Μετά την al-Bab;

Ο κοινός τόπος είναι πλέον ότι η κατάληψη της πόλης της al-Bab από τις τουρκικές και υποστηριζόμενες από την Τουρκία δυνάμεις είναι θέμα χρόνου. Το ερώτημα βέβαια είναι πιο θα είναι το μέλλον της τουρκικής παρουσίας στη βόρεια Συρία. Σ΄ αυτό επιχειρούν να δώσουν απάντηση οι Aaron Stein και Rao Komar με πρόσφατο άρθρο τους στον ιστότοπο War on the Rocks. 



Μετά από μήνες καθυστερήσεων και απωλειών ο τουρκικός στρατός και οι τοπικοί του σύμμαχοι είναι σε θέση να καταλάβουν την al-Bab από το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ). Με την κατάληψη της al-Bab η Τουρκία θα έχει πετύχει τους στόχους της για την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» (Operation Euphrates Shield – OES):

• εκδίωξη του ΙΚ από τα τουρκικά σύνορα και
• απαγόρευση των κουρδικών δυνάμεων να ενώσουν τα εδάφη τους στα νότια της Τουρκίας.

Μετά την al-Bab όμως η OES δεν έχει πουθενά να πάει και οι τουρκικές δυνάμεις, αν η Τουρκία θέλει να αποκομίσει κάποια σημαντικά κέρδη, πιθανόν να μη μπορέσουν να φύγουν. Με την OES πιθανόν η Τουρκία να ρίχτηκε στον συριακό βάλτο. Δεν έχει ξεκάθαρη στρατηγική εξόδου και μόνο κάποιες αδιέξοδες επιλογές κλιμάκωσης. Η Τουρκία φαίνεται εγκλωβισμένη στην απροσδιόριστη αλλά επισφαλή κατοχή ενός τμήματος γης βόρεια από το Χαλέπι και αυτό μπορεί ταυτόχρονα να αποδυναμώνει πολιτικά και εδαφικά τη Συρία αλλά και να ενισχύει τους αντιπάλους της Τουρκίας.

Το καθεστώς Άσαντ επιδιώκει την κατάληψη της Tadif ενώ η al-Bab πιθανότατα θα πέσει στις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και στους ντόπιους συμμάχους τους.

Προς τα που μετά την al-Bab;

Η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει ανακοινώσει κάποιο σχέδιο για τη διακυβέρνηση της περιοχής που τώρα ελέγχει στη Συρία ή μετάβασης της εξουσίας σε κάποια πολιτική αρχή που θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτή την αποστολή. Αντίθετα, ο Τούρκος πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan έχει σηματοδοτήσει την πρόθεση του να επεκτείνει την επιχείρηση ώστε να θέσει στο στόχαστρο του τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (Syrian Democratic Forces – SDF) και τις Μονάδες Προστασίας των Πολιτών (YPG). Το YPG είναι ο συριακός κλάδος του ΡΚΚ, της κουρδικής παραστρατιωτικής οργάνωσης που διεξάγει αντάρτικό στη ΝΑ Τουρκία από το 1984. Το YPG είναι επίσης η ραχοκοκαλιά του SDF, του στενότερου συνεργάτη των ΗΠΑ στον συριακό εμφύλιο. Η τουρκική πρόθεση είναι μέρος της τουρκικής προσπάθειας να δημιουργηθεί «ασφαλής ζώνη» 5.000 τ.χλμ., στην οποία δεν θα υφίστανται ούτε το ΙΚ ούτε το YPG. Η ζώνη αυτή θα μπορούσε να περιλαμβάνει το Manbij και την Afrin, που ελέγχονται και έχουν οργανωθεί αμυντικά από το YPG και το SDF.

Οι τουρκικές ενέργειες μετά την al-Bab θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην υποστηριζόμενη από τους Αμερικανούς επίθεση του SDF στη Raqqa, το διοικητικό κέντρο του ΙΚ στη Συρία. Μία τουρκική επίθεση εναντίον του Manbij, για παράδειγμα, θα ανάγκαζε το YPG να μετακινήσει δυνάμεις από τα περίχωρα της Raqqa, πιθανόν καθυστερώντας μία σχεδιασμένη επίθεση στην πόλη. Ο τουρκικός στρατός θα μπορούσε να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του μετά την al-Bab αλλά οι πιθανοί αντίπαλοι του θα ήταν προετοιμασμένοι να αμυνθούν απέναντι σε μια τουρκική επίθεση. Αυτοί οι αντίπαλοι είναι παρόμοιοι με αυτούς που έχουν καθυστερήσει την τουρκική επιχείρηση πέριξ της al-Bab και ο τουρκικός στρατός θα έμπαινε στον κίνδυνο να δώσει αιματηρές μάχες για συριακές πόλεις χωρίς να υπάρχει κάποιος αξιόπιστος μηχανισμός εγκατάστασης κάποιας διακυβέρνησης και αποχώρησης των στρατιωτικών δυνάμεων.

