Γιατί οι Κούρδοι Πληρώνουν το Δώρο του Τραμπ στο Ιράν

Σιίτες παραστρατιωτικοί του PMF πανηγυρίζουν στο Κιρκούκ.

Γράφει ο γνωστός Αμερικανός διπλωμάτης Peter W. Galbraith,

Στις 16 Οκτωβρίου 2017 ο Najmaldin Karim, κυβερνήτης της επαρχίας του Κιρκούκ, ήταν στην επίσημη κατοικία του όταν Αμερικανοί των ειδικών δυνάμεων εμφανίστηκαν και τον προειδοποίησαν ότι Ιρακινοί Σιίτες του PMF έρχονταν γι΄ αυτόν. Ο Καρίμ, κουρδικής καταγωγής ο ίδιος, έχει εκλεγεί δύο φορές κυβερνήτης της πολυεθνικής αυτής επαρχίας, κατάλαβε ότι οι Σιίτες δεν έρχονταν για να τον συλλάβουν αλλά για να τον σκοτώσουν.

Οι Αμερικανοί γνώριζαν για την επίθεση στο Κιρκούκ γιατί ειδικές τους δυνάμεις ήταν ενσωματωμένες τόσο στον ιρακινό στρατό έξω από το Κιρκούκ όσο και στην κουρδική Πεσμεργκά μέσα σε αυτό. Μπορεί οι Αμερικανοί στρατιώτες να προειδοποίησαν τον Καρίμ έγκαιρα ώστε να διαφύγει, η κυβέρνηση Τραμπ όμως δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την επίθεση στην οποία τόσο ο ιρακινός στρατός όσο και οι Σιίτες παραστρατιωτικοί χρησιμοποίησαν αμερικανικά όπλα.

Οι Κούρδοι διεκδικούσαν από παλιά το Κιρκούκ ως αναπόσπαστο τμήμα του Κουρδιστάν. Χωρίς υπερβολή ο Τζαλάλ Ταλαμπανί, ο Κούρδος επαναστατικός ηγέτης που έγινε ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος του Κουρδιστάν, είχε αποκαλέσει αυτή την πόλη «Ιερουσαλήμ του Κουρδιστάν». Οι Κούρδοι απέκτησαν για πρώτη φορά τον πλήρη έλεγχο του Κιρκούκ το 2003 όταν διαλύθηκε ο στρατός του Σαντάμ Χουσεΐν. Κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης Μπους οι Κούρδοι αποσύρθηκαν από την πόλη  με αντάλλαγμα την υπόσχεση για ένα δημοψήφισμα που θα καθόριζε το καθεστώς της πόλης και της επαρχίας. Αν και το σύνταγμα του 2005 του Ιράκ απαιτούσε από την ιρακινή κυβέρνηση να διεξάγει αυτό το δημοψήφισμα όχι αργότερα από τις 30 Δεκεμβρίου 2007 τελικά αυτό δεν έγινε ποτέ.

Όμως το Κιρκούκ πέρασε στον έλεγχο των Κούρδων ούτως ή άλλως. Στις 10 το πρωί της 10^ης Ιουνίου 2014 ο διοικητής της 12^ης Μεραρχίας του ιρακινού στρατού Υποστράτηγος Mohammed Khalaf al-Fahdawi τηλεφώνησε στον Καρίμ. Το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) μόλις είχε καταλάβει τη Μοσούλη και ο υποστράτηγος ήθελε να διαβεβαιώσει τον κυβερνήτη ότι η Μεραρχία του θα υπερασπίζονταν το Κιρκούκ. Ακριβώς 24 ώρες μετά ο υποστράτηγος ήταν στο γραφείο του Καρίμ ζητώντας πολιτικά ρούχα και αυτοκίνητο για να φύγει από την πόλη. Όμως, μία κουρδική ταξιαρχία ήταν ήδη εκεί και αντίθετα με την ιρακινή μεραρχία ήταν αποφασισμένη να πολεμήσει. Το ΙΚ δεν κατέλαβε ποτέ το Κιρκούκ.

Στις 6 Οκτωβρίου, φέτος, οι Ιρακινοί συγκεντρώθηκαν στη Sulaymaniyah, περίπου εκατό χιλιόμετρα ανατολικά από το Κιρκούκ, για να θάψουν τον Τζαλάλ Ταλαμπανί. Αν και ο Ταλαμπανί ήταν ο πλέον αμερικανόφιλος ηγέτης στο Ιράκ στην κηδεία οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύτηκαν μόνο από τον πρέσβη τους. Το Ιράν έστειλε τον υπουργό εξωτερικών του Javed Zarif και τον διοικητή της ελίτ Δύναμης Quds, των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, Υποστράτηγο Qassem Soleimani. Ο Zarif γύρισε στο Ιράν όμως ο Soleimani έμεινε.

