Μία Συνέντευξη με τον Otto Carius

Ο Carius κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. ΠΗΓΗ

Τον Ιούλιο του 2014 ο A. Drabkin έλαβε μία συνέντευξη από τον υπερήλικα (γεννημένο το 1922) Γερμανό άσσο των τεθωρακισμένων Otto Carius, για λογαριασμό του ιστότοπου Frontstory.ru. Η συνέντευξη παρουσιάστηκε στα αγγλικά στον ιστότοπο Archive Awareness. Ο Otto Carius απεβίωσε στις 24 Ιανουαρίου του 2015 στο Herschweiler-Pettersheim, κοντά στα Γαλλο-γερμανικά σύνορα. Παρακάτω παρατίθεται η συνέντευξη στα ελληνικά.



Γεια! Βλέπω ότι ήρθες με τη φωτογραφία μου! Πολύ ωραία! Αυτή είναι η φωτογραφία ενός δεινόσαυρου!

Για την ηλικία σας φαίνεστε πολύ καλά, καθόλου δεινόσαυρος.

Μαγνητοφωνείς συνεχώς; Θα πρέπει να προσέχω τι λέω!

Οι ερωτήσεις που θα σας κάνω δεν είναι μόνο δικές μας απορίες αλλά και όλων των Ρώσων που αγαπούν τη στρατιωτική ιστορία, έχουν διαβάσει το βιβλίο σας και θέλουν να διευκρινίσουν κάποιες λεπτομέρειες, ειδικά σε ότι αφορά την πρώτη περίοδο του πολέμου. Θα ήθελα να αρχίσω με μία ερώτηση για τη μάχη του Malinovo…

O! Το Malinovo!

Εκείνη την ημέρα δύο διοικητές μονάδων, φέροντες το Χρυσό Άστρο του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης», πέθαναν εκεί. Έχω τις φωτογραφίες τους. Θα ήθελα να τις δείτε. Ο ένας κάηκε μέσα στο άρμα του, ο άλλος…

Μπορώ να σου πω αμέσως ότι δεν τους είχα δει.

Μήπως είδατε αυτόν που αυτοκτόνησε;

Όχι. Οι στρατιώτες τους είδαν και μου το είπαν αργότερα. Εγώ όχι.

Το βιβλίο σας λέει ότι είδατε το μετάλλιο;

Όχι προσωπικά. Αυτοί που το είδαν το άφησαν εκεί. Κανένας δεν το πήρε. Δεν κάναμε τέτοια πράγματα. Οι Αμερικανοί τα έκαναν αργότερα, έπαιρναν τα πάντα.

Δεν πολεμούσα τους νεκρούς ή τους αιχμάλωτους. Επιπλέον δεν πυροβολούσα το πλήρωμα που προσπαθούσε να διαφύγει από ένα άρμα που είχε χτυπηθεί. Ανακαλύψαμε με δέος ότι στη σύγχρονη Bundswehr οι νεαροί αρματιστές εκπαιδεύονται στο να βάλουν κατά πληρώματος που εγκαταλείπει το άρμα του. Η ίλη μου δεν το έκανε ποτέ αυτό.

Στο Dunaburg (Daugavpils) θυμάμαι ένα αιχμάλωτο που είχε χάσει το πόδι του. Του πρόσφερα τσιγάρο, δεν το πήρε και έστριψε ένα τσιγάρο με το ένα χέρι. Ποτέ δεν κατάλαβα πως το έκαναν αυτό. Φτηνός καπνός! Ήταν κάπως πρωτόγονοι. Πεζικό φυσικά. Όμως τα τεχνικά τους όπλα δεν ήταν πρωτόγονα.

Πολλές εκατοντάδες Ρώσοι πέθαναν άσκοπα επειδή τους έριχναν στη μάχη απερίσκεπτα. Για παράδειγμα στον Νάρβα πέθαιναν 500-600 κάθε νύχτα. Απλώς κείτονταν εκεί στον πάγο. Ήταν τρέλα.

Σε ΄μας αυτό συνέβαινε πολύ σπανιότερα, δεν είχαμε τέτοια πολυτέλεια, είχαμε πολύ λιγότερους ανθρώπους. Αλλά υπήρχαν περιπτώσεις όπου μετά από μία επίθεση έμεναν μόνο δέκα άνθρωποι από ένα τάγμα. Από ένα ολόκληρο τάγμα!

Ας γυρίσουμε πίσω στο 1940, Schleswig-Holstein. Εκπαιδευτήκατε ως γεμιστής;

Ναι, ήμουν νεοσύλλεκτος. Εκπαιδεύτηκα σε ότι ο γεμιστής χρειάζεται να γνωρίζει. Πέρα απ΄ αυτό υπήρχε και η συνήθης στρατιωτική εκπαίδευση: πορείες, χαιρετισμός, κτλ. Επίσης διδαχθήκαμε τεχνικές επιβίωσης. Ζω χάρη σε αυτό.

Πως σας έδινε διαταγές ο διοικητής: σήματα με το χέρι, με τη φωνή, ή είχατε συσκευές επικοινωνίας;

Είχαμε ασυρμάτους. Οι εχθροί μας είχαν μεγαλύτερη δυσκολία με την επικοινωνία, με την τεχνολογία και με το προσωπικό. Εάν ήταν αλλιώς θα είχαμε χάσει τον πόλεμο μέχρι το 1942. Και φυσικά οι Ρώσοι είχαν πρόβλημα και με τα πληρώματα τους. Ποτέ δεν είδα ένα Ρώσο αρχηγό να ανοίγει τη θυρίδα του για να εποπτεύσει το πεδίο της μάχης. Αυτό ήταν καλό για εμάς και κακό για τους εχθρούς μας.

Κατά τη διάρκεια της πορείας ο γεμιστής τι έκανε;

Ο γεμιστής πρέπει να φροντίζει ότι το πυροβόλο είναι έγκαιρα γεμάτο και ότι το πολυβόλο δεν έχει εμπλοκή. Εάν υπάρχει εμπλοκή πρέπει να τη θεραπεύσει. Ο γεμιστής είναι σε άσχημη θέση, δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει. Ο γεμιστής σε ένα Pz38(t) είναι τελείως τυφλός, το ίδιο και σε ένα Tiger.

Αφαιρούσατε γράσο από τα βλήματα;

Όχι. Γεμίζαμε τα βλήματα όπως μας έρχονταν.

Εσείς φορτώνατε τα βλήματα στο άρμα;

Ναι, εγώ τα φόρτωνα στο άρμα. 98 βλήματα για το Tiger, περισσότερα για το τσέχικο άρμα.

Πόσα διατρητικά και πόσα εκρηκτικά μετέφερε το Pz38(t);

Το τσέχικο άρμα είχε μόνο δύο τύπους πυρομαχικών: διατρητικά και υψηλής εκρηκτικότητας. Συνήθως βάζαμε 50:50. Το κάθε πλήρωμα αποφάσιζε την αναλογία, ήταν θέμα του αρχηγού.

