Γιατί η OPFOR το Κάνει Καλύτερα;

Ο ιστότοπος CIMSEC (Center for International Maritime Security) παρουσίασε πρόσφατα (σε τρεις αναρτήσεις 1, 2, 3) τη μονογραφία «Reaching Our Army’s Combat Potential in the 21^st Century: Insights from the National Training Center’s Opposing Force», που γράφτηκε το 1999 από τον τότε Συνταγματάρχη του αμερικανικού στρατού John D. Rosenberger και εκδόθηκε από το Ινστιτούτο για τον Χερσαίο Πόλεμο της AUSA.

Αν και κατ΄ αρχήν παράδοξο το γεγονός ότι ένας ιστότοπος που ασχολείται με ναυτικά θέματα παρουσιάζει ένα κείμενο για τον χερσαίο πόλεμο, πιθανόν, τα ζητήματα εκπαιδεύσεως που εγείρει να έχουν γενικότερη αξία. Από την πλευρά μου θεωρώ ότι το κείμενο παρουσιάζει με εύγλωττο και συνοπτικό τρόπο τις ικανότητες (warfighting capabilities) που πρέπει να κατέχουν οι μονάδες για να ανταπεξέλθουν στο πεδίο της μάχης.

Ο John D. Rosenberger υπήρξε διοικητής του 11^ου Συντάγματος Τεθωρακισμένου Ιππικού, το διάστημα Ιούνιος 1998 – Ιούνιος 2000, το οποίο έχει τον ρόλο της αντίπαλης δύναμης (Opposition Force – OPFOR) στο αμερικανικό Εθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης (National Training Center – NTC) στο Fort Irwin της Καλιφόρνια. Στο κείμενο του εξετάζει τους λόγους για τους οποίους η OPFOR τα καταφέρνει καλύτερα από τους αντιπάλους της στο NTC και καταλήγει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την επίδραση που έχουν οι λόγοι αυτοί στη μαχητική ισχύ των στρατευμάτων.

Γιατί, λοιπόν, η OPFOR τα καταφέρνει καλύτερα; Ακολουθεί το κείμενο του ιδίου.

Εισαγωγή

Λίγοι στον στρατό μας θα διαφωνούσαν ότι το 11^ο Σύνταγμα Τεθωρακισμένου Ιππικού, η OPFOR στο NTC, είναι πολύ καλό σ΄ αυτό που κάνει. Οι διοικητές και οι στρατιώτες του σπάνια έχουν ηττηθεί σε μάχη. Για χρόνια η μονάδα αυτή έχει υπάρξει α άκμων επί του οποίου έχει σφυρηλατηθεί η μαχητική ισχύς του στρατού μας. Έχετε αναρωτηθεί πως το καταφέρνει αυτό;

Πως η OPFOR έχει αναπτύξει και διατηρεί την ικανότητα της να μάχεται και να επικρατεί επί των αντιπάλων της στο NTC; Πως αυτό το Σύνταγμα με τεχνολογία του 1960-70 μπορεί να κερδίζει ταξιαρχίες με συστήματα τελευταίας τεχνολογίας; Πως το Σύνταγμα μπορεί και το επιτυγχάνει αυτό με προσωπικό που προέρχεται από τις ίδιες πηγές, όπως και του υπόλοιπου στρατού, με το ίδιο ποσοστό μεταθέσεων (περίπου 40% αλλαγή του προσωπικού κάθε χρόνο), με τα ίδια ζητήματα επαγγελματικής κατάρτισης των διοικητών του και με το παλιότερο υλικό στον ενεργό στρατό;

Οι παραπάνω ερωτήσεις δεν επιδέχονται απλών απαντήσεων, όπως ότι το Σύνταγμα έχει περισσότερο χρόνο και ευκαιρίες για εκπαίδευση ή ότι η OPFOR γνωρίζει το έδαφος. Η βασική υπόθεση στο παρών δοκίμιο είναι ότι οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι κρίσιμες για την επίτευξη της μαχητικής ικανότητας του στρατού μας στο μέλλον.

Το συμπέρασμα

Για να πάμε κατευθείαν στο ζουμί της υπόθεσης θα διατυπώσω από την αρχή το συμπέρασμα μου. Αφού πολέμησα εναντίον της, την παρατήρησα για δώδεκα χρόνια και τώρα τη διοικώ, έχω καταλήξει ότι ο θεμελιώδης λόγος για τον οποίο η OPFOR επικρατεί επί των αντιπάλων της είναι ότι έχει επιτύχει να αξιοποιήσει στο μέγιστο τις δυνατότητες που ενυπάρχουν στο δόγμα της, στην οργάνωση της, στην εκπαίδευση της, στους διοικητές της, στο προσωπικό της και στο υλικό της. Οι ταξιαρχίες που αντιμετωπίζει δεν το έχουν πετύχει αυτό. Με τη δήλωση αυτή ως βασική υπόθεση της παρούσης εργασίας, θα ξεκινήσουμε την αναζήτηση των απαντήσεων στην ερώτηση  «γιατί η OPFOR τα καταφέρνει καλύτερα;» από το πώς η OPFOR είναι οργανωμένη.

Είναι το πώς η OPFOR είναι οργανωμένη

Θεμελιωδώς, η μαχητική ικανότητα της OPFOR πηγάζει από τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη. Είναι οργανωμένη ως δύναμη συνδυασμένων όπλων. Ζει ως δύναμη συνδυασμένων όπλων, εκπαιδεύεται ως δύναμη συνδυασμένων όπλων και πολεμάει ως δύναμη συνδυασμένων όπλων – πάντα. Δεν είναι μία συνάθροιση μονάδων από διάφορες μεραρχίες, που δεν εκπαιδεύτηκαν ποτέ μαζί, ούτε μονάδες από την ίδια μεραρχία που ενίοτε εκπαιδεύονται και συγκροτούνται ως ταξιαρχία.

Στο πεδίο της μάχης, οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ μονάδων που έχουν εκπαιδευτεί μαζί, έχουν υποστηρίξει η μία την άλλη και έχουν πολεμήσει μαζί έχουν σημασία. Ιστορικά, οι πιο αποτελεσματικοί στρατιωτικοί οργανισμοί που έχει παρατάξει ο στρατός μας στο πεδίο της μάχης μοιράζονταν αυτό το οργανωτικό χαρακτηριστικό. Η στρατιωτική μας ιστορία είναι γεμάτη σχετικά παραδείγματα. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη σε όσους γνωρίζουν και καταλαβαίνουν τι απαιτείται για να νικήσεις στη μάχη: ομαδική εργασία, αμοιβαία εμπιστοσύνη και πίστη σε κάθε μέλος της ομάδας. Για να επιτευχθούν αυτά πρέπει οι μονάδες ελιγμού, υποστηρίξεως μάχης και υποστηρίξεως ΔΜ να εκπαιδεύονται και να μάχονται μαζί ως μία ομάδα για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Η σχέση που δημιουργείται από τη μακρόχρονη ομαδική συνεργασία είναι ένα από τα προαπαιτούμενα της επιτυχίας σε οποιοδήποτε σύγχρονο πεδίο μάχης, όπου πολλές μονάδες με πολλές δυνατότητες πρέπει να ενσωματωθούν με επιδεξιότητα και να εμπλακούν ταυτόχρονα.

