αλλά κάτω από αυτήν την επιφάνεια διεξάγεται ένας πολύ συμβατικός πόλεμος.

Η μάχη του Ντεμπάλτσεβε αντιπροσωπεύει τη συγκεντρωτική εμπειρία του ρωσικού στρατού στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Τα κύρια χαρακτηριστικά της μάχης, που σχετίζονται με τον ρωσικό στρατό, περιλαμβάνουν τη σύζευξη της ρωσικής αναγνώρισης με τα πυρά καμπύλης τροχιάς δημιουργώντας ένα υψηλής απόκρισης σύστημα. Ακόμη η μάχη επιδεικνύει την έλλειψη διακλαδικότητας στις ρωσικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, η οποία κατά παράδοξο τρόπο καθιστά τον ρωσικό στρατό περισσότερο φονικό απ΄ ότι θα ήταν εάν ίσχυε διαφορετικά.

Η μάχη ήταν άλλη μία ρωσική πολιορκία που χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο για να φθείρει τις αντίπαλες δυνάμεις τακτικά και επιχειρησιακά αλλά και για εξαντλήσει στρατηγικά τον ουκρανικό στρατό και την ουκρανική κυβέρνηση και να επιτύχει μία μεγάλη πληροφοριακή νίκη σε ότι αφορά τη σχέση της ουκρανικής κυβέρνησης με τον λαό της. Τέλος, η μάχη απέδειξε τη χρησιμότητα των Τ-Σ-Τ που είναι προϊόν μελετημένης καινοτομίας η οποία επεδίωξε να πετύχει το καλύτερο μίγμα ικανοτήτων για κάθε κλιμάκιο διοίκησης ώστε αυτό να ταιριάζει στο είδος του πολέμου που διεξάγεται.

Σημειώσεις

[1] Συνέντευξη του Thomas Gibbons-Neff από τον Ryan Evans, War on the Rocks, 26 Αυγούστου 2015, [πρόσβαση 29 Σεπτεμβρίου 2015]

http://warontherocks.com/2015/08/podcast-infantry-combat-from-modern-ukraineback-to-world-war-i/

[2] Lawrence Freedman, Strategy: A History, New York: Oxford University Press, 2013.

[3] S.C.M. Paine, The Sino-Japanese War of 1894-1895: Perceptions, Power and Primacy, New York: Cambridge University Press, 2003.

[4] Οι ρωσικές δυνατότητες A2/AD υπήρχαν στο Kaliningrad πριν την έναρξη του Ρωσο-ουκρανικού Πολέμου το 2014. Η Ρωσία επέκτεινε την ομπρέλα της με τις αυξανόμενες κτήσεις της στην Ευρασία. Οι τακτικές αναφορές του «Ινστιτούτου για την Μελέτη του Πολέμου» (Institute for the Study of War) παρέχουν την πλέον επίκαιρη πληροφόρηση, από ανοιχτές πηγές, της κατάστασης των ρωσικών δυνατοτήτων A2/AD στην περιοχή.

[5] Timothy Thomas, Russia: Military Strategy, Impacting 21st Century Reform and Geopolitics, Fort Leavenworth, KS: Foreign Military Studies Office Press, 2016.

[6] Οι σύμμαχοι των Ρώσων στην Ουκρανία περιλαμβάνουν μία μεγάλη γκάμα δυνάμεων που ενισχύουν τον ρωσικό στρατό και περιλαμβάνουν: ντόπιους, εθνοτικά Ρώσους, που διάκεινται φιλικά στη Ρωσία, «εθελοντές» από την Ρωσία, «εθελοντικά» τάγματα από την Τσετσενία (π.χ. το Τάγμα «Vostok») και σχηματισμοί Κοζάκων πιστοί στην Ρωσία.

[7] Thomas, Russia: Military Strategy, Impacting 21st Century Reform and Geopolitics.

[8] ό.π.

[9] Το Πρωτόκολλο του Μινσκ εγκρίθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2014. Η Συμφωνία Μινσκ II εγκρίθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2015.

[10] Phillip Karber, «The Russian Military Forum, Russia’s Hybrid Warfare Campaign: Implications for Ukraine and Beyond», διάλεξη, Center for Strategic and International Studies, Washington, DC, 10 Μαρτίου 2015.

