ΣΥΝΟΨΗ
Η
πολεμική προσπάθεια μπορεί να πάρει δύο διακριτές μορφές: την άμυνα και την
επίθεση. Η πολεμολογία του Κλαούζεβιτς και η ιστορική εμπειρία δείχνουν ότι ο
αμυνόμενος δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε μία παθητική απόκρουση των
χτυπημάτων που δέχεται, αλλά θα πρέπει να διεξάγει τις επιχειρήσεις του έτσι
ώστε να έχει τη δυνατότητα να περάσει στην επίθεση και να επιδιώξει το
αποφασιστικό αποτέλεσμα, χωρίς αυτό να αλλοιώνει τη φύση του αγώνα του, που
παραμένει αμυντικός. Η μετάπτωση από την άμυνα στην επίθεση είναι μία κρίσιμη
πολεμική επιχείρηση, που η επιτυχία της απαιτεί ο επιτιθέμενος να φτάσει στην
κορύφωση της πολεμικής του προσπάθειας χωρίς ουσιαστικά να έχει πετύχει τους
σκοπούς του, και ο αμυνόμενος να έχει υλικά και ψυχικά την ικανότητα να
πραγματοποιήσει τη μετάπτωση αυτή.
Μπορείτε
να διαβάσετε το άρθρο στο ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΝ.
Καλημέρα σας,αφου ξενύχτησα διαβάζοντας το άρθρο στο περιοδικό,στον επίλογο είδα οτι ο συγγραφέας είναι ο διαχειριστής του παρόντος ιστολογίου,έτσι λοιπόν πάιρνω το θάρρος να ρωτήσω ορισμένα πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφέρεται οτι η μετάβαση του αμυνομένου απο την άμυνα στην επίθεση ,επέρχεται όταν ο επιτιθέμενος έχει εξαντλήσει την επιθετική του ισχύ και πλεον δεν μπορεί να πράξει ουδέν απο το να αμυνθεί ο ίδιος.
Εαν ο επιτιθέμενος ,δεν φαίνεται να εξαντλεί την επιθετική του ισχύ σύντομα,φαινεται άτρωτος ουσιαστικά,ο αμυνόμενος τι οφείλει να πράξει?Υποχώρηση σε στυλ απαγκίστρωσης ή επιβράδυνσης, ώστε να διασώσει τις δυνάμεις του,με κίνδυνο όμως ο επιτιθέμενος να αποκτήσει ισχυρά ερείσματα ή να αμυνθεί με σύνεση μεν, αλλά λυσσαλέα δε χρησιμοποιόντας και τις εφεδρείες,ώστε να υποχρεώσει τον επιτιθέμενο να επισπέυσει εαν μπορεί να γίνει αυτό την επιθετική κορύφωση?
Επίσης,στα δυο παραδείγματα με ήρθε στο μυαλό ανόητα ίσως δε ξέρω ,ο Ελληνοιταλικός του 1940/41.Εκεί,οι μεταβάσεις αυτές ειδικά εαν χωρίσουμε το πόλεμο σε τρεις περιόδους φαίνονται με ευκρίνεια ,όμως αν δεν έχω παρανοήσει ο ελλήνικός στρατός στο πρώτο στάδιο περάσε από την αμυνα στην επίθεση χώρίς οι επιτιθέμενοι Ιταλοί να έχουν φτάσει στο σημείο κορύφωσης της επιθετικής τους ενέργειας,απλά νομίζω συνέτριψαν την επιθετική ενέργεια των Ιταλών εν τη γενέσει της,χωρίς αυτή να κορυφωθεί και έτσι με τις ενισχύσεις πέράσαμε στην επίθεση .
Ευχαριστώ πολύ.
Καλημέρα!
ΔιαγραφήΣε ό,τι αφορά το πρώτο, το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ότι σχεδόν κανένας πόλεμος δεν διεξήχθη με αυστηρά στρατιωτικά κριτήρια. Για παράδειγμα, τόσο η Πολωνία το ΄39 όσο και εμείς το ΄41 ενώ η στρατιωτική λογική υποδείκνυε την εγκατάλειψη των συνόρων και την άμυνα είτε στον Βιστούλα είτε στον Αλιάκμονα, και οι δύο χώρες επέλεξαν να αμυνθούν στα σύνορα γιατί αυτό θεώρησαν ότι επέβαλε η εθνική πολιτική. Άρα, το αν ο αμυνόμενος θα επιλέξει να διασώσει τις δυνάμεις του ή να αντισταθεί «μέχρι τελευταίου φυσιγγίου» είναι κάτι που δεν θα αποφασιστεί μόνο με στρατιωτικά κριτήρια.