Στον Soleimani έχει πιστωθεί η σωτηρία της Βαγδάτης τον Ιούλιο του 2014. Ο εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος από τους Αμερικανούς ιρακινός στρατός κατέρρευσε καθώς ο ISIS πλησίαζε την πρωτεύουσα. Τότε ο αρχαιότερος Σιίτης ιερέας στο Ιράκ, ο Αγιατολαχ Σιστανί, εξέδωσε φετφά καλώντας όλους τους Σιίτες του Ιράκ να πολεμήσουν του τρομοκράτες. Ο Σιστανί είναι ο ίδιος Ιρανός. Ο Soleimani οργάνωσε δεκάδες χιλιάδες εθελοντές σε παραστρατιωτικά σώματα για να υπερασπιστούν την πρωτεύουσα και τους ιερούς τόπους των Σιιτών. Αν και το σύνταγμα του Ιράκ απαγόρευε την ύπαρξη άλλου στρατιωτικού οργανισμού εκτός από τον ιρακινό στρατό το ελεγχόμενο από τους Σιίτες κοινοβούλιο νομιμοποίησε τις σιιτικές πολιτοφυλακές υπό την οργάνωση ομπρέλα PMF (Popular Mobilization Forces). Τις πρώτες μέρες του αγώνα κατά του ΙΚ το PMF, υπό τον ουσιαστικό έλεγχο του Soleimani, έδιωξε τον ISIS από το Τικρίτ, την ιδιαίτερη πατρίδα του Σαντάμ Χουσεΐν. Μετά όμως έκαψαν σπίτια σουνιτών, εκτέλεσαν αιχμαλώτους και σκότωσαν όσους πολίτες θεώρησαν ύποπτους για συνεργασία. Φοβούμενες έναν νέο κύκλο σφαγών και αντεκδικήσεων οι ΗΠΑ πίεσαν τον Ιρακινό πρωθυπουργό Χαϊντέρ αλ-Αμπαντί να κρατήσει το PMF έξω από τη Μοσούλη. Το PMF όμως συμμετείχε στις μάχες γύρω από τη Μοσούλη με δυσοίωνες επιπτώσεις για τους πολίτες.

Μόλις έφυγε από την κηδεία του Ταλαμπανί ο Soleimani συνάντησε τους αρχηγούς του PMF και του ιρακινού στρατού για να επεξεργαστούν το ενδεχόμενο κατάληψης του Κιρκούκ. Οι Ιρακινοί ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να ξεφορτωθούν τον Καρίμ. Ο Καρίμ, που είχε καταφέρει να κερδίσει ως ένα βαθμό την υποστήριξη της αραβικής και της τουρκομανικής κοινότητας του Κιρκούκ, είχε εξοργίσει τη Βαγδάτη με την υποστήριξη του στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν. Σε απάντηση το σιιτικό μπλοκ του ιρακινού κοινοβουλίου ψήφισε την απομάκρυνση του Καρίμ από τη θέση του αν και αυτό απαγορεύεται από το ιρακινό σύνταγμα. Όμως, καθώς το Κιρκούκ συνέχιζε να ελέγχεται από την κουρδική Πεσμεργκά ο Καρίμ έμενε στη θέση του. Ο Soleimani είχε έναν ακόμη λόγο να επιδιώκει την απομάκρυνση του Καρίμ. Ο Καρίμ δεν είναι απλά φιλοαμερικανός, είναι Αμερικανός.

Ο Καρίμ ως νεαρός γιατρός τη δεκαετία του ΄70 συμμετείχε στην εξέγερση του Μουλά Μουσταφά Μπαρζανί εναντίον του καθεστώτος Μπάαθ, στο οποίο ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν ανερχόμενο αστέρι. Όταν η εξέγερση απέτυχε, αφού προδόθηκε από τον Σάχη του Ιράν και τον Χένρυ Κίσσινγκερ, ο Καρίμ ακολούθησε τον Μπαρζανί στην εξορία στο Ιράν και μετά στην Ουάσινγκτον. Μετά τον θάνατο του Μπαρζανί το 1979 ο Καρίμ ειδικεύτηκε ως νευροχειρούργος και ήταν σε εφημερία στις 30 Μαρτίου 1980, στα επείγοντα του Νοσοκομείου «Τζωρτζ Ουάσινγκτον», όταν πυροβολήθηκε ο Πρόεδρος Ρήγκαν. Όμως, η γνωριμία αυτή πολύ λίγα προσέφερε στους Κούρδους καθώς η κυβέρνηση Ρήγκαν στάθηκε απέναντι σε όλες τις προσπάθειες του Κογκρέσου να διακοπεί η βοήθεια προς τον Σαντάμ ακόμη και όταν αυτός επιτέθηκε με χημικά στους Κούρδους.