Πόσο καλό ήταν το Pz38(t) στη Ρωσία;

Τελείως άχρηστο! Το πλήρωμα αποτελούνταν από τέσσερις. Ο αρχηγός έπρεπε να διοικεί, να βάλλει και να παρατηρεί. Ήταν πολλά για τον αρχηγό. Εάν ήταν ταυτόχρονα και ουλαμαγός ή διοικητής ίλης γίνονταν αδύνατο! Έχουμε μόνο ένα μυαλό! Το τσέχικο άρμα ήταν καλό στις πορείες. Το σκάφος ήταν καλό, ημιαυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων, καλή ανάρτηση. Θαυμάσιο! Αλλά μόνο για οδήγηση.

Η θωράκιση ήταν κακή. Το πυροβόλο, 3,7 εκ., ήταν ανίσχυρο απέναντι στο Τ-34. Εάν οι Ρώσοι δεν βρίσκονταν σε φάση επανεξοπλισμού και είχαν το Τ-34 νωρίτερα ή εάν τα χρησιμοποιούσαν σωστά ο πόλεμος θα τέλειωνε το 1941, τον χειμώνα το αργότερο.

Θυμάστε την πρώτη σας μάχη με Τ-34; Το εξετάσατε μετά τη μάχη, μπήκατε μέσα;

Δεν ήμασταν μονάδα πρώτης γραμμής. Οι μονάδες πρώτης γραμμής αντιμετώπισαν το Τ-34, εμείς μόνο ακούσαμε γι΄ αυτό. Τρομακτικές ιστορίες. Ήταν ακατανόητο γιατί αυτά τα άρματα εξέπληξαν τους διοικητές μας. Ξέραμε ότι οι Ρώσοι αναπτύσσουν άρματα με τους Γερμανούς στο Kazan. Δεν ξέραμε τίποτα για το Τ-34.

Τα πληρώματα σας άλλαζαν άρματα;

Εξαρτάται. Ήμασταν τυχεροί όταν μπορούσαμε να πολεμάμε σαν ένα πλήρωμα. Εάν όμως ήσουν ουλαμαγός ή διοικητής ίλης έπρεπε να αλλάζεις. Οι αλλαγές αυτές εκνεύριζαν τον κόσμο, αλλά δεν μπορούσες να κάνεις κάτι γι΄ αυτό, ο διοικητής πρέπει να έχει άρμα.

Εντός του πληρώματος, μπορούσε για παράδειγμα ο οδηγός να εκτελέσει βολή και ο πυροβολητής να οδηγήσει;

Ήταν δυνατόν. Προσωπικά δεν μου χρειάστηκε. Μερικές φορές εγώ, ως γεμιστής, οδηγούσα στη διάρκεια της πορείας αντί για τον οδηγό. Αυτό συνέβαινε επειδή συνεχώς προχωρούσαμε και προχωρούσαμε.

Πως γινόταν η κατάδειξη των στόχων;

Ο αρχηγός καταδείκνυε τους στόχους. Επίσης, ένας καλός πυροβολητής παρατηρεί το πεδίο της μάχης. Ο αρχηγός συνήθως αποφασίζει που θα βάλλει το άρμα.

Στη διάρκεια της εκπαίδευσης υπήρχαν παραγγέλματα βολής, αλλά συνήθως μιλούσαμε φυσιολογικά, όπως εμείς τώρα. Δεν μιλούσαμε πολύ. Έπρεπε να έχουμε τεταμένη την προσοχή μας και να παρατηρούμε. Ειδικά ο αρχηγός. Για παράδειγμα θα έβαζα το χέρι μου στον αριστερό ώμο του πυροβολητή και θα έστρεφε τον πύργο αριστερά, στον δεξιό του ώμο και θα έστρεφε τον πύργο δεξιά. Χωρίς να ειπωθεί κουβέντα.

Στα σύγχρονα άρματα ο αρχηγός μπορεί να πάρει τον έλεγχο, δεν το είχαμε αυτό εμείς τότε. Δεν είναι αναγκαίο, ο αρχηγός δεν έχει χρόνο να παρέμβει, έχει άλλες αποστολές.

Εκτελούσατε βολές εν κινήσει ή μόνο εν στάση;

Μόνο εν στάση. Οι βολές εν κινήσει ήταν τελείως ανακριβείς και άσκοπες.

Τη διαταγή δίνατε στον οδηγό για να σταματήσει;

Στοπ ή αλτ. Κάπως έτσι. Δεν υπήρχε ειδική διαταγή. Ο οδηγός, νομίζω, είναι το πιο σημαντικό μέλος του πληρώματος. Εάν είναι καλός, ξέρει πότε να σταματήσει, να βάλει το άρμα σε μία καλή θέση, να κρύψει τη σκιά του και να ταχθεί με το μέτωπο του εάν είναι δυνατόν.

Οι Ρώσοι έτασσαν τα άρματα τους σε προετοιμασμένες θέσεις. Κάνατε και ΄σείς το ίδιο;

Ναι, μερικές φορές, ειδικά τον πρώτο χειμώνα όταν ήμασταν αμυνόμενοι. Δεν υπήρχαν αρκετά αντιαρματικά όπλα.

Σαν αρχηγός καθαρίζατε το άρμα με το πλήρωμα σας;

Ενδιαφέρον ερώτημα. Για παράδειγμα, ο αρχηγός του άρματος μου… Ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι θα κουβαλούσε ένα βλήμα ή ένα μπιτόνι καύσιμο. Αλλά, εγώ, πάντα βοηθούσα στον ανεφοδιασμό με πυρομαχικά, καύσιμα, κλπ.

Ποιος αρχηγός;

Αυτός που σκοτώθηκε, το όνομα του υπάρχει στο βιβλίο.

Ο A. Drabkin με τον Otto Carius. ΠΗΓΗ

Το 1941, σας κάλεσαν στη σχολή αξιωματικών. Όταν επιστρέψατε σας είχαν χορηγήσει χειμερινό ιματισμό;

Δεν είχαμε πάρει χειμερινό ιματισμό ακόμη. Οι Ρώσοι είχαν ήδη. Πολλοί πέθαναν προσπαθώντας να βγάλουν χειμερινές μπότες από πτώματα.