Για το δεύτερο, για να μη γράφω πολλά θα σε παραπέμψω στο άρθρο του «Αρματιστή», στον Βελισάριο, με τίτλο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος και «Επιθετική Επιστροφή»
https://belisarius21.wordpress.com/2015/10/28/%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%bf%cf%8a%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%b8%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba/
Γράφει, λοιπόν, ο Αρματιστής για τη Μάχη «Μόροβας-Ιβάν»:
Μετά την αναχαίτιση της Ιταλικής επίθεσης στην Ήπειρο και την Πίνδο, το Γενικό Στρατηγείο αποφάσισε να μετακινήσει τον όγκο των Ελληνικών δυνάμεων δυτικά της Πίνδου και να εξασφαλίσει τον ανεφοδιασμό τους μέσω της εγκάρσιας οδού Κορυτσά – Ερσέκα – Μέρτζανη – Ιωάννινα. Επιπλέον, η κατοχή της υπόψη οδού έδινε τη δυνατότητα στην Ελληνική Διοίκηση να μετακινεί ευχερώς τις δυνάμεις της από το Θέατρο Επιχειρήσεων της ΒΔ Μακεδονίας στο Θέατρο Επιχειρήσεων της Ηπείρου και αντιστρόφως. Για την υλοποίηση των παραπάνω αποφάσεων, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία μέχρι τις 13 Νοεμβρίου η στρατηγική συγκέντρωση του Ελληνικού Στρατού με σκοπό την ανάληψη από τις 14 Νοεμβρίου μεγάλων επιθετικών επιχειρήσεων για την κατάληψη της τοποθεσίας Μόροβα – Ιβάν και του συγκοινωνιακού κόμβου της Κορυτσάς.
Η κρίσιμη φράση είναι «Μετά την αναχαίτιση». Περάσαμε στην επίθεση μετά την αναχαίτιση της ιταλικής επίθεσης. Η ιταλική επιθετική ισχύς είχε εξαντληθεί.
Τέλος, πιστεύω να σε εκπλήξω (εγώ τουλάχιστον είχα εκπλαγεί) αν σου παραθέσω πως πιστεύει ο Κλαούζεβιτς ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί μία εχθρική εισβολή.
Ο Κλαούζεβιτς παρέθεσε τέσσερις πιθανούς τύπους αντίστασης: (Βιβλίο VΙ, κεφ, 8}
1. Η φίλια δύναμη επιτίθεται στον εχθρό τη στιγμή που αυτός εισβάλει στο θέατρο μας.
2. Οι φίλιες δυνάμεις πλησιάζουν στα σύνορα, περιμένουν τον εχθρό να εμφανιστεί και του επιτίθενται πρώτες.
3. Οι φίλιες δυνάμεις πλησιάζουν στα σύνορα, περιμένουν τον εχθρό να εμφανιστεί και του επιτίθενται, αφότου εκείνος έχει εξαπολύσει την επίθεση του.
4. Οι φίλιες δυνάμεις περιμένουν τον εχθρό, υποχωρούν στο εσωτερικό της χώρας• ο εχθρός χάνει μαχητική ισχύ καθώς προχωρά και τότε οι φίλιες δυνάμεις προβάλλουν την αντίσταση τους.
Είναι εντυπωσιακό ότι ο Κλαούζεβιτς στις τρεις από τις τέσσερις περιπτώσεις παρουσιάζει τον αμυνόμενο να αμύνεται επιτιθέμενος. Στις περιπτώσεις (1) και (2), με σύγχρονη ορολογία, παρουσιάζει μία προληπτική επίθεση και στην περίπτωση (3) μία επιθετική επιστροφή. Μόνο στην περίπτωση (4) προβλέπει την ήττα του εισβολέα από τη δική του εξάντληση και την τελική αντίσταση από τον αμυνόμενο.