Ο Καρίμ αναμείχθηκε στην αμερικανική πολιτική και κατάφερε να κάνει πολλούς φίλους στο Καπιτώλιο συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα αυτού του άρθρου. Μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 ο Καρίμ άφησε την ιατρική του καριέρα και επέστρεψε στο Κιρκούκ όπου έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής. 

Τον Οκτώβριο του 2016 δύο διοικητές του PMF ανταγωνίζονταν ποιος θα φτάσει πρώτος στο γραφείο του Καρίμ. Ο Qais al-Khazali διοικεί την Asa’ib Ahl al-Haq, μια ιδιαίτερα βίαιη ομάδα. Το 2007 βοήθησε στη σχεδίαση της απαγωγής και εκτέλεσης Αμερικανών στρατιωτών στην Καρμπάλα. Και ο Abu Mahdi al-Muhandes, υποδιοικητής του PMF, ο οποίος καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από ένα δικαστήριο του Κουβέιτ για την ανάμιξη του στη βομβιστική επίθεση στην αμερικανική πρεσβεία το 1983. Η αμερικανική κυβέρνηση θεωρεί και τους δύο αυτούς άνδρες τρομοκράτες.

Η κυβέρνηση Τραμπ, η οποία ήταν πολύ προσεκτική να κρατήσει το PMF έξω από τη Μοσούλη, δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την επίθεση σε έναν σύμμαχο της Αμερικής από φιλο-ιρανούς τρομοκράτες, εξοπλισμένους με αμερικανικά όπλα. Εάν δεν τον είχαν προειδοποιήσει οι Αμερικανοί στρατιώτες τότε ο Καρίμ, ο οποίος δεν παύει να είναι Αμερικανός πολίτης, θα ήταν σίγουρα νεκρός. Μετά την κατάληψη του Κιρκούκ από το PMF το Πεντάγωνο προσπάθησε ανεπιτυχώς να κρύψει την ντροπή του αποκαλώντας την Κουρδο-ιρακινή σύγκρουση «παρανόηση». Η υποχωρητική στάση της αμερικανικής κυβέρνησης απέναντι στην κατευθυνόμενη από την Τεχεράνη επίθεση στους Κούρδους προκαλεί ακόμη περισσότερα ερωτήματα καθώς μόλις τρεις μέρες πριν ο Τραμπ αποφάσισε να ακυρώσει τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, εξαιτίας (υποτίθεται) των κακόβουλων ενεργειών αυτής της χώρας στην ευρύτερη περιοχή.

Τον Φεβρουάριο ο Πρόεδρος της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν Μασούντ Μπαρζανί έγραψε ένα γράμμα στον Πρόεδρο Τραμπ ανακοινώνοντας την πρόθεση του να διεξάγει το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία και εξηγώντας τους λόγους γι΄ αυτό. Στις 7 Ιουνίου η Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν καθόρισε την 25^η Σεπτεμβρίου ως ημέρα του δημοψηφίσματος. Η μόνη αμερικανική αντίδραση προήλθε από τον εκπρόσωπο του Υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος είπε ότι ο χρόνος που επιλέγει δεν ήταν κατάλληλος και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν θα είναι δεσμευτικό. (Ο Μπαρζανί είχε δηλώσει ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν δεσμευτικό για την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν αλλά θα δίνονταν χρόνος δύο ετών για διαπραγματεύσεις με τη Βαγδάτη πριν την οριστική ανακήρυξη της ανεξαρτησίας).

Μετά, οι Κούρδοι αιφνιδιάστηκαν καθώς μόλις δύο βδομάδες πριν το δημοψήφισμα ο ΥΠΕΞ Ρεξ Τίλερσον και ο ειδικός απεσταλμένος του Προέδρου στο Ιράκ Μπρετ Μαγκούρκ άσκησαν ισχυρή πίεση για την ακύρωση του δημοψηφίσματος. Όμως ήταν πολύ αργά.