Εάν με ρωτήσετε πως επέζησα τον πρώτο χειμώνα, μπορώ να απαντήσω μόνο πως επέζησα, αλλά δεν ξέρω πως. Περάσαμε τον χειμώνα στην ύπαιθρο με -50^ο C. Χωρίς προμήθειες, τα πάντα πάγωναν. Για φαγητό μόνο άλογα και παγωμένο ψωμί. Έπρεπε να το κόψουμε με τσεκούρι. Καθόλου ζεστό φαγητό. Η λέξη «υγιεινή» εξαφανίστηκε από το λεξιλόγιο μας. Χιόνι, χιονοθύελλες, καθόλου χειμερινός ιματισμός. Ούτε άρματα, μόνο μαύρες στολές. Ήταν υπέροχο να τις φοράς στο χιόνι! Κάθεσαι και περιμένεις να σε πυροβολήσει κάποιος ρώσος σκιέρ, με σωστή παραλλαγή, τέλεια εκπαιδευμένος να πολεμάει στο χιόνι. Και όμως επέζησα.

Είχατε ψείρες;

Πολλές! Εάν κάποιος σας πει ότι δεν είχε δεν πολέμησε στη Ρωσία. 100%!

Ζούσατε σε σπίτια;

Πιθανόν να γνωρίζετε ότι ο Στάλιν διέταξε να καούν τα πάντα. Τον πρώτο χειμώνα ξεχάστε το αυτό. Τότε είχαμε άρματα και τουλάχιστον ήταν στεγνά εκεί. Αλλά ήταν παγωμένα, δεν θερμαίνονταν.

Ήταν χειρότερα για το πεζικό. Η υγιεινή ήταν πολύ φτωχή. Δεν ξέρω πως επιβιώσαμε. Ψείρες! Και χωρίς καθαρά εσώρουχα!

Το πλήρωμα μου ζούσε στο άρμα του από τις 20 Ιανουάριο έως τις 20 Απριλίου, εκτός από δύο – τρεις μέρες που το άρμα έπαθε βλάβη και έπρεπε να το επισκευάσουμε. Ήμασταν εντελώς αξύριστοι. Για μένα ήταν καλύτερα γιατί περιοδικά μπορούσα να πηγαίνω στον σταθμό διοικήσεως όπου μπορούσα τουλάχιστον να πλύνω τα χέρια μου.

Κάποτε κατάφερα να ξυριστώ και το πλήρωμα μου δεν με αναγνώρισε. Νόμιζαν ότι τους είχαν στείλει καινούριο αρχηγό. Τώρα καταλαβαίνετε πως έμοιαζα;

Οι Ρώσοι έσκαβαν ένα όρυγμα, έφερναν το άρμα πάνω από το όρυγμα και κοιμόνταν εκεί. Εσείς το κάνατε αυτό;

Μερικές φορές στη διάρκεια σύντομων στάσεων. Απαγορεύτηκε όταν μία βόμβα χτύπησε ένα άρμα και όλο το πλήρωμα σκοτώθηκε. Δεν το κάναμε πια και προσπαθούσαμε να κρυφτούμε σε κτίρια, νεκροταφεία και όπου υπήρχε κάποιου είδους κοίλωμα.

Πότε γυρίσατε από τη σχολή αξιωματικών και τι άρμα σας έδωσαν;

Κανένα στην αρχή! Διοίκησα μια διμοιρία του μηχανικού, αν και δεν ήξερα τίποτα από νάρκες και τέτοια. Έπρεπε να τα μάθω στην πράξη. Αυτό μου έκανε καλό αργότερα. Και μετά έγινα ουλαμαγός, αν και λοχίας. Ακόμα πολεμούσαμε με τσέχικα άρματα. Μετά προήχθη και διοικούσα έναν ουλαμό με Pz IV με πυροβόλα των 7,5 εκ.

Πως εκκινούσατε τα άρματα στο κρύο;

Εάν οι μπαταρίες ήταν εντάξει κανένα πρόβλημα. Εάν είχε πολύ κρύο ο κινητήρας έπρεπε να ζεσταίνεται περιοδικά. Στο πεζικό αυτό δεν άρεσε καθώς οι «φίλοι» μας άρχιζαν τις βολές μόλις άκουγαν τους κινητήρες, νομίζοντας ότι ετοιμάζαμε κάτι.

Βάζατε φωτιά κάτω από το άρμα για να το ζεστάνετε;

Δεν το έκανα ούτε είδα άλλους να το κάνουν.

Είχατε ακούσει για τα αντιαρματικά σκυλιά;

Άκουσα, αλλά δεν τα είδα ποτέ.

Πόσο αποτελεσματικά ήταν τα ρωσικά αντιαρματικά τυφέκια;

Μπορούσαν εύκολα να διαπεράσουν τα Pz III και IV στα πλευρά. Μετά τοποθετούσαμε πλαϊνές ποδιές και έπρεπε να μας πλησιάσουν περισσότερο. Τότε δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματικά. Ήταν άχρηστα απέναντι στα Tiger. Μπορούσαν να κάνουν ζημιά, να κόψουν κάποια ερπύστρια, αλλά μιλάω για το πλήρωμα.

Για το Tiger. Πόσο αξιόπιστο ήταν;

Αρχικά, υπήρχαν τα πρώτα προβλήματα. Η πρώτη ίλη Tiger χρησιμοποιήθηκε στη λίμνη Ladoga κοντά στον Volkhov. Το έδαφος ήταν ακατάλληλο για άρματα και ήταν χειμώνας. Όλα τα Tiger βγήκαν εκτός μάχης! Αυτό συμβαίνει πάντα όταν εισέρχεται νέα τεχνολογία.

Ένας σημαντικός παράγοντας στην αξιοπιστία του Tiger ήταν η εκπαίδευση του οδηγού. Ένας έμπειρος οδηγός μπορούσε να απαλύνει τα τεχνικά προβλήματα. Στην αρχή, δόξα τω Θεώ, είχα έμπειρους οδηγούς. Μετά είχαμε νέους οδηγούς για τα Jagdtigers και ήταν καταστροφή. Το δικό μου άρμα, με αριθμό 217, έπρεπε να το ανατινάξω στο Danzig και κράτησε σχεδόν μέχρι το τέλος του πολέμου.

Είχατε πολλές απώλειες από πυροβολικό, αεροσκάφη ή νάρκες;

Είχαμε λίγες απώλειες από αεροσκάφη. Το πυροβολικό είναι επικίνδυνο όταν εκτελεί παρατηρούμενα πυρά. Χωρίς παρατηρητή δεν είναι επικίνδυνο. Όμως, όταν ο παρατηρητής διορθώνει τις βολές τότε πρέπει να φύγεις. Γενικώς το πυροβολικό μεγάλου βεληνεκούς χτυπάει άρματα σπάνια, η απόκλιση είναι πολύ μεγάλη.

Φοβόσασταν περισσότερο τα ρωσικά αντιαρματικά πυροβόλα ή τα ρωσικά άρματα;

Τα πυροβόλα είναι πιο επικίνδυνα. Μπορώ να δω ένα άρμα, αλλά ένα Α-Τ πυροβόλο που είναι κρυμμένο δεν φαίνεται. Οι Ρώσοι μπορούσαν να κρύψουν τα πυροβόλα τους τόσο καλά που γίνονταν αντιληπτά μόνο όταν έβαλλαν. Αυτό ήταν κακό.

