Το PMF και η Hezbollah στο Ιράκ

Ο Muhandis (μαύρο τζόκεϋ) με τον Soleimani (πράσινο τζόκεϋ).

Στο μετα-αμερικανικό Ιράκ ο σιιτικός παράγοντας φαίνεται να διαδραματίζει έναν συνεχώς αυξανόμενο ρόλο. Παρακάτω παρατίθεται η σύνοψη συνέντευξης που έδωσε ο υποδιοικητής του PMF αναφερόμενος στην παρουσία της Hezbollah στο Ιράκ. Η σύνοψη της συνέντευξης έγινε από τον David Daoud με άρθρο του στον ιστότοπο FDD’s Long War Journal στις 9/1/2017. 



Ο Abu Mahdi al Muhandis, υποδιοικητής του ιρακινού PMF (Popular Mobilization Forces), έδωσε μία σε βάθος συνέντευξη την προηγούμενη βδομάδα στο φιλο-ιρανικό, παναραβικό, δορυφορικό, τηλεοπτικό κανάλι Al Mayadeen, στην οποία επιβεβαίωσε την παρουσία της λιβανέζικης Hezbollah στο Ιράκ. Στη συνέντευξη ο Muhandis είπε ότι υπάρχει «πολύ καλή» σχέση ανάμεσα στο PMF και στη Hezbollah, η οποία συμβαίνει με «τη γνώση και τη συμφωνία» της ιρακινής κυβέρνησης. Είπε ότι τόσο ο προηγούμενός πρωθυπουργός Nouri al-Maliki όσο και ο νυν Haidar al-Abadi ήταν γνώστες της σχέσης από την αρχή «ως την τελευταία λεπτομέρεια».

Συνέχισε λέγοντας ότι το PMF «ωφελήθηκε πάρα πολύ» από την υποστήριξη της Hezbollah, η οποία έπαιξε «κεντρικό» και «πολύ σημαντικό» ρόλο στην πολεμική του ετοιμότητα. Ο Muhandis είπε ότι «τα αδέρφια της Hezbollah» έστειλαν συμβούλους στο Ιράκ από την αρχή των μαχών εναντίον του ISIS. Μαζί με το Ιράν η Hezbollah βοήθησε το PMF σε θέματα «εκπαίδευσης, σχεδίασης και εξοπλισμού». Ωστόσο υπαινίχθηκε ότι ο ρόλος της Hezbollah μπορεί να μην ήταν μόνο συμβουλευτικός καθώς είπε ότι η λιβανέζικη οργάνωση «προσέφερε μάρτυρες» στις μάχες στο Ιράκ.

Ο Muhandis σημείωσε ότι το PMF και η Hezbollah δεν συμμάχησαν ευκαιριακά απέναντι στον κοινό εχθρό, το ISIS, άλλα η σχέση τους είναι τόσο στενή όσο και του PMF με το Ιράν. Θεωρεί τη λιβανέζικη σιιτική οργάνωση «φίλους, συμμάχους και συνεργάτες στην περιοχή». Επεσήμανε επίσης ότι με τη συγκατάθεση της ιρακινής κυβέρνησης το PMF θα συνεχίσει τη σχέση του με τη Hezbollah πέρα από τη μάχη της Μοσούλης ή τον άμεσο αγώνα εναντίον του ISIS.

Ο Muhandis (δεξιά) με τον τότε 

Ιρακινό πρωθυπουργό Maliki.

Σε προσωπικό επίπεδο ο Muhandis είπε ότι είναι «τιμή του» να συνδέεται με «μακρά» σχέση με τον Γενικό Γραμματέα της Hezbollah Sayyed Hassan Nasrallah, τον οποίο αποκάλεσε «κύριο (sayyed) της Αντίστασης» και περιφερειακό σύμβολο. Επίσης αναφέρθηκε στη μακρά προσωπική του σχέση με δύο ιδρυτές και πρώην στρατιωτικούς διοικητές της Hezbollah τον Imad Mughniyeh και τον Mustafa Badreddine, τους οποίους αποκάλεσε «μεγάλους μάρτυρες». Είπε ακόμη ότι οι Mughniyeh και Badreddine ήταν οι πρώτοι που πήγαν στο Ιράκ στις αρχές του 1980 για να εκπαιδεύσουν «ιρακινές, σιιτικές, τζιχαντιστικές, αντιστασιακές ομάδες» να πολεμήσουν τον Σαντάμ Χουσεΐν. Αρχίζοντας από τη δεκαετία του ’80 και για χρόνια μετά ο Muhandis (γεννηθείς ως Jamal Jaafar Mohammad Ali Aal-Ibrahim) δούλεψε μαζί με τους Ιρανούς Φρουρούς της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) και τον ιρακινό αντιπρόσωπο τους την Οργάνωση Badr.