Οι κίνδυνοι μίας μακράς τουρκικής κατοχής είναι σημαντικοί. Οι τουρκικές δυσκολίες γύρω από την al-Bab έχουν επιτρέψει στα στρατεύματα του καθεστώτος Άσαντ (Syrian Arab Army – SAA) και στους συμμάχους του, υποστηριζόμενους από ρωσικές αεροπορικές επιθέσεις, να συνεχίσουν ανατολικά από το Χαλέπι. Ο SAA και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις που τάσσονται στο πλευρό του ελέγχουν τα υψώματα που επιτηρούν την κύρια οδό που συνδέει την al-Bab με τη Raqqa, αποκόπτοντας έτσι οποιαδήποτε τουρκική επιθετική προσπάθεια προς εκείνη την κατεύθυνση. Αυτή τη στιγμή ο τουρκικός και ο συριακός στρατός φαίνεται ότι κινούνται για να καταλάβουν την ίδια πόλη, το Tadif, παρά το γεγονός ότι η Ρωσία πιθανόν έχει επιτύχει μία συμφωνία κατάπαυσης του πυρός κατά μήκος της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ βόρειας Tadif και νότιας εισόδου της al-Bab.

Η Τουρκία και οι επαναστάτες που υποστηρίζει κινούνται αργά προς την al-Bab και τελικά θα εκδιώξουν το ΙΚ από την πόλη. Στα νότια δυνάμεις του Άσαντ έχουν κινηθεί προς το Tadif και επιτηρούν την οδό al-Bab – Raqqa, καθιστώντας μία τουρκική επίθεση προς εκείνη την κατεύθυνση απίθανη.

Ο διαχωρισμός της περιοχής έχει προς τα παρόν ηρεμήσει τις εντάσεις αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι τουρκικές δυνάμεις και οι συμμαχικές τους παραστρατιωτικές δυνάμεις έχουν αποκτήσει μέτωπο με τις συριακές καθεστωτικές δυνάμεις, μέσα στις οποίες βρίσκονται Ρώσοι σύμβουλοι και Αλαουίτες παραστρατιωτικοί. Αυτές οι δύο ευερέθιστες συμμαχίες βρίσκονται σε απόσταση βολής όλμου, μία κατάσταση που είναι εγγενώς αποσταθεροποιητική.

Επιπλέον, η προέλαση των συριακών καθεστωτικών δυνάμεων νότια της al-Bab θέτει και τα όρια των τουρκικών επιλογών και αποκλείει κάθε τουρκικό σχέδιο επέκτασης της OES προς τη Raqqa. Η Άγκυρα είχε προσπαθήσει να πουλήσει αυτήν την πρόταση στους Αμερικανούς και στα διεθνή μέσα ως εναλλακτική της επίθεσης του SDF. Τώρα, οι τουρκικές δυνάμεις για να το κάνουν αυτό θα πρέπει να πολεμήσουν τις συριακές καθεστωτικές δυνάμεις νότια της al-Bab και μετά να επιτεθούν στο ΙΚ στη Raqqa. Καθώς αυτό θα οδηγούσε σε ανοιχτό πόλεμο με το συριακό καθεστώς είναι ο λιγότερο πιθανός δρόμος που θα μπορούσε να ακολουθήσει η Τουρκία. Αντί αυτού οι τουρκικές δυνάμεις θα μπορούσαν να αναζητήσουν να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους γύρω από την Tel Rifaat ή το Manbij, δύο πόλεις που η Τουρκία έχει δηλώσει ότι αποτελούν στόχους της OES.