Επίσης, η δημιουργία μόνιμων συγκροτημάτων αναπτύσσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Κανείς δεν αισθάνεται άνετα να μάχεται με αγνώστους, με μονάδες των οποίων η ηγεσία και οι δυνατότητες είναι άγνωστες και αδοκίμαστες. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη είναι κρίσιμη στη μάχη. Όταν ένα συγκρότημα ζει μαζί, εκπαιδεύεται μαζί και μάχεται μαζί συνέχεια, οι διοικήσεις και οι μονάδες γνωρίζονται πολύ καλά. Γνωρίζουν σε ποιον μπορούν να υπολογίζουν, ποιος μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή. Ποιος μπορεί να τραβήξει όταν θα χρειαστεί. Αναγνωρίζουν αμέσως τις φωνές στον ασύρματο· μιλάνε σε φίλους και συντρόφους. Μαθαίνουν να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και τον εαυτό τους. Αν και η εμπιστοσύνη είναι άυλη είναι αυτή που κερδίζει στη μάχη και απέναντι σε αυτήν αναμετρούνται οι ταξιαρχίες που αντιμετωπίζουν την OPFOR στο NTC. Είναι ένα συντριπτικό πλεονέκτημα.

Οι ταξιαρχίες που αντιμετωπίζει κάθε μήνα η OPFOR δεν είναι οργανωμένες ως ομάδες συνδυασμένων όπλων. Αντίθετα, είναι μία ad hoc συγκέντρωση μονάδων που βρέθηκαν μαζί για να εκπαιδευτούν στο NTC, δεν είχαν την ευκαιρία να εκπαιδευτούν μαζί ή να εκπαιδευτούν μαζί με τη συχνότητα που απαιτείται για να φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Είναι ξένοι, που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν, αλλά παρεμποδίζονται από μία σειρά παραγόντων που δεν τους επιτρέπουν να αποκτήσουν το επίπεδο ομαδικότητας που υπάρχει στην OPFOR.

Καταλήγοντας, η OPFOR μας φωτίζει μία σημαντική πλευρά της μαχητικής ισχύος. Οι μόνιμοι οργανισμοί συνδυασμένων όπλων είναι θεμελιώδεις ώστε η δύναμη να επιτύχει το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Αλλά αυτό είναι μέρος μόνο της απάντησης στην ερώτηση.

Είναι το πώς η OPFOR εκπαιδεύεται

Το πρόγραμμα εκπαιδεύσεως και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από την OPFOR είναι οι καταλύτες της επιτυχίας της. Είναι το μέσο με το οποίο η δυνατότητα γίνεται ικανότητα. Οι εκπαιδευτικές μέθοδοι της OPFOR διαφέρουν σημαντικά από αυτές που χρησιμοποιούν οι ταξιαρχίες που αντιμετωπίζει.

Το Σύνταγμα εκπαιδεύεται, σταθερά, σύμφωνα με αποδεδειγμένο δόγμα, τακτικές, τεχνικές και διαδικασίες, που βελτιώνονται μέσα από χρόνια δοκιμών και εμπειρίας. Μόνο τρεις κανονισμοί χρησιμοποιούνται: το «Δόγμα της OPFOR», οι «Τακτικές και Διαδικασίες του Συντάγματος» και το «Εγχειρίδιο του Μηχανοκίνητου Λόχου». Αυτοί οι τρεις κανονισμοί αποτελούν τον οδικό χάρτη της επιτυχίας. Προάγουν την απλότητα στην εκπαίδευση, την κοινή κατανόηση του πως πολεμάμε ως ομάδα και φέρνουν μία απαράμιλλη ενότητα προσπαθειών κατά τη διενέργεια των μαχών στο NTC. Κάθε στρατιώτης γνωρίζει πώς να πολεμήσει από τις σελίδες αυτών των τριών κανονισμών.

Δεν υπάρχει κάτι το εντυπωσιακό στο πως η OPFOR εκπαιδεύεται. Η OPFOR παραμένει προσηλωμένη στα βασικά του πολέμου, στο τακτικό επίπεδο. Όλο το πρόγραμμα εκπαίδευσης είναι σχεδιασμένο ώστε κάθε μέλος του Συντάγματος να κατέχει σε άριστο βαθμό λίγες, θεμελιώδεις, τακτικές και διαδικασίες, ανάλογες με τον βαθμό του. Για παράδειγμα, το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας στρατιώτης ή διοικητής στην OPFOR είναι πώς να χρησιμοποιεί τα χαρακτηριστικά του εδάφους για να φέρνει σε πέρας την αποστολή του. Οι αναγνωρίσεις του εδάφους είναι βασικό στοιχείο του προγράμματος εκπαιδεύσεως. Χαμηλού κόστους, όμως ιδιαίτερα αποτελεσματικές. Μάθετε πώς να βλέπετε και να χρησιμοποιείτε το έδαφος και δεν θα εξολοθρευτείτε ποτέ.

Οι λόχοι του Συντάγματος, είτε μηχανοκίνητου πεζικού, είτε αντιαρματικών, είτε αναγνώρισης, είτε αεράμυνας, είτε αρμάτων, εξασκούνται συνεχώς σε λίγες μόνο ενέργειες, αυτές που εξασφαλίζουν την κυριαρχία στην εγγύς μάχη. Οι διμοιρίες αρμάτων και μηχανοκίνητου πεζικού εξασκούνται συνέχεια στην κίνηση με άλματα όπου ο ένας παρέχει κάλυψη διά πυρών στον άλλο, καθώς αυτός κινείται από τη μία γραμμή στην επόμενη. Το επιτελείο του Συντάγματος εκτελεί διαρκώς τακτικές ασκήσεις άνευ στρατευμάτων και πολεμικά παίγνια ώστε να μπορεί να δημιουργήσει σχεδόν τέλειες συνθήκες για τον συγχρονισμό της δύναμης συνδυασμένων όπλων. Παραμένοντας εστιασμένες στα βασικά οι μονάδες μπορούν να επιτύχουν το μέγιστο των ικανοτήτων τους και της αποτελεσματικότητας των συστημάτων τους στο πεδίο της μάχης.

Σε ότι αφορά τις μεθόδους η OPFOR είναι προσηλωμένη, με θρησκευτική ευλάβεια, στις μεθόδους που αναπτύσσονται στο εγχειρίδιο FM 25-101 «Training the Force». Το προσωπικό και οι μονάδες εκπαιδεύονται και αξιολογούνται με βάση εδραιωμένα κριτήρια σε κάθε επίπεδο. Η κριτική μετά από κάθε ενέργεια διενεργείται πάντα και αν κάποιο άτομο ή μονάδα δεν έχει φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο εκτελεί ξανά την ενέργεια, όσες φορές χρειαστεί ώστε τα στάνταρντ να επιτευχθούν. Τόσο απλά! Π Α Ν Τ Α υπάρχει χρόνος για να συνεχιστεί η εκπαίδευση. Το Σύνταγμα εκπαιδεύεται μέχρι οι στόχοι που έχουν τεθεί να επιτευχθούν, πάντα. Έχει γίνει πλέον στάση ζωής. Επιπλέον, το Σύνταγμα εκπαιδεύεται με τη συχνότητα που απαιτείται ώστε κάθε μέλος του να μπορεί να διατηρήσει τα στάνταρντ της απόδοσης του. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό για να φτάσει ένας στρατιωτικός οργανισμός στο μέγιστο των δυνατοτήτων από το να εκπαιδεύει τους στρατιώτες, τους διοικητές και τις μονάδες του στη συχνότητα που απαιτείται ώστε να διατηρούνται τα καθορισμένα κριτήρια. Γιατί αυτό;