Ήσασταν του μηχανικού. Πόσο πρόβλημα ήταν τα ναρκοπέδια, πόσο δύσκολο ήταν να εκκαθαριστούν;

Δεν έμεινα στο μηχανικό για πολύ. Περισσότερο είχαμε ομάδες κυνηγών αρμάτων που επιτίθονταν στα άρματα από πολύ μικρή απόσταση. Αυτό με βοήθησε ως διοικητή αρμάτων, καθώς ήξερα πόσο επικίνδυνες ήταν οι νάρκες. Εάν δεν είχα περάσει από το μηχανικό θα φοβόμουν, αλλά τώρα ήξερα ότι τίποτα δεν μπορούσε να γίνει.

Τον Οκτώβριο του 1942, ο διοικητής της μεραρχίας, ο Duvert, απαλλάχθηκε από τα καθήκοντα του. Ήταν αυτό δίκαιο κατά την άποψη σας;

1942… Ήμουν ακόμη στην 20^η Μεραρχία. Δεν ήμουν πολύ σημαντικός τότε, ήξερα μόνο τον διοικητή της επιλαρχίας μου τον von Gest.

Τα ρωσικά SPGs το 1943 με το πυροβόλο των 152 χλστ. Πως τα αξιολογείτε;

A, ναι, τα αυτοκινούμενα των 15,2! Ήταν χειρότερα από άρματα γιατί οι πύργοι τους δεν γύριζαν. Ήταν πολύ αργά, από την οπτική του αρχηγού. Είχαμε κάποια εμπειρία με αυτά. Ήταν αργά και έβαλλαν αργά. Αν δεν πετύχαιναν με το πρώτο βλήμα μετά ήταν καταδικασμένα! Ο εχθρός δεν σε περιμένει να ξαναγεμίσεις.

Και οι Γερμανοί έκαναν την εξυπνάδα να φτιάξουν το Jagdtiger. Τρέλα!

Τα αυτοκινούμενα πυροβόλα είναι καλά για υποστήριξη με μικρότερα διαμετρήματα. Το 15,2 είναι τεράστιο, μπορείς να σημαδέψεις τον πυροβολητή του μέσα από τον σωλήνα του πυροβόλου με ένα τυφέκιο.

Δεν μας έκαναν μεγάλη ζημιά. Αν τα πετύχεις στο πλευρό είναι εύκολα θύματα. Όμως, το άρμα μου καταστράφηκε από ένα αυτοκινούμενο μία φορά. Αυτό έγινε στον Narva. Ξαφνικά ενώ έστρεφα αριστερά ένα αυτοκινούμενο με χτύπησε από τα δεξιά. Τα άρμα μου καταστράφηκε τελείως. Όταν σε χτυπήσει ένα βλήμα των 15,2 αυτό είναι πολύ κακό!

Μπορούσαν τα Sturmoviks να καταστρέψουν άρματα;

Ναι, με ρουκέτες. Ειλικρινά, δεν είχαν ακρίβεια. Δεν είχαμε απώλειες από αυτά αλλά φαίνονταν επίφοβα. Ήταν τρομαχτικά αλλά δεν πετύχαιναν.

Πολεμήσατε στη Vyazma την άνοιξη του 1942. Περιγράψτε το.

Είναι μία δυσάρεστη ανάμνηση, δεν είχαμε καθόλου ανάπαυση, μέρα ή νύχτα. Ήμουν αξιωματικός επικοινωνιών, υπεύθυνος για τις επικοινωνίες με τον σταθμό διοικήσεως της επιλαρχίας και έπρεπε να μεταφέρω μηνύματα με τα πόδια. Νομίζω ότι ήταν δυσάρεστα.

Οι Ρώσοι επιτίθονταν συνεχώς ειδικά τη νύχτα. Μέρα και νύχτα ήμασταν στις θέσεις μας, χωρίς ύπνο, με λίγες προμήθειες. Το φαγητό ήταν άσχημο.

Ελπίζαμε ότι οι Ρώσοι θα διοικούνταν όπως εμείς. Το σύστημα μας στηρίζονταν στις αποστολές, το δικό τους στις διαταγές. Εάν ένας Ρώσος κατώτερος αξιωματικός διατάσσονταν να πάει κάπου, θα έφτανε εκεί, θα άναβε τσιγάρο και θα περίμενε. Εάν ένας Γερμανός κατώτερος αξιωματικός διατάσσονταν να πάει κάπου και έβλεπε τον εχθρό να υποχωρεί θα συνέχιζε. Μεγάλη διαφορά! Ο εχθρός το έμαθε αυτό το 1944 και το έκανε εφεξής και μέχρι το Βερολίνο.

Ο Carius μετά τη λήψη των φύλων δρυός στον Σταυρό των 

Ιπποτών. ΠΗΓΗ

Μπορείτε να μας πείτε για την πρώτη σας νίκη ως ουλαμαγός;

Δεν μπορώ να σας πω τίποτα για νίκη αλλά μπορώ να σας πω για την πρώτη μου ατυχία. Ο ουλαμός έτρωγε και εγώ ήμουν σκοπός. Όταν ο ουλαμός τέλειωσε ήθελα να φύγω αλλά τότε γύρισα και είδα ότι το πεζικό που υποστηρίζαμε είχε πάρει θέσεις για να αντιμετωπίσει μία επίθεση. Αυτό αξιολογήθηκε πολύ αρνητικά.

Θυμάστε την πρώτη σας καταστροφή εχθρικού άρματος, σωστά;

Πρώτο άρμα; Που έγινε… λοιπόν, καταρχήν δεν ήμουν εγώ αλλά ο πυροβολητής μου. Πρώτο άρμα… θυμάμαι στη Ladoga, στο Sinyavino.

Ήσασταν ήδη με Tiger;

Ναι, ναι. Με το Pz38(t) ή το Pz IV δεν μπορούσα να καταστρέψω τίποτα. Όταν πολεμούσαμε με το Pz38(t) το πλήρωμα ενός Τ-34 μπορούσε να παίξει χαρτιά με την ησυχία του.

Είδατε τους Ρώσους να βάζουν ταχύτητα, να πηδάνε από το άρμα και να το αφήνουν να κυλήσει στις γερμανικές γραμμές;

Το είδα στο Nevel. Έχω φωτογραφίες! Οπωσδήποτε ήταν εξαίρεση.

Εάν αφήσεις το ποδόπληκτρο του γκαζιού το άρμα σταματάει. Το πάτησαν με κάτι, πήδηξαν από το άρμα και το άρμα συνέχισε. Μπορείς να το κάνεις και με ένα αυτοκίνητο. Αυτό μας είχε μπερδέψει, μας πήρε καιρό να καταλάβουμε τι είχε συμβεί.