Επίθεση στην Tel Rifaat: Τουρκικές επιλογές και περιορισμοί

Στη ΒΔ Συρία το YPG κρατά το καντόνι του Afrin, μία ορεινή και στο μεγαλύτερο μέρος κουρδική περιοχή που συνορεύει με την τουρκοκρατούμενη περιοχή της Συρίας. Μία επιλογή, που αναφέρεται συχνά από την τουρκική κυβέρνηση και τους τοπικούς συμμάχους της, είναι να επιτεθούν στο Afrin για να καταλάβουν την Tel Rifaat, μία κατά το πλείστον αραβική πόλη κοντά στα δυτικά σύνορα.

Μία επίθεση στην Tel Rifaat στο Afrin θα επέβαλε μία επίθεση κατά μήκος όλου του μετώπου νότια της A’zaz.

Η Tel Rifaat βρίσκεται υπό τον έλεγχο του YPG από τον Φεβρουάριο του 2016, όταν καταλήφθηκε με την υποστήριξη της ρωσικής και συριακής αεροπορίας. Οι αντάρτες του FSA είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν το YPG σε αυτήν την περιοχή. Ο τουρκικός στρατός και οι σύμμαχοι του του FSA έχουν συγκρουστεί ξανά με το YPG σε αυτήν την περιοχή. Στις 22 Οκτωβρίου 2016 τμήματα του FSA με την υποστήριξη τουρκικού πυροβολικού και αεροπορίας επιτέθηκαν στην πόλη αλλά απωθήθηκαν. Τρεις ημέρες αργότερα οι αντάρτες του FSA έχασαν δύο χωριά ΝΑ του Tel Rifaat μετά από αντεπίθεση του YPG.

Αντίθετα από τους αντάρτες που συμμετέχουν στην OES οι οποίοι πολεμούν συνεχώς το ΙΚ από τον Μάρτιο του 2016, οι μαχητές του YPG στο Afrin είναι ξεκούραστοι και ως επί το πλείστον δεν έχουν συμμετάσχει στις αιματηρές ανατροπές του συριακού εμφυλίου. Οι αντάρτες που υποστηρίζονται από την Τουρκία έχουν έλλειψη προσωπικού και εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από κακώς εκπαιδευμένο προσωπικό που στρατολογείται από πρόσφυγες στην Τουρκία, από ντόπιους από το βόρειο Χαλέπι και κάποιους που μετακινήθηκαν από την Idlib. Αυτές οι πηγές προσωπικού θα ήταν κατάλληλες για μία μικρότερη περιοχή και έχουν σημαντικά μειωθεί από εσωτερικές συγκρούσεις στην Idlib και χρόνια μαχών με το ΙΚ και το συριακό καθεστώς. Αυτό το έλλειμμα προσωπικού θα μπορούσε να περιπλέξει μία επίθεση στην Tel Rifaat. Με περισσότερα από 175 χλμ. μετώπου να υπερασπιστούν οι αντάρτες του FSA για να επιτεθούν θα πρέπει να συγκεντρώσουν δυνάμεις χωρίς να αφήσουν εκτεθειμένες άλλες περιοχές που θα μπορούσαν να δεχτούν επίθεση από το ΙΚ ή από τις δυνάμεις του SDF στο Manbij ή από καθεστωτικές δυνάμεις νότια της al-Bab. Το YPG στο Afrin έχει πολύ μικρότερο μέτωπο να υπερασπιστεί και έτσι μπορεί να συγκεντρώσει δυνάμεις όπου απαιτηθεί.

Το YPG αναμένει μία επίθεση των ανταρτών στην Tel Rifaat από τότε που την κατέλαβε στις αρχές του 2016. Το YPG και οι σύμμαχοι του του SDF τον τελευταίο χρόνο οχυρώνουν θέσεις, υψώνουν αναχώματα, στήνουν σημεία ελέγχου και σκάβουν χαρακώματα. Στην Afrin αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα από τα πιο εκτεταμένα συστήματα οχυρώσεων που μπορεί να συναντήσει κανείς στη βόρεια Συρία, παρόμοιο με αυτά που κατασκεύασε με επιτυχία το ΙΚ στις δυτικές προσβάσεις της al-Bab.