Κάθε μονάδα στον στρατό μας αντιμετωπίζει κάθε μέρα δύο εχθρούς, εχθρούς που απομειώνουν τη μαχητική της ικανότητα. Πρώτον, ως αποτέλεσμα της πολιτικής προσωπικού που ακολουθούμε, κάθε χρόνο αλλάζει θέσεις (μεταθέσεις, προαγωγές, απολύσεις, κ.ά.) περίπου το 40% της δύναμης σε κάθε επίπεδο. Για το Σύνταγμα μας αυτό είναι περίπου 1.000 καινούριοι στρατιώτες και υπαξιωματικοί που πρέπει να εκπαιδευτούν για να πολεμήσουν ως μέρος του συνόλου. Είμαστε μονίμως στη διαδικασία εκπαίδευσης νέων στρατιωτών και διοικητών. Δεύτερον, η διεξαγωγή του πολέμου έχει γίνει μία πολύπλοκη υπόθεση, με πολύπλοκες απαιτήσεις που πρέπει να κατακτηθούν. Και επειδή είμαστε άνθρωποι ξεχνάμε αυτά που μαθαίνουμε με τον καιρό. Όσο πιο πολύπλοκο είναι αυτό που μάθαμε, τόσο ευκολότερα το ξεχνάμε. Άρα, όσο πολυπλοκότερη είναι η διαδικασία, τόσο συχνότερα πρέπει να εκπαιδευόμαστε σ΄ αυτήν. Γι΄ αυτούς τους δύο λόγους –η διαρκής απαίτηση να εκπαιδεύουμε νέο προσωπικό και το γεγονός ότι σαν άνθρωποι ξεχνάμε πράγματα που μάθαμε- η συχνότητα της εκπαίδευσης, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, είναι κρίσιμη για να μπορούμε να αποδίδουμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Με άλλα λόγια εάν η συχνότητα είναι σωστή τότε μπορεί να διατηρηθεί ένα υψηλό επίπεδο απόδοσης.   

Πιθανόν, η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στην OPFOR και στις ταξιαρχίες που αντιμετωπίζει είναι το «πρόγραμμα πιστοποίησης». Η OPFOR πιστοποιεί ότι κάθε στρατιώτης και κάθε ηγήτορας της κατέχει τη γνώση, τις δεξιότητες και τις ικανότητες που απαιτούνται για να πολεμήσει με το Σύνταγμα. Κάθε στρατιώτης και διοικητής υποβάλλεται σε εξετάσεις, γραπτές και προφορικές, αναγνωρίσεις και πρακτικές επιδείξεις της γνώσης, των δεξιοτήτων και των ικανοτήτων του πριν του επιτραπεί να πολεμήσει ή να ηγηθεί. Αυτό ακριβώς! Κάθε στρατιώτης και ηγήτορας από τους διμοιρίτες μέχρι τον διοικητή του Συντάγματος πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να εκτελέσει τα καθήκοντα του.

Οι επιλοχίες των διμοιριών, οι διμοιρίτες και οι λοχαγοί πρέπει να επιδείξουν την ικανότητα τους να ενεργούν τους σχηματισμούς της διμοιρίας και του λόχου, να εκτελούν τις ασκήσεις που προβλέπονται και να συγχρονίζουν την υποστήριξη διά πυρών. Ο επικεφαλής της αναγνώρισης του Συντάγματος πρέπει να αποδείξει άριστη γνώση της διαδικασίας προπαρασκευής πληροφοριών του πεδίου της μάχης. Ο επιτελάρχης του Συντάγματος πρέπει να αποδείξει την ικανότητα του να οργανώνει πολεμικά παίγνια και να δημιουργεί τις συνθήκες για τον συντονισμό της δύναμης συνδυασμένων όπλων. Ο διοικητής του Συντάγματος πρέπει επιδείξει την ικανότητα του να κατανοεί το έδαφος και πώς να το χρησιμοποιήσει, να κατανοεί τον εχθρό, να κατανοεί τον εαυτό του, και να διαβλέπει πως θα διαμορφώσει το πεδίο της μάχης και θα χρησιμοποιήσει κάθε δυνατότητα της δύναμης συνδυασμένων όπλων για να νικήσει τον αντίπαλο. Μόνο όταν ο διοικητής του Συντάγματος είναι βέβαιος για την τεχνική και τακτική επάρκεια οποιουδήποτε υφισταμένου του μπορεί ο υφιστάμενος αυτός να υπηρετήσει στη θέση του. Αυτή η διαδικασία βέβαια δεν υπάρχει στον υπόλοιπο στρατό μας και είναι ένα μεγάλο ατού της OPFOR.

Συμπέρασμα: Οι μέθοδοι και ο τρόπος που η OPFOR εκπαιδεύεται της επιτρέπουν να επιτυγχάνει το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Δυστυχώς, οι συνθήκες δεν επιτρέπουν αυτή την αποδεδειγμένη μεθοδολογία να εφαρμοστεί και στον υπόλοιπο στρατό μας. Οι μονάδες στις έδρες τους δεν έχουν τον χρόνο, τα χρήματα και τους πόρους που απαιτούνται για να εκπαιδεύονται με τη συχνότητα που είναι αναγκαία. Ως στρατός δεν εκπαιδεύουμε και δεν πιστοποιούμε τους επιτελείς του τάγματος και της ταξιαρχίας ότι είναι ικανοί να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα τους πριν τα αναλάβουν. Οι διοικητές των ταγμάτων και των ταξιαρχιών δεν απαιτείται να αποδείξουν τις διοικητικές και τακτικές τους ικανότητες πριν τοποθετηθούν στις θέσεις τους. Δεν αποτελεί προαπαιτούμενο για την τοποθέτηση τους. Και αυτό φαίνεται στο NTC κάθε χρόνο.

Ο τρόπος και η συχνότητα της εκπαίδευσης του προσωπικού και των μονάδων είναι κρίσιμα ώστε η δύναμη να επιτύχει το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Αλλά και αυτό είναι μέρος μόνο της απάντησης στην ερώτηση.

Είναι το πώς οι διοικητές της OPFOR κατακτούν την τέχνη και την επιστήμη της διοίκησης στη μάχη

Ο διοικητής του Συντάγματος, το επιτελείο του Συντάγματος, και οι διοικητές των μηχανοκίνητων ταγμάτων δημιουργούν τις συνθήκες για την αποτελεσματική εμπλοκή των συγκροτημάτων συνδυασμένων όπλων. Η ικανότητα τους να το πράξουν είναι απόρροια της αριστείας τους στην τέχνη της διοίκησης στη μάχη, όπως τώρα τη λέμε. Πραγματικά, κανένα σύνταγμα δεν μπορεί να πολεμήσει καλύτερα από ότι ο διοικητής του μπορεί να κατανοήσει το έδαφος, τον εχθρό και τον εαυτό του και να δει τη μάχη να εκτυλίσσεται στο μυαλό του. Οπωσδήποτε, σημασία έχει και η ικανότητα του διοικητή να ενθαρρύνει τους άνδρες του, να επιβάλει τη θέληση του, να δείχνει το ενδιαφέρον του για το προσωπικό του, να έχει αντοχή κ.ά. Όμως, αυτά είναι στοιχεία καλής ηγεσίας και όχι τακτικής ικανότητας.

Οι διοικητές και το επιτελείο στην OPFOR αναπτύσσουν γρήγορα την ικανότητα να κατανοούν το έδαφος και την επίδραση του στις επιχειρήσεις. Με αυτό εννοώ ότι ο χάρτης «τους μιλάει». Βλέπουν περισσότερα από το πιο είναι έδαφος επιτρέπον την κίνηση και πιο όχι και πια είναι τα εδάφη τακτικής σημασίας. Βλέπουν και αντιλαμβάνονται την επίδραση του εδάφους στον εχθρό και στους φιλίους στην προσπάθεια τους να κινηθούν, να συγκεντρωθούν, να διασπαρούν, να παρατηρήσουν, να βάλλουν, να αναπτυχθούν ή να προστατευθούν. Μπορούν να διαβλέψουν με μια ματιά που ο εχθρός θα είναι περισσότερο ευάλωτος στις δυνατότητες της φίλιας δύναμης ή που το έδαφος τους παρέχει την ευκαιρία να πάρουν την πρωτοβουλία ή να ελέγξουν τον ρυθμό της μάχης.