Εάν αυτό ήταν σύνηθες δεν ξέρω. Σίγουρα συνέβη στο Nevel.

Ήταν μοναδική περίπτωση;

Ναι, γι΄ αυτό μας μπέρδεψε. Δεν το ξαναείδα.

Λένε ότι η σημαντικότερη ποιότητα ενός άρματος είναι η αξιοπιστία;

Εγώ θα έλεγα ότι είναι η ευκινησία και η θωράκιση.

Σε ποια θέση θα βάζατε την αξιοπιστία;

Μπορώ να μιλήσω μόνο για την ίλη μου. Κι εσύ αναφέρεσαι στο Tiger, σωστά; Λένε ότι ήταν αναξιόπιστο. Στην ίλη μου σπάνια χάναμε κάποιο Tiger στη μάχη για τεχνικούς λόγους. Συνήθως είχαμε βλάβες στις πορείες. Δεν είχα ούτε ένα Tiger που να έμεινε στη μάχη.

Εξαρτάται από τον οδηγό. Είναι ένα όχημα 60 τόνων με μηχανή 700-800 αλόγων. Δεν μπορείς να του συμπεριφερθείς με επιπολαιότητα, πρέπει να το οδηγείς με συναίσθημα. Αλλιώς κάτι χαλάει. Επαναλαμβάνω δεν μου έμεινε ποτέ κάποιο Tiger στη μάχη για τεχνικούς λόγους!

Τι μπορείτε να μας πείτε για τον εκτροπέα αερίων;

Μείωνε την οπισθοδρόμηση.

Σήκωνε σκόνη;

Τι ερώτηση! Λοιπόν… μπορείς να το πεις αυτό. Το είχαμε συνηθίσει.

Χρησιμοποιούσατε ρωσικό καύσιμο;

Δεν είχαμε πρόβλημα καυσίμου, είχαμε πάντα αρκετό.

Είχατε ένα κιβώτιο με σναπς στο άρμα, που τα βρήκατε και πως το ανεφοδιάζατε;

Διάβασες το βιβλίο μου βλέπω. Το είχα προσθέσει αυτό για να ζωντανέψω τη διήγηση.

Είχαμε εκρηκτικά στο άρμα, τα οποία υπήρχαν για να το ανατινάξουμε εάν κινδύνευε να πέσει στον εχθρό. Δεν μας άρεσε αυτό και γι΄ αυτό έγραψα ότι είχαμε σναπς γι΄ αυτήν την περίπτωση. Το πλήρωμα μου έπινε ελάχιστα αλλά υπήρχαν στην ίλη πληρώματα που έπιναν πολύ.

Οι εχθροί μας… λοιπόν, οι Ρώσοι έπιναν πολύ βότκα. Δυστυχώς μεθούσαν συχνά. Αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει και η ηγεσία τους δεν έκανε κάτι γι΄ αυτό.

Στη μεγάλη εικόνα ο Στάλιν ήταν ο πιο έξυπνος αν και τα σχέδια του δεν τελεσφόρησαν. Υπήρχε η συμφωνία με τον Χίτλερ και άλλες συμφωνίες, με τα σύνορα στον Bug. Νομίζω ότι πίστευε ότι ο Χίτλερ θα κόλλαγε στην Γαλλία και αυτό θα του έδινε χρόνο.

Τελειώσαμε όμως έγκαιρα και εκεί έκανε λάθος. Κάνουμε το ίδιο λάθος τώρα, το ίδιο που έκανε ο Χίτλερ. Ελπίζω να μην οδηγήσει στα ίδια λάθη.

Ακόμη και ο Μπίσμαρκ είχε πει ότι πρέπει να υποστηρίζουμε τη Ρωσία, όχι την Αμερική ή το Ισραήλ. Στην Αν. Γερμανία το σλόγκαν ενός καγκελάριου σε μια ομιλία του ήταν «πηγαίνοντας τη Μόσχα πηγαίνουμε προς τη νίκη!».

Τώρα έχουμε την Αμερική και το Ισραήλ. Δεν φοβάμαι ότι κάτι σοβαρό θα γίνει εδώ, αλλά μπορεί στην Αφρική ή κάπου αλλού.

Το Αφγανιστάν, όταν φύγουμε, θα έχει μείνει το ίδιο. Οι Ρώσοι πολέμησαν εκεί πριν από μας. Μας πήρε 11 χρόνια να δούμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. Και μετά το Ιράκ. Η CIA είναι παντού!

Είχατε κάποιο προσωπικό όπλο;

Είχα ένα μικρό πιστόλι των 7,62 χλστ. αλλά δεν το χρησιμοποίησα ποτέ. Των 8 χλστ. είναι βαρύ.

Υπήρχε υποπολυβόλο στο άρμα;

Ναι, αλλά δεν θυμάμαι να το χρησιμοποίησα ποτέ.

Παρατηρήσατε το Τ-34 με το μακρύκαννο πυροβόλο αμέσως;

Όταν είδαμε ένα δεν αποτέλεσε έκπληξη. Ξέραμε γι΄ αυτό και το περιμέναμε. Ήταν περισσότερο επικίνδυνο από τον προκάτοχο του.

Για το IS-2 πιστεύω ότι ήταν λίγο – πολύ μη αναγκαίο. Με το βαρύ, δύο μερών βλήμα του. Πότε δεν είδα ένα να κινείται.

Το Τ-34… αυτό ήταν σπουδαίο άρμα!

Κατά τη διάρκεια του πολέμου ξέρατε για τον Wittmann;

Ναι, ο Wittmann ήταν πάντα στις εφημερίδες, μίλησε σε κάποιο εργοστάσιο ή σχολείο, σε συγκεντρώσεις του κόμματος. Ήταν μια γνωστή φυσιογνωμία που χρησιμοποιούσε η προπαγάνδα.

Ξέρατε ότι οι νίκες του δεν ήταν όπως φαίνονταν;

Η προπαγάνδα αποκαλύφθηκε μετά τον πόλεμο. Τότε δεν ξέραμε τίποτα.

Νομίζω ότι κέρδισα όσες διακρίσεις και ο Wittmann γιατί ήμουν πολύ νέος! [γελάει] Ήμουν κι εγώ στις εφημερίδες. Η φωτογραφία που σου υπέγραψα ήταν σε κάθε εφημερίδα.

Αλλά συμφωνώ, είναι ύποπτο όταν ολόκληρο το πλήρωμα έχει τον Σταυρό των Ιπποτών. Η συνθήκη για να λάβει κανείς τον Σταυρό των Ιπποτών είναι η ανεξάρτητη απόφαση στη μάχη, η προσωπική συμμετοχή και η τακτική επιτυχία. Πρέπει να ρωτήσω πως ο χειριστής ασυρμάτου μπορούσε να πάρει τακτικές αποφάσεις; Ο οδηγός; Ο γεμιστής; Πως μπορεί ο χειριστής ασυρμάτου ή ο οδηγός ή ο γεμιστής να κερδίσει τον Σταυρό των Ιπποτών; Ούτε και ο πυροβολητής μπορεί αφού δέχεται διαταγές από τον αρχηγό. Και όμως όλοι είχαν από έναν.