Το εκτεταμένο αμυντικό δίκτυο της Tel Rifaat θα επέβαλε σημαντικό κόστος στις τουρκικές δυνάμεις και θα παρέτεινε την εκστρατεία για την κατάληψη της πόλης. Με το YPG του Afrin, τη Ρωσία και το συριακό καθεστώς σε σιωπηρή συμμαχία η Τουρκία και οι αντάρτες σύμμαχοι της μπορεί να καταλήξουν να αντιμετωπίζουν στο έδαφος το YPG, το οποίο όμως θα υποστηρίζεται από δύο αεροπορίες ενώ ταυτόχρονα θα υπάρχει ο κίνδυνος κλιμάκωσης με τη Ρωσία ή με το καθεστώς Άσαντ. Τόσο η Ρωσία όσο και ο SAA έχουν δείξει ότι είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν βία στην περιοχή παρά το γεγονός ότι τα συριακά στρατεύματα βρίσκονται σε απόσταση βολής όλμου από τις τουρκικές δυνάμεις. Μία ρωσική αεροπορική επιδρομή σκότωσε τρεις Τούρκους στρατιώτες τον Φεβρουάριο και μία δεύτερη επιδρομή που αποδίδεται είτε στη Ρωσία είτε σε ιρανικής προέλευσης αεροπορικά μέσα επίσης σκότωσε Τούρκους στρατιώτες κοντά στην al-Bab στο τέλος Νοεμβρίου 2016.

Σταθεροποιώντας το ανατολικό πλευρό: επιλογές για το Mandij

Νότια της al-Bab το συριακό καθεστώς υποστηριζόμενο από ρωσικές αεροπορικές επιδρομές έχει φτάσει σε απόσταση 1,5 χλμ. από την πόλη. Οι δυνάμεις του καθεστώτος τώρα μοιράζονται 10 χλμ. μετώπου με τους αντάρτες που υποστηρίζει η Τουρκία στα ΝΔ προάστια της πόλης. Μετά απ΄ αυτό δημιουργείται η πιθανότητα να αποκτήσουν κοινό σημείο επαφής εδάφη υπό το συριακό καθεστώς νότια της Tadif με εδάφη υπό το SDF δυτικά του Manbij ώστε να δημιουργηθεί η δυνατότητα ενός εναλλακτικού τρόπου για συνδεθεί η περιοχή που ελέγχεται από το SDF με την Afrin. Αυτό θα υπονόμευε έναν από τους σκοπούς της OES δηλαδή την αποτροπή δημιουργίας μιας συνεχούς κουρδικής περιοχής στη βόρεια Συρία. Το συριακό καθεστώς θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτό ως μοχλό πίεσης προς το YPG σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις και η Ρωσία ενισχύει αυτόν τον τρόπο ενεργείας συνομιλώντας με Κούρδους και καθεστωτικούς παράγοντες.

Το καθεστώς Άσαντ και το YPG του Manbij θα μπορούσαν εύκολα να εκτοξεύσουν μία συντονισμένη επίθεση κατά του ΙΚ φράσσοντας την οδό για την επέκταση των τουρκικών δυνάμεων. Έτσι το YPG θα μπορούσε να συνδέσει το Manbij με το Afrin χρησιμοποιώντας εδάφη που ελέγχονται από το συριακό καθεστώς εάν οι διαπραγματεύσεις πουυποστηρίζονται από την Ρωσία επιτύχουν.

 Για να το αποτρέψει αυτό η Τουρκία θα μπορούσε να επιτεθεί εναντίον του SDF βόρεια από το Χαλέπι. Ο σκοπός μιας τέτοιας επιχείρησης θα ήταν να καταλάβει το Manbij, μία πόλη που το SDF κατέλαβε με την υποστήριξη αμερικανικών αεροπορικών επιδρομών και ειδικών δυνάμεων από το ΙΚ μετά από τρίμηνη πολιορκία το καλοκαίρι του 2016.

Η Τουρκία έχει πολεμήσει με το SDF στην περιοχή παλιότερα. Στην αρχή της OES οι τουρκικές και ανταρτικές δυνάμεις απώθησαν το YPG και το SDF βόρεια του ποταμού Sajur σε μια αιφνιδιαστική επίθεση. Με τον ποταμό Sajur να είναι το φυσικό σύνορο μεταξύ του YPG του Manbij και των δυνάμεων της OES μία συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που υποστηρίχθηκε από τους Αμερικανούς τέθηκε σε ισχύ και μέχρι τώρα έχει ελαχιστοποιήσει την ένταση κατά μήκος αυτής της γραμμής.