Μαζί με πρώην υπουργούς εξωτερικών της Γαλλίας και της Κροατίας επισκέφθηκα πολλά μέρη στο Κουρδιστάν την ημέρα του δημοψηφίσματος. Ο ενθουσιασμός ήταν μνημειώδης. Γυναίκες πήγαιναν να ψηφίσουν ντυμένες σαν να πήγαιναν σε γάμο και πολλοί είχαν μαζί τους τα παιδιά τους με παραδοσιακές φορεσιές και σημαίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το δημοψήφισμα αντανακλούσε τη μακρόχρονη επιθυμία σχεδόν κάθε Κούρδου του Ιράκ για ανεξαρτησία. Στη διαδικασία ψήφισε το 72% των εγγεγραμμένων και το 93% υπερψήφισε την ανεξαρτησία.

Ακόμη κι αν το ήθελε θα ήταν αδύνατο για τον Μασούντ Μπαρζανί να ακυρώσει το δημοψήφισμα μέρες μόλις πριν τη διεξαγωγή του. Αλλά ο Μπαρζανί δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει κάτι τέτοιο. Όταν το ΙΚ είχε καταλάβει τη Μοσούλη και τις περισσότερες σουνιτικές περιοχές του Ιράκ τον Ιούνιο του 2014 ο Μπαρζανί ήταν στα πρόθυρα να ανακηρύξει την ανεξαρτησία. Όπως μου είχε πει τότε: «Το Ιράκ δεν υπάρχει πια. Έχουμε χίλια χιλιόμετρα σύνορα με το ΙΚ και μόλις τριάντα με το Ιράκ».

Όταν ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Τζον Κέρρυ επισκέφτηκε την Ερμπίλ τον Ιούλιο του 2014 ζήτησε από τον Μπαρζανί να καθυστερήσει το δημοψήφισμα μέχρι την ήττα του ΙΚ. Ο Μπαρζανί συμφώνησε. Έχοντας κάνει ότι τους ζήτησαν το 2014 οι Κούρδοι ηγέτες θεώρησαν ότι οι Αμερικανοί θα σέβονταν την απόφαση τους να προχωρήσουν στο δημοψήφισμα μιας και το ΙΚ είχε ουσιαστικά ηττηθεί. Αλλά οι Τίλερσον και Μαγκούρκ προσήλθαν με μία νέα απαίτηση: να αναβληθεί το κουρδικό δημοψήφισμα για μετά τις ιρακινές βουλευτικές εκλογές της άνοιξης του 2018.

Τα αμερικανικά κίνητρα ήταν σαφή. Η αμερικανική στρατηγική στο Ιράκ είναι δομημένη γύρω από τον Πρωθυπουργό Χαϊντέρ αλ-Αμπαντί. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες βλέπουν τον Αμπαντί ως έναν μετριοπαθή που ανέστρεψε τις σεχταριστικές πολιτικές του προκατόχου του Νουρί αλ-Μαλίκι. Σήμερα ο Μαλίκι κατηγορείται ότι είχε αποξενώσει τους Σουνίτες τόσο πολύ ώστε κατέστη δυνατή η άνοδος του ΙΚ στο δυτικό Ιράκ. Αυτό όμως που ξεχνάμε είναι ότι ο Μαλίκι ήταν κάποτε ο άνθρωπος μας στη Βαγδάτη, στην πραγματικότητα είχε επιλεγεί για πρωθυπουργός από τον πρεσβευτή μας, επί Μπους, στο Ιράκ Zalmay Khalilzad.

Οι Αμερικανοί διπλωμάτες είχαν υπολογίσει ότι για να κυριαρχήσει ο Αμπαντί επί των πιο εξτρεμιστών Σιιτών αντιπάλων του χρειαζόταν τις ψήφους των Κούρδων βουλευτών που είναι το 1/5 του ιρακινού κοινοβουλίου. Οι Κούρδοι όμως δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο Αμπαντί είναι πολύ διαφορετικός από τον προκάτοχο του άλλωστε ανήκει και αυτός στο ίδιο σιιτικό κόμμα. Επιπλέον ο Αμπαντί δεν έδωσε στους Κούρδους τα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό που δικαιούνται βάση του συντάγματος, μία πρακτική που είχε ξεκινήσει από τον Μαλίκι. Ακόμη ο Αμπαντί μπλόκαρε την παράδοση στην Πεσμεργκά βαρύτερων όπλων, όπως το Άμπραμς, αν και οι Κούρδοι ήταν η μόνη χερσαία δύναμη που εμπόδισε το ΙΚ από το να καταλάβει ολόκληρο το βόρειο Ιράκ. Ο Μπαρζανί μου εξήγησε γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί την αμερικανική απαίτηση για αναβολή λέγοντας: «Το Ιράκ δεν είναι αυτό που ήταν το 2003. Το Ιράκ είναι ένα θεοκρατικό, αυταρχικό κράτος. Η πρόθεση είναι καθαρή. Τα πρόσωπα έχουν αλλάξει αλλά ο στόχος είναι ο ίδιος. Όσο περιμένουμε γίνονται ισχυρότεροι κι εμείς γινόμαστε πιο αδύναμοι».