Είναι αλήθεια ότι οι αξιωματικοί είχαν κάποιου είδους «πονόλαιμο» και πάσχιζαν για τον Σταυρό των Ιπποτών;

Ναι. Ο διοικητής της ίλης μου είχε όπως και ο προκάτοχος του. Πρώτα ο διοικητής της επιλαρχίας μου είχε. Τον κέρδισε τίμια σε επιθέσεις. Μετά απονεμήθηκε στον ουλαμαγό μου και μετά σε ΄μένα.

Κανένας άλλος στην επιλαρχία δεν πήρε τον Σταυρό των Ιπποτών!

Μετά από μία μάχη ο διοικητής μου σχεδόν πέρασε στρατοδικείο για δειλία. Τον έβγαλαν από το άρμα του και έπρεπε να αναλάβω εγώ. Μπορείτε να διαβάσετε γι΄ αυτό στο βιβλίο. Γλύτωσε τη δίκη γιατί ο Strachwitz στάλθηκε σε άλλα σημείο του μετώπου. Αλλιώς τα πράγματα θα πήγαιναν άσχημα. Εκείνη την ημέρα είχε πει στον διοικητή του τάγματος γρεναδιέρων: «Θα πάρω τον Σταυρό των Ιπποτών σήμερα!», όμως εκείνη η μέρα κατέληξε σε καταστροφή. Ναι, αυτό συνέβη…

Με ξέρεις, διάβασες στο βιβλίο πως πήρα τον Σταυρό των Ιπποτών. Η επιλαρχία παρατάχθηκε, εγώ στάθηκα με μία φωτογραφία μπροστά από την καλύβα. Ήμουν άρρωστος, είχα αρπάξει κάτι…

Δεν θα φορούσα ποτέ μετάλλια στην ειρήνη. Αλλά στον πόλεμο τα μετάλλια δίνουν ένα μικρό αλλά αξιοπρόσεκτο πλεονέκτημα, τουλάχιστον στην ίλη.

Ωραία, θυμάμαι αυτό. Φαντάσου έναν νεαρό υπολοχαγό χωρίς καθόλου μετάλλια. Ο λοχαγός του έρχεται και διατάζει κάτι. Φυσικά, ο υπολοχαγός πρέπει να απαντήσει «Jawohl!».

Αλλά εάν ο υπολοχαγός έχει τον Σταυρό των Ιπποτών μπορεί να πει «Φοβερή ιδέα, ελάτε πάλι αύριο». Μπορούσα ακόμη και να αρνηθώ μία διαταγή. Αυτό ήταν καλό για την ίλη μου.

Όταν αναπαυόμασταν ο Σταυρός των Ιπποτών κρέμονταν στον τοίχο στο γραφείο της ίλης. Εκπληκτικό για το ηθικό!

Γιατί δεν θα το φορούσατε στην ειρήνη;

Το έφερα μόνο για την ίλη. Στην ειρήνη δεν είναι αναγκαίο. Θα προσπαθήσω να σου το εξηγήσω απλά: εάν βάλεις τρία γκολ κα όλοι μιλάνε για σένα η ομάδα δεν φαίνεται και τόσο καλή! Άσχημο! Το ίδιο και με την ίλη. Τώρα, στις συγκεντρώσεις βετεράνων, νομίζω ότι το να φέρω τα μετάλλια μου δεν είναι σωστό. Ήταν σημαντικά για ΄μένα εξαιτίας της ίλης μου! Φέραμε τα μετάλλια για να την αντιπροσωπεύσουμε. Αυτή είναι η γνώμη μου και αυτήν έχω ακόμη και σήμερα. Νομίζω ότι αν είχα άλλες απόψεις δεν θα επιβίωνα από τον πόλεμο.

Έχεις διαβάσει το «Tigers in the Mud», πως είχα πέσει στην τάφρο. Τότε ο γεμιστής μου πήδηξε έξω από το άρμα… αυτό δεν μπορεί να κατανοηθεί. Και ο νοσοκόμος… προσφέρθηκε. Δεν θα με άφηνε εκεί. [Ο Carius αναφέρεται στο κεφάλαιο «Between life and death» όπου ο ίδιος τραυματίζεται από πυρά ελαφρών όπλων].

Πως σας αντιμετώπιζε η ηγεσία σας, ως κάτοχο του Σταυρού των Ιπποτών; Περίμεναν ηρωισμούς από εσάς;

Όχι, τίποτα τέτοιο. Δεν θέλω καν να μιλήσω γι΄ αυτό. Πρέπει μόνο να καταπολεμήσεις τον φόβο σου. Αυτοί που πίστευαν πως ήταν ήρωες πέθαναν. Πρέπει να πολεμήσεις τον φόβο, ο φόβος είναι προϋπόθεση για τη γενναιότητα!

Συγνώμη, ποια ήταν η ερώτηση;

Πως σας αντιμετώπιζε η ηγεσία σας, ως κάτοχο του Σταυρού των Ιπποτών; Περίμεναν ηρωισμούς από εσάς;

Μας είχαν περισσότερη εμπιστοσύνη. Μπορούσαμε να περνάμε την άποψη μας. Όπως είπα μπορούσαμε να λέμε «όχι» κάποιες φορές.

Να δώσω ένα παράδειγμα. Όταν τραυματίστηκα ήταν κακό για την ίλη μου. Ο αντικαταστάτης μου ήταν πάντα έτοιμος να μπει στη μάχη. Καλό παιδί, πολύ ενθουσιώδης, αλλά άπειρος. Δεν είχε Σταυρό των Ιπποτών, τίποτα εντελώς!

Οι πεζικάριοι τον έκαναν ότι ήθελαν. Ένας λοχαγός ή ταγματάρχης του πεζικού μπορούσε να του πει να κάνει αυτό ή εκείνο κι αυτός απαντούσε «Jawohl!» σε οτιδήποτε ακόμη και σε ανοησίες.

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ήμουν ξαπλωμένος στο Kubelwagen και δεν ήξερα τίποτα.

Αυτά τα μετάλλια είχαν και την κακή τους πλευρά. Μου είχε ανατεθεί μία ίλη Jagdtiger και το προσωπικό μου ήταν τελείως άγνωστο. Φαντάσου, είσαι οδηγός και βλέπεις τον νέο σου διοικητή με τα φύλλα δρυός στον Σταυρό των Ιπποτών του. Τι θα σκεφτείς; Θα μας σκοτώσει όλους άλλα αυτός θα κερδίσει το επόμενο μετάλλιο του από τα κόκαλα μας!