Όμως τρεις μήνες αργότερα η κατάσταση έχει αλλάξει σημαντικά. Το YPG και το SDF έχουν οχυρώσει τις θέσεις τους ώστε τουρκικά άρματα με πεζικό των ανταρτών να μη μπορούν να ξανακάνουν αυτό που έκαναν στην αρχή της επιχείρησης. Επίσης η πολιτική κατάσταση καθιστά μία μεγάλης κλίμακας τουρκική επίθεση εναντίον του YPG σε αυτήν την περιοχή απίθανη. Αντίθετα από το YPG του Afrin που συνεργάζεται εκτενώς με το συριακό καθεστώς και τη Ρωσία το YPG και το SDF σε αυτήν την περιοχή έχουν στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ και κοινούς στόχους στην εκδίωξη του ΙΚ από τη βόρεια Συρία. Ανατολικά από τον Ευφράτη και το Manbij το YPG και οι Άραβες σύμμαχοι του στο SDF προετοιμάζονται για την επίθεση στη Raqqa. Αμερικανική υποστήριξη με τη μορφή όπλων, αεροπορικής υποστήριξης και ειδικών δυνάμεων θα είναι κρίσιμη για την κατάληψη της πόλης αλλά η επιχείρηση θα βασιστεί σε ντόπιες κουρδικές και αραβικές δυνάμεις.

Μία τουρκική επίθεση στο Manbij θα επιβραδύνει την επίθεση στη Raqqa καθώς το YPG θα μετακινήσει δυνάμεις για να αμυνθεί του μετώπου του. Ο Τούρκος πρόεδρος πρόσφερε μία εναλλακτική επιλογή για την κατάληψη της Raqqa, η οποία περιλάμβανε και δυνάμεις της OES αντί για το κουρδικό YPG και το αραβικό SDF. Όμως ο τουρκικός στρατός και οι σύμμαχοι του αγωνίζονται για να καταλάβουν την al-Bab, μία πόλη που πριν τον πόλεμο είχε πληθυσμό 63.000. Η Raqqa είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη και βρίσκεται 180 χλμ. νοτιότερα από τις παρούσες τουρκικές θέσεις. Μία επίθεση εναντίον της θα απαιτούσε περισσότερα στρατεύματα και μία περισσότερο περίπλοκη και εκτεθειμένη οδό ανεφοδιασμού ανεξάρτητη από τις δυνατότητες τοπικών παραγόντων.

Η Τουρκία έχει μία άλλη επιλογή. Θα μπορούσε να εισβάλει στην Tel Abyad, μία πόλη που κατέχεται από το SDF. Η Τουρκία θα διατηρήσει αυτήν την επιλογή επ΄ αόριστον αλλά εάν την επιδιώξει θα εμπλέξει τις δυνάμεις της σε ένα τρίτο μέτωπο στον συριακό εμφύλιο. Επιπλέον, η κατάληψη έδαφος από τις κουρδικές δυνάμεις στην Tel Abyad θα γυρνούσε μπούμερανγκ για την Τουρκία και θα οδηγούσε σε επιθέσεις του YPG σε τουρκικούς στόχους κατά μήκος των συνόρων.

Η τελική επιλογή της Τουρκίας να επιτεθεί στην Tel Abyad και να προχωρήσει προς τη Raqqa. Αυτή η επιλογή θα οδηγούσε σε ανοιχτό πόλεμο με το YPG και θα έφερνε την κλιμάκωση της τουρκικής συμμετοχής στη Συρία.

Εγκλωβισμένη: Και τώρα τι;

Η τουρκική κυβέρνηση έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν προτίθεται να παραμείνει στη Συρία σε βάθος χρόνου. Όμως μια πρόωρη αποχώρηση θα άφηνε τους υποστηριζόμενους από αυτή αντάρτες αδύναμους και κακώς εξοπλισμένους να αντιμετωπίσουν το YPG ή το συριακό καθεστώς.

Πριν την τουρκική εισβολή οι ανταρτικές αυτές δυνάμεις πάλευαν για να υπερασπίσουν την περιοχή τους από επιθέσεις του ΙΚ. Είχαν σχεδόν σαρωθεί από την πόλη Marea το 2016. Ο τουρκικός στρατός θα πρέπει να αναδιοργανώσει αυτές τις δυνάμεις, που τώρα είναι χωρισμένες σε δεκάδες φράξιες, σε μια συμπαγή δύναμη που θα μπορούσε να υπερασπιστεί την περιοχή της.