Ο Muhandis μαζί με τον Badreddine ανήκαν στην παραστρατιωτική οργάνωση Dawa 17. Οι δυο τους είχαν αναμιχθεί στις σχεδόν ταυτόχρονες εκρήξεις βομβών το 1983 στο Κουβέιτ. Βόμβες είχαν τοποθετηθεί στην αμερικανική και γαλλική πρεσβείες, στο αεροδρόμιο, στην έδρα της εταιρείας Raytheon Corporation, σε εγκαταστάσεις εξόρυξης πετρελαίου και σε μία εγκατάσταση παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Οι εκρήξεις σκότωσαν πέντε ανθρώπους και τραυμάτισαν 86. Ο Muhandis και ο Badreddine συνδέονται επίσης με την απόπειρα δολοφονίας του εμίρη του Κουβέιτ το 1985.

Ο Muhandis ανέφερε ότι μετά το 2003 οι Mughniyeh και Badreddine επέστρεψαν στο Ιράκ για να «εκπαιδεύσουν, να βοηθήσουν και να προετοιμάσουν» ιρακινές, σιιτικές παραστρατιωτικές ομάδες εναντίον των αμερικανικών δυνάμεων, στις οποίες συμμετείχε και ο ίδιος. Εκείνη την εποχή ο Muhandis ήταν αρχηγός της kataib Hezbollah, μιας σιιτικής παραστρατιωτικής οργάνωσης, που υποστηρίζονταν από το Ιράν και σκότωσε εκατοντάδες Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ. Επίσης, βοηθούσε να έρχονται στο Ιράκ αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί από το Ιράν και από τη Hezbollah. Οι μηχανισμοί αυτοί ήταν η πρωταρχική αιτία θανάτου των Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ μεταξύ 2003 και 2011. Σαν αποτέλεσμα ο Muhandis χαρακτηρίστηκε από την αμερικανική κυβέρνηση τον Ιούλιο του 2009 ως ιδιαίτερα επισημασμένος παγκόσμιος τρομοκράτης και αναφέρονταν ως σύμβουλος του Qassem Soleimani, διοικητή της Δύναμης Qods, που είναι ο εξωτερικός βραχίονας των Ιρανών Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης

Ο Muhandis είπε ότι οι Mughniyeh και Badreddine έπαιξαν «πολύ σημαντικό» και «κεντρικό» ρόλο στην εκπαίδευση των ιρακινών, σιιτικών «δυνάμεων μουτζαχεντίν» και τους οργάνωσαν σε «θύλακες αντίστασης εναντίον των Αμερικανών». Ο Muhandis είπε ότι η προτεραία πείρα έχει βοηθήσει πολύ το PMF σήμερα καθώς ένα «μεγάλο μέρος» των μαχητών του έχει πολεμήσει τους Αμερικανούς.

Ο Muhandis ακόμη μίλησε για τις σχέσεις του PMF με άλλες χώρες και οργανώσεις. Η πιο σημαντική σχέση είναι αυτή με το Ιράν, η οποία μαζί με αυτή με τη Hezbollah είναι «θεμελιώδεις» για την υποστήριξη του PMF με «όπλα, πυρομαχικά, (πολεμικό) σχεδιασμό και συμβούλους». Είπε ότι τώρα το PMF αγοράζει τα όπλα του με χρήματα της ιρακινής κυβέρνησης αλλά στο παρελθόν η Τεχεράνη και η Hezbollah τους τα είχαν παράσχει ελεύθερα και «με μεγάλη γενναιοδωρία». Είπε ακόμη ότι ενώ οι Αμερικανοί δεν βοήθησαν το PMF στις μάχες με το ISIS στο Irbil και στη Βαγδάτη, οι Ιρανοί το έκαναν.