[11] Valery Gerasimov, «The Value of Science Is in the Foresight: New Challenges Demand Rethinking the Forms and Methods of Carrying out Combat Operations», μετάφραση από τον Robert Coalson, Military Review, Vol. 96, No. 1 (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2016).

[12] Διάλεξη Karber.

[13] ό.π.

[14] World Wide Equipment Guide, Volume 1: Ground Systems, Washington, DC: Government Printing Office, 2014.

[15] Field Manual 3-94, Theater Army, Corps and Division Operations, Washington, DC: Government Printing Office, 2014.

[16] «The Number of Battalion Groups Consisting of Contractors in the Russian Army to Reach 125 in Two Years», Military News-Russia, [πρόσβαση 20 Σεπτεμβρίου 2016]

http://militarynews.ru/story.asp?rid=1&nid=425709

[17] Για περισσότερες πληροφορίες για τη σύνθεση και τις δυνατότητες των Τ-Σ-Τ δείτε άρθρο του ίδιου συγγραφέα στο περιοδικό ARMOR στο τεύχος Ιουλίου-Σεπτεμβρίου 2016 με τίτλο: «Russian Hybrid Warfare and the Re-emergence of Conventional Armored Warfare: Implications for U.S. Army’s Armored Force».

[18] Hugo Spaulding, Αναφορά Κατάστασης στην Ουκρανία: 13 Φεβρουαρίου 2015, Washington, DC: Institute for the Study of War, 2015.

[19] Hugo Spaulding, Putin’s Next Objective in the Ukraine Crisis, Washington, DC: Institute for the Study of War, 2015.

[20] ό.π.

[21] ό.π.

[22] United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, Ουκρανία: Αναφορά Κατάστασης No. 29, 27 Φεβρουαρίου 2015, [πρόσβαση 29 Σεπτεμβρίου 2016]

http://www.unocha.org/2015annualreport/2015annualreport.pdf

[23] Spaulding, Αναφορά Κατάστασης στην Ουκρανία.

[24] ό.π.

[25] ό.π.

[26] Hugo Spaulding, Russia-Backed Separatists Launch Offensive in Ukraine, Washington, DC: Institute for the Study of War, 2015.

[27] Alec Luhn, «Ukrainian Soldiers Share Horrors of Debal’tseve Battle after Stinging Defeat», The Guardian, 18 Φεβρουαρίου 2015, [πρόσβαση 17 Σεπτεμβρίου 2016]

http://theguardian.com/world/2015/feb/18/ukrainian-soldiers-share-horrors-of-debaltseve-battle-after-stinging-defeat

[28] Spaulding, Putin’s Next Objective in the Ukraine Crisis.

[29] Patrick Tucker, «U.S. Army Racing to Catch Up to Russia on Battle Drones», Defense One, 28 Σεπτεμβρίου 2016, [πρόσβαση 29 Σεπτεμβρίου 2016]

http://www.defenseone.com/technology/2016/09/us-army-racingcatch-russia-battledrones/131936/?oref=d-topstory

[30] Διάλεξη Karber.

[31] Natalia Zinets και Maria Tsvetkova, «Ukraine Says Rebels Will Pay As Missiles Kill 23 Soldiers», Reuters, 11 Ιουλίου 2014 [πρόσβαση 1 Οκτωβρίου 2016]

http://www.reuters.com/article/us-ukraine-crisis-idUSKBN0FG1A920140711

[32] ό.π.

[33] Timothy L. Thomas, Recasting the Red Star: Russia Forges Tradition and Technology Through Toughness, Fort Leavenworth: Foreign Military Studies Office Press, 2011.

[34] Charles K. Bartles, «Russia’s Indirect and Asymmetric Methods as a Response to the New Western Way of War», Special Operations Journal, Vol. 2, No. 1, 2016.

[35] John J. McGrath, Crossing the Line of Departure: Battle Command on the Move, A Historical Perspective, Fort Leavenworth: Combat Studies Institute Press, 2006.

[36] Αυτό περιλαμβάνει αυτοκινούμενα πυροβόλα, BM-21 Grads και 9A52-4 Tornados.

Σχετικές αναρτήσεις

Τακτικές στον Ρωσο-Ουκρανικό Πόλεμο

Η Ενσωμάτωση Μη-Επανδρωμένων Αεροπορικών Συστημάτων στο Ρωσικό Πυροβολικό