Σε ένα υψηλότερο επίπεδο μπορούν να αντιληφθούν πώς να χρησιμοποιήσουν το έδαφος για να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα καταστήσουν τον εχθρό ευάλωτο στα φίλια πυρά. Με άλλα λόγια μπορούν να διαβλέψουν που ο εχθρός θα είναι περισσότερο ευάλωτος στην εγγύς αεροπορική υποστήριξη (ΕΑΥ), που θα μπορεί να καθυστερηθεί από νάρκες που εκτοξεύει το πυροβολικό, που θα είναι ευάλωτος σε αντιαρματικά πυρά, που θα είναι προσφορότερο να καθηλωθεί από κωλύματα, που θα πρέπει να δεχτεί ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές ή που το έδαφος μας παρέχει πλεονεκτήματα στην εγγύς μάχη. Έχοντας αυτές τις ικανότητες μπορούν να διαμορφώσουν το πεδίο της μάχης και να θέσουν τις συνθήκες της επιτυχίας, οι οποίες είναι: ο έλεγχος του ρυθμού της μάχης, η δημιουργία ευνοϊκών αναλογιών δυνάμεων, η δημιουργία τρωτοτήτων στον εχθρό, η μεγιστοποίηση των αποτελεσμάτων των δικών μας ικανοτήτων, ο έλεγχος της κατεύθυνσης κίνησης του αντιπάλου και η προστασία της φίλιας δύναμης.

Επιπρόσθετα, οι διοικητές της OPFOR αναπτύσσουν μία εξαιρετική ικανότητα να κατανοούν τον εχθρό. Μπορούν να διακρίνουν με διαύγεια πως ο αντίπαλος διοικητής θα εμπλέξει τη δύναμη του. Μπορούν να διαβλέψουν τις διαδοχικές και ταυτόχρονες ενέργειες και τα οπλικά συστήματα που ο αντίπαλος διοικητής θα χρησιμοποιήσει για να διαμορφώσει το πεδίο της μάχης προς όφελος του. Μπορούν να διαβλέψουν τα κρίσιμα έργα που ο αντίπαλος διοικητής έχει θέσει προς επίτευξη, πως θα χρησιμοποιήσει τη δύναμη του για να ολοκληρώσει τα έργα αυτά ή πως θα επιδιώξει να αποκτήσει και να διατηρήσει την πρωτοβουλία. Καθώς η μάχη εκτυλίσσεται στο μυαλό τους οι διοικητές της OPFOR μπορούν αμέσως να αναγνωρίσουν τους στόχους υψηλής αξίας (ΣΥΑ) και πότε αυτοί οι στόχοι θα είναι περισσότερο ευάλωτοι στις επιθετικές δυνατότητες της OPFOR. Μπορούν εύκολα να διαβλέψουν τον ρυθμό της εχθρικής κίνησης, την οργάνωση και το βάθος των εχθρικών σχηματισμών και τη θέση των ΣΤΑ. Ακόμη περισσότερο, μπορούν να δουν ποιες εχθρικές δυνατότητες πρέπει να προσβάλλουν για να διαταράξουν τον συγχρονισμό των εχθρικών συγκροτημάτων συνδυασμένων όπλων – το πρώτο βήμα της νίκης στη μάχη.

Οι διοικητές της OPFOR μπορούν ακόμη να κατανοούν τον εαυτό τους. Με αυτό εννοώ ότι γνωρίζουν άριστα τις δυνατότητες και τους περιορισμούς κάθε οπλικού συστήματος που υπάρχει στη δύναμη τους. Έχουν κατακτήσει την επιστήμη και την τέχνη της διεξαγωγής του πολέμου. Επιπλέον, ξέρουν πως και πότε αυτές οι δυνατότητες μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο εναντίον του αντιπάλου. Για παράδειγμα, γνωρίζοντας τον τύπο και τον αριθμό των βλημάτων πυροβολικού που απαιτούνται για να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, το βεληνεκές των βλημάτων και τον ρυθμό βολής κάθε πυροβόλου, μπορούν να γνωρίζουν πόσες πυροβολαρχίες απαιτούνται, που πρέπει να βρίσκονται σε σχέση με τον στόχο και πόσος χρόνος χρειάζεται για να ριφθούν τα βλήματα που θα επιφέρουν αυτό το αποτέλεσμα. Επίσης, γνωρίζουν πόσος χρόνος χρειάζεται για να αναδιαταχθεί μία μοίρα πυροβολικού και να καταλάβει τις νέες της θέσεις. Συνεπώς, μπορούν να υποστηρίζουν με πυρά αποτελεσματικά διαδοχικές και ταυτόχρονες ενέργειες σε όλο το βάθος του πεδίου της μάχης και να αποφασίσουν πότε να κινήσουν το πυροβολικό για να το προστατέψουν και πότε για να παρέξει πυρά υποστήριξης σε όλο το βάθος της επιχείρησης.

Οι διοικητές της OPFOR γνωρίζουν τις δυνατότητες και τους περιορισμούς των μέσων Η/Π που διαθέτουν και έχουν την ικανότητα να εστιάσουν αυτές τις δυνατότητες στη συλλογή πληροφοριών και στην παρεμβολή του εχθρού όταν αυτός είναι περισσότερο ευάλωτος.

Επίσης, οι διοικητές της OPFOR είναι άριστοι στη χρήση των κωλυμάτων. Έχουν ακριβή γνώση του τι το μηχανικό τους μπορεί, ρεαλιστικά, να κάνει. Για παράδειγμα, γνωρίζουν πόσο χρόνο χρειάζεται στον λόχο μηχανικού τους να εγκαταστήσει ένα κώλυμα που θα σταματήσει την εχθρική κίνηση ή θα την αναγκάσει να στραφεί σε άλλη κατεύθυνση, τον όγκο του υλικού που θα χρειαστεί, τις ανθρωποώρες για την κατασκευή του, τα μεταφορικά που θα απαιτηθούν, τις θέσεις μάχης που ρεαλιστικά μπορούν να διανοιχθούν σε δεδομένο χρόνο κ.ά. Με αυτές τις γνώσεις και εμπειρίες μπορούν εύκολα να αποφασίσουν πώς να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τις δυνατότητες του μηχανικού τους για να διαμορφώσουν το πεδίο της μάχης, να προστατέψουν τη φίλια δύναμη και να δημιουργήσουν συνθήκες που θα οδηγήσουν στην επιτυχία τόσο στη βαθιά μάχη, όσο και στην εγγύς.

Ταυτόχρονα, οι διοικητές στην OPFOR αναπτύσσουν την ικανότητα να βλέπουν το πεδίο της μάχης με τα μάτια του αντίπαλου διοικητή. Μπορούν, σχεδόν, να διαβάζουν το μυαλό του αντιπάλου τους. Έχουν την αντιληπτική ικανότητα να αναγνωρίζουν που είναι ισχυροί και που αδύναμοι από την οπτική γωνία του αντιπάλου τους. Η ικανότητα τους, αυτή, συνδυασμένη με πληροφορίες από ανθρώπινες πηγές σε πραγματικά χρόνο, αίρει την ομίχλη της αβεβαιότητας, καταδεικνύει τον πιθανότερο εχθρικό τρόπο ενεργείας (ΤΕ) και φωτίζει τις αδυναμίες και τρωτότητες της διάταξης του αντιπάλου.