Η Τουρκία αντιμετωπίζει παρόμοιο πρόβλημα με αυτό που αντιμετωπίζουν και άλλοι στρατοί που συνεργάζονται με τοπικούς δρώντες για την κατάληψη εδαφών στο πεδίο της μάχης. Οι εντάσεις μεταξύ ισλαμιστών επαναστατών και λιγότερο συντηρητικών (θρησκευτικά) φραξιών του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (Free Syrian Army – FSA) έχουν οδηγήσει σε «μία σου και μία μου» απαγωγές ανθρώπων. Οι εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των ομάδων που δρουν στην περιοχή που ελέγχει η Τουρκία στη Συρία για τις οδούς λαθρεμπορίου και τα κέρδη απ΄ αυτό φαίνεται να βαίνουν αυξανόμενες. Τούρκοι πολίτες, μέλη τουρκικών εθνικιστικών ομάδων, έχουν εμπλακεί στον συριακό εμφύλιο δημιουργώντας εντάσεις μεταξύ των συντηρητικών και συχνά αραβοποιημένων Σύριων Τουρκομάνων και των λιγότερο θρησκευόμενων εθνικιστών Τούρκων εθελοντών. Η τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Συρία έχει κατά το πλείστον καταστείλει τις εντάσεις αλλά είναι πιθανόν αυτές να αναζωπυρωθούν μόλις ο τουρκικός στρατός αποχωρήσει.

Η αναδιοργάνωση των επαναστατών σε μία ανεξάρτητη και αποτελεσματική δύναμη φέρνει στην Τουρκία την πρόκληση της δημιουργίας μιας ενιαίας κυβερνητικής δομής στην περιοχή των ανταρτών που υποστηρίζει. Τώρα η διακυβέρνηση είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε ένα συνονθύλευμα απομονωμένων και συχνά συγκρουόμενων θρησκευτικών δικαστηρίων, δημοτικών συμβουλίων, παραστρατιωτικών οργανώσεων και των τουρκικών δυνάμεων, όπου όλοι ενεργούν χωρίς ιδιαίτερη συνοχή. Η Τουρκία θα πρέπει τώρα να φτιάξει ένα θεσμικό πλαίσιο για τη διακυβέρνηση της περιοχής βόρεια από το Χαλέπι, μία διαδικασία δύσκολη και περίπλοκη χωρίς καθαρό χρονοδιάγραμμα. Η Τουρκία θα πρέπει να σταθεροποιήσει τον έλεγχο της στην περιοχή ανεξάρτητα από τις στρατιωτικές επιλογές που θα κάνει είτε προς την Tal Rifaat είτε προς το Manbij.

Η σταθεροποίηση κυβερνητικών δομών με την τουρκική υποστήριξη μπορεί από τη μία να είναι απαραίτητη για να μπορέσουν οι τουρκικές δυνάμεις να αποχωρήσουν, από την άλλη όμως μπορεί να συνεισφέρει σε ένα αποτέλεσμα που η Τουρκία επιθυμεί να αποφύγει: την αποσύνθεση του συριακού κράτους και την ενδυνάμωση τοπικών παραγόντων σε βάρος της κεντρικής κυβέρνησης. Αυτό θα ωφελούσε τις κουρδικές πολιτικές φιλοδοξίες. Βέβαια, η αποσύνθεση του συριακού κράτους μπορεί να είναι αναπόφευκτη ανεξάρτητα από τις τουρκικές ενέργειες.

Η Τουρκία σύντομα θα πετύχει τον στενό στρατιωτικό της στόχο: την ήττα του ΙΚ στην al-Bab και τη διασφάλιση ότι οι κουρδικές περιοχές κατά μήκος των νότιων συνόρων της δεν θα συνδεθούν. Όμως οι προκλήσεις θα παραμείνουν καθώς η Τουρκία θα πρέπει να περάσει στη φάση της κρατικής οργάνωσης των περιοχών που κατέλαβε. Αυτό θα δημιουργήσει καινούρια θέματα που θα εγγυηθούν την τουρκική παρουσία στη Συρία για το προβλεπτό μέλλον.

Σχετικές αναρτήσεις

Το Who-is-Who των Φιλοκαθεστωτικών Παραστρατιωτικών Οργανώσεων στη Συρία

Η Τουρκία σε Τροχιά Σύγκρουσης με το Καθεστώς Άσαντ και τους Συμμάχους του

Επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη»: Μία Αμερικανική Ματιά