Δεν υπάρχει πλέον περίπτωση οι Κούρδοι βουλευτές να στηρίξουν τον πρωθυπουργό που διέταξε την επίθεση στους ομοεθνείς τους. Και από την άλλη πλευρά ο Αμπαντί έχει αποδείξει πλέον ότι είναι αρκετά σκληροπυρηνικός ώστε να υποστηρίζεται από τη σιιτική πλειοψηφία και να μην χρειάζεται πλέον τις κουρδικές ψήφους για να σιγουρέψει τη δεύτερη θητεία του.

Η απόφαση του Τραμπ να ακυρώσει τη συμφωνία για τα πυρηνικά ακολουθήθηκε από μία επιδίωξη αναθεώρησης της αμερικανικής πολιτικής για το Ιράν ώστε να προέλθει μία νέα στρατηγική, η οποία σύμφωνα με τα λόγια του Τραμπ θα «αντιμετωπίσει τις προσπάθειες του Ιράν να αποσταθεροποιήσει την περιοχή». Υποστηρίζοντας τον Αμπαντί και τον ιρακινό στρατό η κυβέρνηση Τραμπ πιστεύει ότι θα αντιμετωπίσει τις ιρανικές περιφερειακές φιλοδοξίες. Η λογική σε αυτή την προσέγγιση είναι ότι όπως το Ιράκ επί Σαντάμ αποτελούσε ανάχωμα στη διάδοση της ιρανικής επανάστασης τη δεκαετία του ΄80 έτσι σήμερα ένα ανεξάρτητο Ιράκ θα μπορεί να εμποδίζει την πρόσβαση του Ιράν στη Συρία του Άσαντ και από εκεί στο τμήμα του Λιβάνου που ελέγχεται από τη Χεζμπολά. Σε αυτό το ευρύτερο στρατηγικό πλαίσιο η θυσία των Κούρδων θεωρείται αποδεκτό τίμημα, ιδιαίτερα αφότου δεν ακολούθησαν την αμερικανική συμβουλή για το δημοψήφισμα.

Υπάρχει όμως ένα προφανές λάθος σε αυτή την προσέγγιση. Ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν Σουνίτης που έβλεπε το Ιράν ως εθνικό εχθρό. Το 2003 οι ΗΠΑ ανέτρεψαν τον Σαντάμ τερματίζοντας ενενήντα χρόνια αδιάλειπτης σουνιτικής κυριαρχίας στο Ιράκ και ανοίγοντας τον δρόμο στα σιιτικά κόμματα να αποκτήσουν δύναμη μέσω των δημοκρατικών εκλογών. Το κόμμα των Μαλίκι και Αμπαντί (Dawa) υποστηρίζονταν από το Ιράν για δεκαετίες. Ένα άλλο κόμμα, συμμαχικό στην κυβέρνηση του προηγουμένου, το Ανώτατο Ισλαμικό Συμβούλιο του Ιράκ ιδρύθηκε στην Τεχεράνη το 1982. Ούτε το Ιράκ, ούτε το Ιράν έχουν κρύψει την ιρανική ανάμιξη στο Ιράκ. Ο εκπρόσωπος του Αμπαντί επιβεβαίωσε την παρουσία του Qassem Soleimani στο Ιράκ, εξηγώντας ότι το Ιράκ έχει και Αμερικανούς και Ιρανούς στρατιωτικούς συμβούλους. Ο αρχηγός του ιρανικού στρατού Mohamadi Gulpaigani ήταν ακόμη πιο ευθύς δηλώνοντας ότι: «οι οδηγίες του Ανώτατου Ηγέτη και οι θυσίες του Στρατηγού  Soleimani απέτρεψαν τις δολοπλοκίες των Αμερικανών και των Ισραηλινών να διαιρεθεί το Ιράκ και το Κιρκούκ απελευθερώθηκε».