Τέλος, οι διοικητές στην OPFOR μαθαίνουν να σκέφτονται συνυπολογίζοντας την προστασία της δύναμης τους. Με αυτό εννοώ ότι καθώς εκτυλίσσουν τη μάχη στο μυαλό τους αναγνωρίζουν τα ενεργητικά και παθητικά μέτρα που πρέπει να λάβουν για να προστατέψουν τη δύναμη τους. Και με αυτά δεν αναφέρομαι μόνο στη σιγή ασυρμάτου, το επίπεδο εγρήγορσης της αεράμυνας, την αναδιάταξη των εφεδρειών, κ.ά. Παίρνουν παθητικά και ενεργητικά μέτρα για να προστατέψουν τη δύναμη τους από την εχθρική επίγεια και εναέρια παρατήρηση, από τον ηλεκτρονικό εντοπισμό, από τα θερμικά συστήματα ανίχνευσης και από τα αποτελέσματα των εχθρικών συστημάτων αμέσου και εμμέσου βολής, από τα αποτελέσματα των ειδικών πυρομαχικών, από τα αδελφοκτόνα πυρά, καθώς και την από επίδραση του καιρού και των υγειονομικών απωλειών.

Το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι μόνο με τέτοιους διοικητές μπορούν οι μονάδες να φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Οι διοικητές αυτοί αναπτύσσονται μέσα από τη συνεχή μελέτη και εφαρμογή της τέχνης και επιστήμης του πολέμου, αναγνωρίσεις, ασκήσεις επίγνωσης της κατάστασης και συνεχείς ευκαιρίες μάθησης μέσα από τα λάθη στο πεδίο και όχι σε εξομοιωτές και, πιο σημαντικό απ΄ όλα, μέσα από επαναλαμβανόμενες, παραπλήσιες προς τη μάχη, εμπειρίες, που δημιουργούν μία έκτη αίσθηση του πεδίου της μάχης, ένα άμεσο συναίσθημα του τι πρέπει να γίνει για να επιτευχθεί η νίκη. Το πρόβλημα είναι ότι οι συνθήκες που απαιτούνται για να παραχθούν αυτού του επιπέδου οι διοικητές δεν υπάρχουν στον υπόλοιπο στρατό μας.

Αλλά, και αυτό που αναφέρθηκαν σε αυτό το κεφάλαιο είναι μέρος μόνο της απάντησης στην ερώτηση. Υπάρχουν και άλλα.

Είναι το πώς η OPFOR σχεδιάζει τις επιχειρήσεις

Η αλήθεια είναι ότι η OPFOR κερδίζει τις μάχες πριν τις δώσει. Πολύ λίγες μάχες εκτυλίχθηκαν με τρόπο ουσιωδώς διαφορετικό από αυτόν που η OPFOR είχε εκτιμήσει. Επιπλέον, η ικανότητα της OPFOR να εμπλέκει κάθε δυνατότητα της στον σωστό τόπο και χρόνο είναι θρυλική. Η OPFOR έχει μάθει πώς να δημιουργεί τις συνθήκες για τον συγχρονισμό της δύναμης συνδυασμένων όπλων από τη διαδικασία του σχεδιασμού και έχει μάθει πώς να τον διατηρεί στη φάση της εκτέλεσης. Οι προϋποθέσεις της νίκης τίθενται από τη διαδικασία του σχεδιασμού. Είναι ασφαλές να ειπωθεί ότι κανένας διοικητής στην OPFOR δεν θα συμφωνούσε με το ρητό ότι τα σχέδια αλλάζουν μετά την πρώτη επαφή με τον εχθρό ή ότι η σχεδίαση είναι χάσιμο χρόνου και η απόδοση στην εκτέλεση είναι αυτή που μετράει.

Η έκδοση της διαταγής του Συντάγματος είναι μία πειθαρχημένη διαδικασία, που χαρακτηρίζεται από αυστηρή διαχείριση του χρόνου. Ακολουθεί ότι προβλέπεται στο εγχειρίδιο FM 101-5 «Staff Organization and Operations». Η πλήρης ανάλυση της αποστολής, του εχθρού, του εδάφους, της ημετέρας δυνάμεως και του διαθέσιμου χρόνου (ΜΕΤΤ-Τ) είναι το θεμέλιο της διαδικασίας και εκτελείται χωρίς προσπάθειες συντόμευσης. Το επιτελείο του Συντάγματος, εργαζόμενο ως ομάδα, φτιάχνει λεπτομερή σχεδιαγράμματα της εχθρικής καταστάσεως, που καταδεικνύουν την εχθρική διάταξη, τον πιθανότερο ΤΕ του εχθρού και τις πιθανές θέσεις των εχθρικών ΣΥΑ, όπως ραντάρ και μονάδες πυροβολικού, σταθμούς διοικήσεως, σημεία ανεφοδιασμού αεροσκαφών και εφεδρείες. Μόλις η ανάλυση αυτή παρουσιαστεί, ο διοικητής του Συντάγματος προβαίνει στη δικιά του εκτίμηση της κατάστασης, βλέπει τη μάχη να εκτυλίσσεται στο μυαλό του και αναπτύσσει αριθμό φίλιων ΤΕ.

Στη συνέχεια, ο διοικητής του Συντάγματος αναπτύσσει την πρόθεση του και βεβαιώνεται για την ορθότητα της. Κοινοποιεί την πρόθεση του δηλώνοντας το έργο (task) και τον σκοπό (purpose) που το Σύνταγμα πρέπει να επιτύχει. Κατόπιν, περιγράφει τα λίγα κρίσιμα έργα που πρέπει να επιτευχθούν, άλλα διαδοχικά και άλλα ταυτόχρονα, για να νικήσει. Συνοψίζει τα παραπάνω δηλώνοντας την επιθυμητή τελική κατάσταση – πως δηλαδή θα είναι η κατάσταση όταν η μάχη θα έχει τελειώσει και το Σύνταγμα θα έχει νικήσει.

Κατόπιν, εκδίδει τις κατευθυντήριες οδηγίες του στο επιτελείο του, όπου περιγράφει πως επιθυμεί να εμπλακεί η δύναμη συνδυασμένων όπλων, τις κρίσιμες πληροφοριακές απαιτήσεις κάθε φάσης, πως επιθυμεί να διαμορφωθεί επωφελώς το πεδίο της μάχης, τα μέσα που επιθυμεί να χρησιμοποιηθούν για να ελεγχθεί ο ρυθμός της μάχης και τα αποτελέσματα που αναμένει σε κρίσιμα σημεία στον χώρο και στον χρόνο κατά την εξέλιξη της μάχης. Μετά από ένα – δύο μήνες στη διοίκηση του Συντάγματος ο διοικητής μπορεί να κάνει τα παραπάνω σε λεπτά. Γίνονται ενστικτωδώς. Κατ΄ ελάχιστον θα καθοδηγήσει το επιτελείο του να εξετάσει τρεις ή τέσσερις ΤΕ.

Ο επιτελάρχης του Συντάγματος συγκεντρώνει το επιτελείο και εξετάζει με τη μορφή πολεμικού παιγνίου κάθε έναν ΤΕ – το πιο σημαντικό βήμα της διαδικασίας της σχεδίασης. Κι αυτό γιατί η διαδικασία του πολεμικού παιγνίου θέτει τις συνθήκες για την εμπλοκή και τον συγχρονισμό της δύναμης συνδυασμένων όπλων, ώστε να παραχθεί το αποτέλεσμα που ο διοικητής επιθυμεί. Επιπλέον, η διαδικασία του πολεμικού παιγνίου παράγει τα λίγα, αλλά κρίσιμα εκείνα προϊόντα της επιτελικής σχεδίασης που απαιτούνται για την ανάπτυξη και τον έλεγχο της δύναμης: τη διαταγή επιχειρήσεων με συγκεκριμένο έργο και σκοπό για κάθε μονάδα, το σχέδιο αναγνώρισης και συλλογής πληροφοριών, τον πίνακα (μάτριξ) συγχρονισμού για κάθε ΤΕ, το σχέδιο πυρός του πυροβολικού και το σχεδιάγραμμα επιχειρήσεων. Η διαδικασία της στοχοποίησης είναι ενσωματωμένη στη διαδικασία του πολεμικού παιγνίου κι έτσι το επιτελείο παράγει και το σχέδιο για την προσβολή των ΣΥΑ σε όλο το βάθος του πεδίου της μάχης.