Αυτό έγινε το 1945 λίγο πριν το τέλος. Ο αρχιλοχίας της ίλης μου το είπε. Γι΄ αυτό και ΄γω στην πρώτη μου αναφορά τους είπα ότι ο στόχος μου ήταν να ελαχιστοποιήσουμε τις απώλειες αφού ο πόλεμος είχε τελειώσει. Μόνο τότε άρχισαν να με εμπιστεύονται.

Ο Carius υπογράφει το αντίτυπο του βιβλίου του που κατέχει ο Drabkin. ΠΗΓΗ

Ο Σταυρός των Ιπποτών έπαιξε κάποιο ρόλο στη ζωή σας μετά τον πόλεμο;

Αρνητικό. Στην αρχή έπρεπε να κρυφτώ καθώς οι Γάλλοι με ΄ψάχναν. Είχα ακόμη φίλους στην πλευρά τους μετά τον πόλεμο που με προειδοποίησαν. Μετά έλαβα άδεια να σπουδάσω στο Mainz και την ακύρωσαν μία βδομάδα πριν την έναρξη. Μετά, έστειλα το έγγραφο της ακύρωσης με τον αδερφό μου στο Freiburg σε κάποιο στέλεχος μιας φαρμακευτικής ώστε να βρει κάτι για ΄μένα εκεί. Ήταν ένας καλός Γερμανός από το Koenigsberg. Είπε στον αδερφό μου ότι θα με έπαιρνε, αν κα στο εργαστήριο δεν υπήρχε κενή θέση. Ήμουν λίγο τυχερός.

Σήμερα, στις συγκεντρώσεις βετεράνων μας πετάνε αυγά. Οι ξένοι μας σέβονται, αλλά οι συμπατριώτες μας μας συμπεριφέρονται ως να είμαστε εγκληματίες. Έτσι είναι στη Γερμανία. Στο Munster, από όπου είναι η μητέρα μου, κατέβασαν όλα τα αναθήματα εκτός από της Βundswehr. Καθόλου παραδόσεις!

Οι άνθρωποι μας βάζουν αυτοκόλλητα που γράφουν εγκληματίας στα αυτοκίνητα μας. Μπορείς να το κάνεις αυτό επειδή έχουμε δημοκρατία. Στο εξωτερικό, στη Ρωσία, λένε ότι έχουμε ελευθερία λόγου. Εδώ αν κάποιος που υπηρέτησε την πατρίδα του έχει κάτι να πει θα του κλείσουν το στόμα.

Θυμάμαι στην Αν. Γερμανία υπήρχε ένα σλόγκαν: «πηγαίνοντας προς τη Μόσχα πηγαίνουμε προς τη νίκη». Λένε ότι η Μέρκελ σπούδασε στη Μόσχα. Με γοήτευε πάντα ο ρωσικός πολιτισμός. Ακόμη και στα μικρότερα χωριά, ο! πως χόρευαν! Το βλέπω ακόμη. Και η μουσική! Συναρπαστική.

Οι Ρώσοι χωρικοί έλεγαν «Ο Στάλιν είναι καλός, ο πόλεμος είναι κακός». Δεν ήξεραν τι σκέφτονταν ο Στάλιν.

Είμαι στρατιώτης, δεν μπορώ να πω κάτι κακό για τους πολίτες. Τους βοηθήσαμε να μαζέψουν τη σοδειά τους. Ο Στάλιν σκέφτηκε την τακτική της «καμένης γης».

 Η λέξη «untermensch» πότε εμφανίστηκε, πριν τον πόλεμο ή αφού άρχισε;

Ναι, στην προπαγάνδα χρησιμοποιούνταν συνεχώς και τώρα όλοι νομίζουν ότι αυτό πιστεύαμε, αλλά είχαμε κρίση όπως και σήμερα. Γελούσαμε με την προπαγάνδα, αν και θα έπρεπε να κλαίμε. Καταλαβαίνεις; Δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στο μέτωπο, δεν υπήρχαν «untermensch»!

Οι Ρώσοι αιχμάλωτοι πολέμου λιμοκτόνησαν. Αυτό είναι φυσιολογικό. Πεινούσαμε και εμείς. Ήταν πολύ απαιτητικό. Κατάλαβε ότι αν πιάνεις 50 ή 100 χιλιάδες αιχμαλώτους δεν μπορείς να τους θρέψεις, κανένα σύστημα ΔΜ δεν θα τα κατάφερνε.

Και αυτοί οι ευγενικοί Δυτικοί Σύμμαχοι… έκαιγαν ότι προμήθειες είχαμε. Στο Rheingau και σε άλλα μέρη. Δεν έχω παράπονα από τους Ρώσους ή την Ανατολική Ευρώπη. Οι Δυτικοί Σύμμαχοι ήταν οι πιο φρικτοί. Είχαν τα πάντα και κατέστρεφαν ότι λίγο κάποιοι άνθρωποι είχαν.

Είχατε ακούσει τη διαταγή για τους κομισάριους;

Όλοι είχαν ακούσει τη διαταγή αλλά ποτέ δεν την είδα να εκτελείται. Έχω μία φωτογραφία όπου ένας αιχμάλωτος κομισάριος είναι στο άρμα μου. Στην χειρότερη περίπτωση εκτελούνταν στα μετόπισθεν. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει στο μέτωπο, όμως τα πάντα μπορούσαν να γίνουν στα μετόπισθεν.

Και ο δικός σας Ilya Ehrenburg; Απίστευτο, ακόμη και για ναζί.

Πότε μάθατε για τον Ehrenburg;

Από φυλλάδια που έριξαν αεροπλάνα, «ραπτομηχανές».

Τα φυλλάδια ήταν στα γερμανικά;

Φυσικά, δεν ξέραμε ρωσικά.

Υπήρχε μίσος; Όταν πυροβολούσατε βάλλατε σε ένα στόχο ή σε ένα πρόσωπο;

Είχα την επιθυμία να ζήσω. Ήταν μία πράξη αυτοσυντήρησης. Κάθε στρατιώτης την είχε. Η καλύτερη απόδειξη αυτού που λέω είναι ότι δεν σκοτώναμε κάποιον που δεν μπορούσε να αμυνθεί. Για παράδειγμα το πλήρωμα ενός ακινητοποιημένου άρματος. Πυροβολούσαμε μόνο όταν κινδυνεύαμε.

Υπήρχε μίσος;

Δεν μπορώ να πω. Υπήρχε συμπόνια. Συμπόνια!