Τόνισε ότι το PMF ούτε θέλει ούτε χρειάζεται οποιαδήποτε σχέση με τις ΗΠΑ. Θέλει όμως ειρηνικές σχέσεις με την Τουρκία και έχει ανοιχτό διάλογο με του Ρώσους. Είπε ότι η Μόσχα έχει τοποθετήσει στο Ιράκ μέσα συλλογής πληροφοριών και έναν εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου άμυνας. Σημείωσε ακόμη ότι ο Falih al-Fayyad, ο αρχηγός του PMF, εκείνη τη στιγμή ήταν στη Μόσχα και γίνονταν συζητήσεις για τον εξοπλισμό του PMF από τη Ρωσία.

Ο Muhandis αρνήθηκε την «επίσημη» παρουσία μαχητών του PMF στην Υεμένη προς βοήθεια των Χούτις, τους οποίους περιέγραψε ως «αδέρφια». Είπε όμως ότι «μπορεί να υπάρχουν Ιρακινοί εκεί με κάποια  ιδιότητα» και επιβεβαίωσε την ύπαρξη πολιτικών δεσμών μεταξύ του PMF και της Ansarullah.

Ο Muhandis, όπως και οι σύμμαχοι του της Hezbollah, πιστεύει στην εγκαθίδρυση μιας σιιτικής θεοκρατίας σύμφωνα με το ιρανικό μοντέλο και θεωρεί τον εαυτό του αντιπρόσωπο του ηγέτη του Ιράν Ali Khamenei. Τα μελλοντικά του σχέδια του PMF μοιάζουν με αυτά της Hezbollah στον Λίβανο. Η Hezbollah (που υποστήριζε ότι αντιστέκονταν στην ισραηλινή κατοχή του νότιου Λιβάνου) αρνήθηκε να αφοπλιστεί μετά την αποχώρηση των Ισραηλινών στις 25 Μαΐου 2000. Κατά παρόμοιο τρόπο το PMF λέει ότι δεν θα αφοπλιστεί μετά τη μάχη της Μοσούλης. Και όπως η Hezbollah ισχυρίζεται ότι η παρουσία της είναι ακόμη αναγκαία επειδή το Ισραήλ ακόμη κατέχει λιβανέζικα εδάφη και ο Λίβανος κινδυνεύει είτε από το Ισραήλ είτε από σουνίτες ισλαμιστές, έτσι και ο Muhandis είπε ότι η παρουσία του PMF είναι αναγκαία γιατί το Ιράκ ακόμη χρειάζεται να «καθαριστεί από το ISIS». Υπονόησε δε ότι το PMF θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμη και μετά από αυτό γιατί ο τρόμος του ISIS θα μπορούσε να επιστρέψει με κάποια άλλη μορφή, «όπως το κόμμα Μπάαθ μεταμορφώθηκε στην al-Qaeda, η οποία έγινε ISIS και ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να προκύψει στο μέλλον;»

Ο Muhandis είπε ακόμη ότι μετά τη μάχη της Μοσούλης οι μαχητές του «θα πάνε σε όποια περιοχή του Ιράκ απειλείται η ασφάλεια της». Μετά τη μάχη του Ιράκ, με τη συγκατάθεση των κυβερνήσεων του Ιράκ και της Συρίας, το PMF σκοπεύει να «πολεμήσει το ISIS» στη Συρία, επισημαίνοντας την παρουσία ιρακινών σιιτών μαχητών με την πλευρά Άσαντ. Ακόμη τόνισε το «συνταγματικό και νομικό δικαίωμα» μεμονωμένων μελών του PMF να επιδιώξουν πολιτικές καριέρες στο Ιράκ.

Σχετικές αναρτήσεις

Οι Δυνάμεις του PMF Πλησιάζουν την Tal Afar

Το Ιρακινό PMF Προσπαθεί να Αποκόψει το Ισλαμικό Κράτος στη Μοσούλη