Ένα χαρακτηριστικό της διαδικασίας σχεδίασης είναι ο έλεγχος που επιβάλλεται από το σχέδιο στην επιχείρηση και ο συγχρονισμός που προκύπτει από αυτό. Κάθε μέλος του Συντάγματος γνωρίζει τι να κάνει, πότε να το κάνει και που να το κάνει, όχι όμως πώς να το κάνει. Όπως έχει μάθει η OPFOR ο συγχρονισμός δεν μπορεί να επιτευχθεί με άλλον τρόπο. Η συνέργεια της δύναμης συνδυασμένων όπλων δεν μπορεί να επιτευχθεί με άλλον τρόπο.

Στο επίπεδο του Συντάγματος ο αυστηρός έλεγχος είναι απαραίτητος ώστε να εξασφαλισθεί ότι οι διάφορες δυνατότητες του θα εμπλακούν στον σωστό τόπο και χρόνο για να επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα. Στο επίπεδο του λόχου, όμως, απαιτείται πολύ λιγότερος έλεγχος και η πρωτοβουλία εκτιμάται, αφότου η μονάδα λάβει την επαφή με τον αντίπαλο. Με λίγα λόγια, η διαδικασία της σχεδίασης και του συγχρονισμού είναι ο τρόπος που η OPFOR επιτυγχάνει το μέγιστο των δυνατοτήτων της στη μάχη. Και εδώ, επίσης, υπάρχουν διαφορές σε σχέση με τις μονάδες που αντιμετωπίζει.

Πάρτε, για παράδειγμα, τη διαταγή επιχειρήσεων. Μόνο μία έντυπη διαταγή εκδίδεται και αυτή αναφέρεται σε πολλαπλούς ΤΕ. Στις αποστολές των υφισταμένων αναφέρεται πάντα το έργο και ο σκοπός. Μόνο ένα σχεδιάγραμμα επιχειρήσεων εκδίδεται και αναπαράγεται, και κάθε ηγήτορας από τους διμοιρίτες μέχρι τον διοικητή του Συντάγματος χρησιμοποιεί το ίδιο σχεδιάγραμμα επιχειρήσεων. Οι υφιστάμενες διοικήσεις δεν παράγουν τα δικά τους σχεδιαγράμματα επιχειρήσεων. Οι υφιστάμενοι διοικητές εκδίδουν προφορικές διαταγές επιχειρήσεων, έχοντας κατανοήσει ξεκάθαρα τι πρέπει να κάνουν, που πρέπει να το κάνουν και πότε.

Το σχεδιάγραμμα επιχειρήσεων της OPFOR αποτελεί παράδειγμα απλότητας. Λίγα μόνο μέτρα ελέγχου χρησιμοποιούνται: γραμμές αναφοράς, κατευθύνσεις, στόχοι του πυροβολικού, γραμμές συντονισμού πυρών υποστηρίξεως (ΓΣΠΥ) και θέσεις μάχης ΕΕ/Π. Οι στόχοι του πυροβολικού και οι ΓΣΠΥ χρησιμοποιούνται επιπλέον και ως σημεία αναφοράς για την προσαρμογή της κατεύθυνσης της κίνησης των μονάδων και την κατάδειξη της παρούσας θέσης. Αυτή η τεχνική ελέγχου παρέχει την εντυπωσιακή ευκαμψία που το Σύνταγμα μπορεί να επιτύχει σε κάθε μάχη. Είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο το Σύνταγμα μπορεί γρήγορα να αλλάξει κατεύθυνση και να μετατοπίσει την κύρια του προσπάθεια, να διατηρεί την κοινή επιχειρησιακή εικόνα σε όλο το εύρος του πεδίου της μάχης και να προλαμβάνει τα αδελφοκτόνα πυρά. Συνοψίζοντας, η διαδικασία με την οποία το Σύνταγμα σχεδιάζει τις επιχειρήσεις του βρίσκεται στην καρδιά της ικανότητας του να επιτυγχάνει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Όμως και αυτό ακόμη είναι μέρος μόνο της απάντησης στην ερώτηση.

Είναι το πώς η OPFOR προετοιμάζεται για τις επιχειρήσεις

Το πώς μία μονάδα προετοιμάζεται για να εκτελέσει την αποστολή της επηρεάζει άμεσα το αποτέλεσμα της μάχης. Η OPFOR το έχει μάθει αυτό και αφιερώνει τον περισσότερο από τον διαθέσιμο χρόνο της στην προετοιμασία για τη μάχη και όχι στον σχεδιασμό.

Άπαξ και η διαταγή επιχειρήσεων εκδοθεί ο διοικητής του Συντάγματος δίνει σε όλους δέκα λεπτά  και μετά οι υφιστάμενοι διοικητές του επιστρέφουν και αναφέρουν τι αναμένεται από αυτούς να επιτύχουν, πότε και που. Έτσι ο διοικητής βεβαιώνεται ότι οι υφιστάμενοι του έχουν κατανοήσει την πρόθεση του.

Αμέσως μετά το επιτελείο του Συντάγματος δοκιμάζει κάθε έναν ΤΕ. Ο επιτελάρχης διοργανώνει μία άσκηση επί χάρτου όπου κάθε μάχη διεξάγεται από την αρχή μέχρι το τέλος της, εξετάζοντας την ανάπτυξη και τον συγχρονισμό κάθε στοιχείου της δύναμης συνδυασμένων όπλων σε κάθε φάση της επιχείρησης. Δοκιμάζεται κάθε ενέργεια κάθε αξιωματικού του επιτελείου για κάθε έναν από τους ΤΕ.

Για παράδειγμα, δοκιμάζεται πότε και που θα οι ΠΕΠ και η ΕΑΥ θα χρησιμοποιηθούν κατά τη διάρκεια των πυρών Φάσης 1, από ποιες θέσεις πρέπει να βάλλουν οι πυροβολαρχίες, πότε πρέπει να κινηθούν για να καταλάβουν αυτές τις θέσεις και ο αριθμός των πυρομαχικών που απαιτούνται για να επιτευχθούν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Δοκιμάζεται πότε και που θα πρέπει να στρωθούν ναρκοπέδια με βολές πυροβολικού, ώστε να αναχαιτιστεί η κίνηση των εχθρικών εφεδρειών πριν ο αντίπαλος διοικητής αποφασίσει να τις κινήσει. Δοκιμάζονται οι θέσεις του πυροβολικού της μεραρχίας και το σημείο απόφασης για τη βολή μη-μόνιμων χημικών εναντίων δυνάμεων που έχουν εισχωρήσει. Δοκιμάζεται πότε θα παρεμβληθούν τα εχθρικά δίκτυα επικοινωνιών του πυροβολικού. Παρακολουθήστε αυτή τη διαδικασία και θα καταλάβετε γιατί το επιτελείο της OPFOR θεωρείται στοιχείο της μαχητική της ισχύος και η απόδοση του κλειδί της επιτυχίας της. Είναι η σκληρή δουλειά των επιτελών στον σχεδιασμό και στην προετοιμασία που επιτυγχάνει τις συνθήκες για τον συγχρονισμό της δύναμης συνδυασμένων όπλων και εξασφαλίζει τη διατήρηση του στη μάχη.