Ως αποτέλεσμα της αμερικανικής εισβολής το Ιράκ από χειρότερος εχθρός του Ιράν βρέθηκε να είναι ο κοντινότερος σύμμαχος του. Το Ιράκ όχι μόνο δεν φράσει την ιρανική επιρροή στην περιοχή αντιθέτως τη διευκολύνει. Ακόμη και όταν το ΙΚ πλησίαζε τη Βαγδάτη τον Ιούλιο του 2014 η ιρακινή κυβέρνηση έστελνε Σιίτες παραστρατιωτικούς να πολεμήσουν για τον Άσαντ στη Συρία.

Μέχρι πρόσφατα η πρόσβαση του Ιράν στο τμήμα της Συρίας που ελέγχεται από τον Άσαντ μπλοκάρονταν από το ΙΚ και τις περιοχές που ελέγχονται από τους Κούρδους. Με την εξαφάνιση του ΙΚ το Ιράν θα μπορεί να στέλνει στρατιωτικό εξοπλισμό διαμέσου του Ιράκ και της Συρίας μπροστά στα σύνορα του Ισραήλ.

Από το 2014 οι ΗΠΑ εξοπλίζουν τους Κούρδους της Συρίας (YPG) και τους παρέχουν αεροπορική υποστήριξη. Το YPG ελέγχει περίπου το ¼ της Συρίας. Στην υπόλοιπη χώρα ο υποστηριζόμενος από το Ιράν και τη Ρωσία Άσαντ έχει ουσιαστικά νικήσει την αντιπολίτευση. Στην ουσία η Συρία είναι χωρισμένη σε μία ζώνη που ελέγχεται από τον Άσαντ και μία ευρεία περιοχή στον βορρά που ελέγχεται από δυνάμεις που υποστηρίζονται από την Αμερική.

Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Τραμπ διαπραγματεύεται μία συμφωνία ανάμεσα στο Ιράκ και στους Κούρδους του Ιράκ που θα επιτρέψει την παρουσία Ιρακινών στρατιωτών στο Fishkharbour όπου δύο πλωτές γέφυρες συνδέουν το Ιρακινό Κουρδιστάν με την περιοχή που ελέγχει το YPG. Επειδή η Τουρκία θεωρεί το YPG τρομοκρατική οργάνωση και η συριακή κυβέρνηση θέλει να πάρει πίσω την περιοχή του YPG, το Fishkharbour είναι η μόνη σύνδεση του YPG με τον υπόλοιπο κόσμο και η μόνη οδός ανεφοδιασμού του με αμερικανικές στρατιωτικές προμήθειες.

Το συνοριακό πέρασμα στο Fishkharbour.

Η επιτυχία της στρατηγικής του Τραμπ για τον περιορισμό του Ιράν εξαρτάται από μία ιρακινή κυβέρνηση που είναι στενός σύμμαχος του Ιράν. Κάποια μέρα η ίδια ιρακινή κυβέρνηση που στέλνει δυνάμεις να πολεμήσουν στο πλευρό του Άσαντ θα κλείσει το πέρασμα στο Fishkharbour και θα διευκολύνει έτσι τη νίκη του Άσαντ. Η Περιφερειακή Κυβέρνηση του Ιρακινού Κουρδιστάν αποδυναμωμένη εδαφικά και οικονομικά δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει τη Βαγδάτη ή την Τεχεράνη. Εάν οι ΗΠΑ αντιδράσουν στις φιλο-ιρανικές πολιτικές του Ιράκ οι Ιρακινοί θα έχουν την επιλογή να τους ζητήσουν να φύγουν. Αλλά αυτό δεν είναι προς το άμεσο συμφέρον του Ιράν. Ο Καρίμ, μιλώντας ως Αμερικανός, παρατήρησε: «Οι ΗΠΑ έχουν ξοδέψει τρισεκατομμύρια για να πραγματώσουν τους σκοπούς του Ιράν στο Ιράκ. Όσο συνεχίζουμε να το κάνουμε αυτό γιατί να θέλει το Ιράν να φύγουμε;».

Σχετικές αναρτήσεις

Το Εκτεινόμενο Αποτύπωμα της Τεχεράνης στη Μέση Ανατολή

Θα Ανοίξουν οι Σιιτικές Πολιτοφυλακές τον «Δρόμο προς τη Θάλασσα» για το Ιράν;