Οι Ρώσοι πολεμιστές ονειρεύονταν πως θα ήταν μετά τον πόλεμο. Γι΄ αυτό μιλούσατε και ΄σεις με τους συντρόφους σας;

Πάντα λέγαμε ότι ο πόλεμος θα εκδικούνταν αυτούς που έμειναν πίσω, τους προπαγανδιστές και τα μέλη του κόμματος. Το κίνητρο μας ήταν «να κρατήσουμε τον εχθρό μακριά από τα σύνορα του Ράιχ». Είναι δύσκολο να αξιολογήσω θετικά τον ρωσικό στρατό, αλλά οι Γάλλοι, για παράδειγμα, πολέμησαν πολύ χειρότερα. Ο γερμανικός στρατός είναι στην κορυφή σε ότι αφορά την πειθαρχία, τον ανθρωπισμό, την πολεμική ετοιμότητα. Πολλά από αυτά που οι Σύμμαχοι επέτρεψαν στους εαυτούς τους ήταν αδιανόητα για ΄μας στο μέτωπο.

Μάθατε κάτι από τους Ρώσους;

Δεν χρειαζόμουν να μάθω κάτι. Τα ήξερα ήδη όλα. Τι μπορώ να πω για τους Ρώσους; Τα πλεονεκτήματα τους είναι η αφοσίωση στην πατρίδα τους, η ανιδιοτέλεια, ακόμη και στους χωρικούς. Εάν έπρεπε να διαλέξω που θα ζήσω δεν θα ήταν στη Δύση, θα ήταν στην Ανατολή. Είμαι πολύ πιο κοντά στον Τσαϊκόφσκι και στον Ντοστογιέφσκι από τους Δυτικούς συνθέτες και συγγραφείς. Τολστόι! Έχω όλες τις συμφωνίες του Τσαϊκόφσκι, επίσης μου αρέσει ο Rakhmarin.

Είναι ο πόλεμος το πιο σημαντικό συμβάν στη ζωή σας;

Ο πόλεμος σφυρηλατεί τον χαρακτήρα σου. Κάποιοι λυγίζουν, κάποιοι γίνονται δυνατότεροι. Ήμασταν ταπεινόφρονες και όχι τόσο απαιτητικοί όσο η σύγχρονη νεολαία. Τώρα θέλουν πάρα πολλά, είναι εγωιστές και υλιστές. Τώρα το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι η υγεία και μετά η ειρήνη.

Ο πόλεμος δεν είναι εναλλακτικός της πολιτικής, αλλά ο κόσμος δεν έμαθε τίποτα. Τώρα υπάρχουν περισσότεροι πόλεμοι από τότε. Δεν το καταλαβαίνω, μερικές φορές νομίζω ότι γυρνάμε στον Μεσαίωνα.

Τι κάνει έναν καλό στρατιώτη;

Η πειθαρχία. Να κάνει αυτό που αναγράφεται στο ατομικό βιβλιάριο του στρατιώτη. Σωστή συμπεριφορά στους πολίτες και στους αιχμάλωτους. Ανθρώπινη νορμάλ συμπεριφορά!

Εάν θέλεις να μάθεις πόσο σοβαρές ήταν οι ποινές μας διάβασε τον στρατιωτικό ποινικό κώδικα. Εάν πιάνονταν. Οι βιαστές εκτελούνταν, εάν πιάνονταν φυσικά.

Τι κάνει έναν καλό αξιωματικό;

Ταπεινότητα και ενδιαφέρον για τους στρατιώτες του. Διοίκηση δια του παραδείγματος! Ευσυνειδησία και αφοσίωση. Αυτοπεποίθηση αλλά και ταπεινότητα. Να κάνει πολλά αλλά να προβάλει λίγα. Να είναι περισσότερα απ΄ ότι φαίνεται. Νομίζω ότι αυτά είναι πολύ σημαντικά για έναν αξιωματικό.

Ο Carius ποζάρει με το πλήρωμα του Επιλοχία Rudolf Zwetti. ΠΗΓΗ

Είμαστε σίγουροι ότι εσείς πετύχατε.

Ελπίζω. Αλλιώς δε θα είχα ένα πλήθος επισκεπτών από τότε που ελευθερώθηκα. Η Petra είναι ο μάρτυρας μου.

Ένας από τους υπαξιωματικούς μου ήταν στη Βιέννη. Η σύζυγος του με κάλεσε και μου είπε ότι είναι στο νοσοκομείο. Υπήρχαν άλλοι 20 ασθενείς στον θάλαμο και δεν είχε καλή φροντίδα. Οδήγησα μέχρι τη Βιέννη και πήγα στον αρχίατρο. Τον μετέφερε σε ένα θάλαμο με δύο! Αυτό είναι συντροφικότητα! Ή ο υπαξιωματικός Kerche! Ζούσε στα δάση της Βαυαρίας που ήταν όπως στο πιο απομακρυσμένο ρωσικό χωριό. Λάσπη, καθόλου δρόμοι! Ήθελα να τον εκπλήξω, πήγα να τον δω το 1952 όταν γύρισε σπίτι. Πήγα να τους δω όλους όταν γύρισαν πίσω. Η μητέρα του κοιμόταν στον διάδρομο, κότες γυρνούσαν γύρω της, πολύ πρωτόγονα. Είχαν τέσσερα παιδιά. Τέτοια φτώχεια! Του είπα: «Δεν έχεις τίποτα! Αν θέλεις να μεγαλώσεις τα παιδιά σου πήγαινε στην Bundswehr!» Δύο αξιωματικοί υπηρετούσαν στη Βόνη, ο ένας ήταν επιθεωρητής μου, ο άλλος διοικητής εφεδρικού τάγματος. Προσπάθησα να τους πείσω να πάρουν τον Kerche. Μου είπαν «ναι, ναι, χρειαζόμαστε υπαξιωματικούς για εκπαιδευτές». Μετά ήρθε ένας άλλος αξιωματικός και με ρώτησε αν ήταν καθαρός, εάν είχε κάνει εγκλήματα. Εγγυήθηκα γι΄ αυτόν. Σαν αποτέλεσμα ένα από τα παιδιά του έγινε γιατρός στο Freiburg, ένα άλλο στέλεχος στην BMW, η κόρη του έχει τρία καταστήματα και τρία σπίτια στην Ingolstadt. Και η άλλη του κόρη είναι διευθύντρια σε ένα εμπορικό κέντρο. Τα ανασύραμε, τα μεγαλώσαμε!

Ένας άλλος σύντροφος έγινε στρατηγός στην Bundswehr. Και αυτός βοήθησε τους πάντες. Ήταν αφοσιωμένος αρματιστής και έγινε στρατηγός. Με την αποστρατεία του του έδωσαν σπίτι. Και δεν ήθελε στην αρχή να πάει στην Bundswehr! Αλλά δεν μπορούσε να πάει στο πανεπιστήμιο γιατί ήταν πολύ μεγάλος όταν γύρισε.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα μου; Το μεγαλύτερο επίτευγμα μου ήταν ότι αποστράτευσα την ίλη μου στις 18 Απριλίου ώστε να γυρίσουν στα σπίτια τους και να μην πιαστούν αιχμάλωτοι.