Ενώ το επιτελείο ασχολείται με αυτά οι υφιστάμενοι διοικητές επιστρέφουν στις μονάδες τους και εκδίδουν προφορικά τη διαταγή τους, με την παρουσία όλων των αρχηγών πληρωμάτων, μπροστά σε μία πρόχειρα κατασκευασμένη αμμοδόχο, που βοηθά να αντιληφθούν τι πρέπει να κάνουν και πως.

Εφτά με οχτώ ώρες μετά την έκδοση της διαταγής επιχειρήσεων του Συντάγματος εκτελείται, για μια περίοδο δύο ωρών, δοκιμή τουλάχιστον δύο, συνήθως τριών, ΤΕ. Παρόντες είναι ο διοικητής του Συντάγματος και το επιτελείο του, οι διοικητές των υφιστάμενων μονάδων και όλοι οι ηγήτορες του λόχου αναγνωρίσεως του Συντάγματος. Ο διευθυντής επιχειρήσεων κατευθύνει τη διεξαγωγή της δοκιμής, ο επιτελάρχης αποφαίνεται για το αποτέλεσμα των συμπλοκών κατά φάση και ο διοικητής του Συντάγματος επιβλέπει ώστε να εξασφαλίσει ότι ο συγχρονισμός είναι σωστός, η πρόθεση του έχει κατανοηθεί και όλες οι μονάδες κάνουν αυτό που εκείνος περιμένει, όταν και όπου το περιμένει.

Η δοκιμή (ROC Drill) διεξάγεται σε ένα μεγάλο πλαίσιο χάρτη, απλωμένο στο έδαφος, όπου έχουν επισημανθεί οι γνωστές και αναμενόμενες εχθρικές δυνάμεις και τα μέτρα ελέγχου του Συντάγματος που έχουν αναφερθεί στη διαταγή επιχειρήσεων. Πάνω στο πλαίσιο βρίσκονται ο διοικητής της αναγνώρισης, του πυροβολικού, ο ελεγκτής αέρος, ο διοικητής των διαβιβάσεων και όλοι οι υφιστάμενοι διοικητές, που θα διοικήσουν δυνάμεις στη μάχη. Η δοκιμή ξεκινά πάντα με λεπτομερή περιγραφή του πως ο λόχος αναγνωρίσεως θα εκτελέσει τα έργα του για να πετύχει τον σκοπό τους. Οι ομαδάρχες του λόχου κινούνται πάνω στο πλαίσιο κατά μήκος των οδών διείσδυσης που έχουν επιλέξει, περιγράφοντας τις ενέργειες τους κατά την κίνηση τους, τα παρατηρητήρια που θα εγκαταστήσουν, τις κρίσιμες πληροφορίες που θα συλλέξουν και τους στόχους που θα προσβάλλουν. Μόλις γίνει ξεκάθαρο σε όλους πως το Σύνταγμα θα παρατηρεί το πεδίο της μάχης οι υπόλοιποι διοικητές ακολουθούν και παρουσιάζουν με λεπτομέρεια τις ενέργειες τους, ξεκινώντας από το έργο που έχουν να εκτελέσουν και τον σκοπό του.

Η αξία αυτής της μεθόδου είναι ανεκτίμητη. Είναι κρίσιμη για την επιτυχή εκτέλεση της αποστολής. Μπορεί η διαταγή και το σχεδιάγραμμα επιχειρήσεων να είναι ξεκάθαρα, όμως η μάχη δεν ζωντανεύει στο μυαλό των εμπλεκομένων μέχρι να τη δοκιμάσουν μαζί, ως ομάδα. Στη δοκιμή βλέπουν πως θα εμπλακεί ολόκληρο το Σύνταγμα, καταλαβαίνουν τα κρίσιμα στοιχεία του συγχρονισμού που πρέπει να επιτευχθούν και κατανοούν πως η μονάδα τους ενεργεί σε σχέση με τις υπόλοιπες. Ο καθένας ξέρει τι κάνει ο άλλος. Αυτό παράγει ένα επίπεδο συνέργειας που σπάνια επιτυγχάνεται από τους αντιπάλους.

Αφού ολοκληρωθεί η δοκιμή του Συντάγματος οι υφιστάμενοι διοικητές επιστρέφουν στις μονάδες τους και διεξάγουν τις δικές τους λεπτομερείς δοκιμές με κάθε ηγήτορα της μονάδας παρόντα, από το επίπεδο του αρχηγού πληρώματος και πάνω. Αυτό εξασφαλίζει πλήρη γνώση της επιχείρησης από όλους στη μονάδα και εξασφαλίζει ότι η εκτέλεση της επιχείρησης δεν θα επηρεαστεί από την απώλεια κάποιου λοχαγού, διμοιρίτη ή επιλοχία διμοιρίας. Στην πραγματικότητα δεν είναι σπάνιο να βρει κανείς έναν λοχία η δεκανέα να διοικεί μία διμοιρία ή έναν λόχο στο τέλος της μάχης.

Στο μεταξύ οι υπαξιωματικοί σε όλο το Σύνταγμα διεξάγουν λεπτομερείς επιθεωρήσεις του υλικού και του προσωπικού τους για να εξασφαλίσουν ότι και τα δύο είναι έτοιμα για μάχη. Εκατοντάδες πράγματα όπως ελαιολιπαντικά, καύσιμα, Σ/Α, ερπύστριες, συσκευές νυχτερινής όρασης, πυρομαχικά, όπλα, χάρτες, σύγκλιση οπτικών, κ.ά. ελέγχονται και ξαναελέγχονται για να βεβαιωθεί η ετοιμότητα τους.

Η ουσία αυτού του κεφαλαίου ήταν ότι η εκτενής και λεπτομερής προετοιμασία είναι εκ των ων ουκ άνευ για να επιτύχει μία μονάδα το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Έχει παρατηρηθεί ότι η προετοιμασία που εκτελούν οι ταξιαρχίες που αντιμετωπίζει η OPFOR δεν γίνεται με την ίδια πειθαρχία και λεπτομέρεια. Και φτάνουμε τώρα στον τελευταίο λόγο που εξηγεί γιατί η OPFOR το κάνει καλύτερα.

Είναι το πώς η OPFOR εκτελεί και ελέγχει τις επιχειρήσεις

Ενώ οι τεχνικές και διαδικασίες σχεδιασμού και προετοιμασίας της OPFOR δημιουργούν τη δυνατότητα να νικήσει στις μάχες πριν ακόμη τις δώσει, υπάρχουν συγκεκριμένες τεχνικές που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης που επίσης τη βοηθούν να επιτύχει τις πλήρεις επιχειρησιακές της δυνατότητες. Και πρώτη από αυτές είναι ο επιθετικός τρόπος με τον οποίο το Σύνταγμα εκτελεί αναγνώριση.

Η πρώτη προϋπόθεση που οποιοσδήποτε διοικητής πρέπει να θέσει στο πεδίο της μάχης εάν θέλει να νικήσει είναι να μπορεί να δει σε όλο του το βάθος. Έτσι, εάν μία ομάδα αναγνώρισης αποτύχει να φτάσει στο παρατηρητήριο που της έχει ανατεθεί μία άλλη στέλνεται στη θέση της ή μετακινείται από το παρατηρητήριο που βρίσκεται για να καλύψει και εκείνον τον τομέα. Αντιθέτως, οι ταξιαρχίες που αντιμετωπίζουμε είναι ανεπαρκώς εξοπλισμένες με δυνατότητες αναγνώρισης και είναι έτσι εδώ και χρόνια. Οι ταξιαρχίες μας ποτέ δεν είχαν τις δυνάμεις και τις δυνατότητες που αναγκαιούν ώστε να έχουν συνεχή επιτήρηση ολόκληρου του πεδίου της μάχης. Από την οπτική της OPFOR αυτή είναι και η σημαντικότερη οργανωτική αδυναμία των ταξιαρχιών μας σήμερα. Η OPFOR γνωρίζει μέσα από την έντονη εμπειρία της ότι η αποτελεσματική αναγνώριση και επιτήρηση είναι κλειδιά της επιτυχίας και παραμένουν το σημαντικότερο πλεονέκτημα της έναντι των αντιπάλων της.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι η OPFOR εγκαθιστά πολλαπλούς αναμεταδότες FM για να εξασφαλίσει τις επικοινωνίες της. Οι επικοινωνίες είναι απολύτως απαραίτητες για να επιτευχθεί η κοινή επιχειρησιακή εικόνα, να αποφευχθούν τα αδελφοκτόνα πυρά, να ελεγχθεί ο ρυθμός της επιχείρησης και να διατηρηθεί ο συγχρονισμός. Εάν δεν μπορείς να μιλήσεις δεν μπορείς να πολεμήσεις.

Ένα άλλο κλειδί για την επίτευξη του αξιοθαύμαστου συγχρονισμού της OPFOR είναι η ύπαρξη ενός μικρού επιτελείου, το οποίο αποτελείται από τον επιτελάρχη, τον διοικητή της αναγνώρισης, τον διοικητή του πυροβολικού και τον αξιωματικό ελεγκτή αέρος, και το οποίο κινείται και επικοινωνεί με ένα όχημα και είναι προωθημένο. Αυτή η μικρή ομάδα, η ίδια ομάδα που σχεδίασε και δοκίμασε την επιχείρηση, ενορχηστρώνει ολόκληρη τη μάχη, επιτρέποντας στον διοικητή να μεταβεί σε μία θέση απ΄ όπου να μπορεί να δει τα κρίσιμα γεγονότα της μάχης να εκτυλίσσονται, να δει τα σημεία απόφασης και να εμπλέξει τις δυνάμεις του καθώς η κατάσταση εξελίσσεται. Αυτή η τεχνική ελέγχου και διοίκησης εξασφαλίζει ότι ο διοικητής του Συντάγματος μπορεί να επιχειρήσει με έναν ρυθμό και επίπεδο συγχρονισμού που ο αντίπαλος του δεν μπορεί να φτάσει.

Τίποτα δεν ασκεί μεγαλύτερη επίδραση στο αποτέλεσμα της μάχης από τη συνεχή συνομιλία μεταξύ των διοικητών και του επιτελείου. Εάν ακούσετε το δίκτυο διοικήσεως του Συντάγματος κατά τη διάρκεια της μάχης θα ακούσετε μία συνεχή ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των υφισταμένων διοικητών. Ενίοτε θα ακούσετε τον διοικητή του Συντάγματος που μπορεί να ζητά κάποια διευκρίνιση ή κάποια πληροφορία ή να εκδίδει τη μία ή δύο διαταγές που θα εκδώσει στη διάρκεια της μάχης. Τον περισσότερο χρόνο θα ακούσετε τους γειτονικούς διοικητές να μιλούν μεταξύ τους και να περιγράφουν τη δικιά τους κατάσταση και την κατάσταση του εχθρού, καθώς αυτές εξελίσσονται στο πεδίο της μάχης. Συχνά, θα ακούσετε τους ηγήτορες της αναγνώρισης να αναφέρουν κρίσιμες πληροφορίες για τις εχθρικές ενέργειες. Ο διοικητής του Συντάγματος τον περισσότερο χρόνο ακούει το δίκτυο, παρακολουθώντας την πρόοδο της μάχης από τις φωνές των ανθρώπων που εμπιστεύεται περισσότερο – από τους διοικητές του στο έδαφος.

Η συνομιλία μεταξύ των διοικητών και του επιτελείου είναι ο κύριος λόγος που η OPFOR κατέχει μία ακριβή και σε πραγματικό χρόνο εικόνα του τι συμβαίνει στο πεδίο της μάχης. Εάν ένας διοικητής μπορεί να δει το πεδίο της μάχης, τη δύναμη και τη διάταξη του εχθρού και τη δικιά του, τότε δεν μπορεί να εξοντωθεί, εάν κατέχει στοιχειώδη τακτική ικανότητα και τις απαραίτητες δυνάμεις για να νικήσει. Επιπλέον, η συνομιλία αποτρέπει τα περιστατικά αδελφοκτόνων πυρών αφού όλοι γνωρίζουν που βρίσκονται οι υπόλοιποι στο πεδίο της μάχης.

Τέλος, όταν όλα αποτυγχάνουν, οι επικοινωνίες χάνονται και οι κρίσιμοι διοικητές σκοτώνονται τότε οι μονάδες συνεχίζουν τη μάχη καθοδηγούμενες από την πρόθεση του διοικητή τους. Πολλές μάχες κερδίζονται κάθε χρόνο χάρη στην προσήλωση στην πρόθεση του διοικητή, που δηλώθηκε στη φάση της σχεδίασης και μεταλαμπαδεύτηκε σε όλους τους ηγήτορες στη φάση της προετοιμασίας. Οι ηγήτορες γνωρίζουν τι να κάνουν και τι πρέπει να επιτευχθεί και το κάνουν, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούν να μιλήσουν στον διοικητή τους.

Συνοψίζοντας, οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται για να επιβληθεί και να διατηρηθεί ο έλεγχος και η κοινή επιχειρησιακή εικόνα κατά την εκτέλεση της επιχείρησης είναι επίσης κρίσιμες για την επίτευξη του μέγιστου των δυνατοτήτων μίας δύναμης συνδυασμένων όπλων. Δυστυχώς μερικές μόνο από αυτές παρατηρείται να χρησιμοποιούνται σε τακτική βάση από τις ταξιαρχίες που η OPFOR αντιμετωπίζει. Η αφομοίωση τους απαιτεί εκτενή εκπαίδευση της δύναμης ως μίας ομάδας σε ρεαλιστικές συνθήκες πεδίου. Οι ταξιαρχίες μας δεν έχουν αυτή την ευκαιρία στις συνθήκες που επικρατούν στον στρατό μας σήμερα.

Εδώ ολοκληρώθηκε η παρουσίαση από τον Rosenberger των εμπειριών του από την OPFOR. Το κείμενο του περιέχει ένα τελευταίο κεφάλαιο με τις προτάσεις του για τον αμερικανικό στρατό του 21^ου αιώνα.

Κάποια από τα ζητήματα που θέτει, όπως αυτό της οργάνωσης των συγκροτημάτων συνδυασμένων όπλων εντός των ταξιαρχιών, επιλύθηκαν στην πορεία του χρόνου από τον αμερικανικό στρατό, ενώ ζητήματα επικοινωνιών και Η/Π έχουν πάρει άλλη μορφή λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας. Καταληκτικά, θα ήθελα να επαναλάβω τη φράση του ότι άριστη μονάδα είναι αυτή που έχει επιτύχει να αξιοποιήσει στο μέγιστο τις δυνατότητες που ενυπάρχουν στο δόγμα της, στην οργάνωση της, στην εκπαίδευση της, στους διοικητές της, στο προσωπικό της και στο υλικό της. Εδώ η ευθύνη της κεντρικής υπηρεσίας είναι μεγάλη.

Σχετικές αναρτήσεις

Τακτικές Ασκήσεις με Πραγματικά Πυρά

Η Προετοιμασία της Άμυνας: Εμπειρίες από τις Ασκήσεις Διπλής Ενεργείας στο Hohenfels