Βάλτε τους Βάρβαρους να Πολεμήσουν τους Βάρβαρους

Ο Wiiliam S. Lind είναι γνωστός για τη θεωρία των τεσσάρων γενεών πολέμου. Είναι επίσης φανατικός υπέρμαχος της άποψης ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις ΗΠΑ είναι οι «πολιτισμικοί» μαρξιστές και το «κατεστημένο», που επιδιώκει την εισαγωγή μεταναστών και την εξαγωγή δημοκρατίας. Ο Lind πιστεύει ότι οι άλλες μεγάλες δυνάμεις (η Ρωσία και η Κίνα) δεν αποτελούν ουσιαστικά αντίπαλο για την Αμερική, αλλά ο πραγματικός αντίπαλος, για όλες τους, είναι οι μη-κρατικοί δρώντες, τους οποίους και ονομάζει μαχητές 4^ης Γενιάς. Το παρών άρθρο γράφτηκε πριν την ανακοίνωση του προέδρου Τραμπ για την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία, αλλά μετά την ανακοίνωση αυτή απέκτησε κάποια επικαιρότητα. -Του Wiiliam S. Lind στο traditionalRIGHT. 

«Πόσα ακόμη χρόνια και τρισεκατομμύρια δολάρια θα ξοδέψουμε κάνοντας πιο πολύ από αυτό που δεν δουλεύει;»

Ένα άρθρο στις 21 Νοεμβρίου στους Times της Νέας Υόρκης αποκάλυψε δύο πλευρές της συνεχιζόμενης στρατηγικής μας αποτυχίας στον πόλεμο 4^ης Γενιάς. Πρώτον, παρέθετε μία νέα μελέτη του CSIS που βρήκε ότι ο αριθμός των σουνιτών μαχητών 4^ης Γενιάς έχει αυξηθεί, και όχι μειωθεί, από τότε που αρχίσαμε τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατία» στις 11 Σεπτεμβρίου:

Σήμερα, επιχειρούν στον κόσμο τέσσερις φορές περισσότεροι σουνίτες ισλαμιστές απ΄ ότι στις 11/9/2001, παρά τις εκστρατείες δύο δεκαετιών, υπό αμερικανική ηγεσία, για να καταπολεμηθούν η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος.

Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 230.000 σαλαφιστές τζιχαντιστές μαχητές σε σχεδόν εβδομήντα χώρες, σύμφωνα με τη μελέτη του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών, ενός think tank που εδρεύει στην Ουάσινγκτον…

…το Ισλαμικό Κράτος παραμένει η κύρια απειλή, με περίπου 40.000 μέλη παγκοσμίως, φέτος, από 30.200 το 2014 όταν είχε καταλάβει το βόρειο 1/3 του Ιράκ.

Δεύτερον, οι Times στράφηκαν σε μια άλλη μελέτη για να δούνε πόσο μας έχει στοιχίσει η παρούσα στρατηγική μας:

Την προηγούμενη βδομάδα το Ινστιτούτο Watson του Πανεπιστημίου Brown δημοσίευσε την ετήσια έκθεση του «Το Κόστος του Πολέμου», όπου υπολογίζει ότι οι ΗΠΑ θα έχουν ξοδέψει 5,9 τρισεκατομμύρια δολάρια για δραστηριότητες που σχετίζονται με την παγκόσμια αντιτρομοκρατική εκστρατεία μέχρι τον Οκτώβριο του 2019.

Έτσι λοιπόν, ο πόλεμος φθοράς που διεξάγεται ως επί το πλείστον από τον αέρα, είναι η στρατηγική που έχουμε επιλέξει για τον πόλεμο 4^ης Γενιάς, μας κόστισε σχεδόν έξι τρισεκατομμύρια δολάρια και πολλαπλασίασε τους ισλαμιστές εχθρούς μας τέσσερις φορές. Μπορούμε αυτό να το δούμε σαν κάτι άλλο από στρατηγική αποτυχία σε τεράστια κλίμακα;

Η αποτυχία ήταν εύκολο να προβλεφθεί. Εάν θεωρήσουμε τη στρατηγική όχι μόνο στο φυσικό επίπεδο, αλλά, όπως μας είπε ο Σμήναρχος John Boyd, στο διανοητικό και ηθικό, ένας πόλεμος φθοράς στον οποίο παραμένουμε, ως επί το πλείστον, απρόσβλητοι, ψηλά πάνω από τα σύννεφα, μπορεί μόνο να συγκεντρώσει νεαρούς από παντού για να συστρατευθούν με οποιονδήποτε πολεμάμε. Είναι μόνο φυσικό ότι ο αριθμός των εχθρών μας μεγάλωσε· ξοδέψαμε σχεδόν έξι τρισεκατομμύρια δολάρια για να τους στρατολογήσουμε. Κάθε φορά που ένα αμερικανικό drone πετάει, κάθε φορά που διεξάγουμε μία αεροπορική επιδρομή, κάθε φορά που επιδεικνύουμε τον πλούτο μας και την ισχύ μας βομβαρδίζοντας ανθρώπους που είναι φτωχοί και αδύναμοι, στρατολογούμε περισσότερους εχθρούς 4^ης Γενιάς. Εκτρέφουμε τη Λερναία Ύδρα και μετά ανησυχούμε επειδή τη βλέπουμε να βγάζει περισσότερα κεφάλια.

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά; Ποιες εναλλακτικές στρατηγικές θα μπορούσαμε να εξετάσουμε; Οι Times παραθέτουν μία εναλλακτική που υπάρχει στη μελέτη του CSIS:

«Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο της Δυτικής πολιτικής θα έπρεπε να είναι η βοήθεια προς τα καθεστώτα που αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία για να βελτιώσουν την κυβερνησιμότητα τους και να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τα οικονομικά, φυλετικά και άλλα προβλήματα», κατέληξε η 71 σελίδων μελέτη.

Ούτε αυτό θα δουλέψει. Όπως οι ένοπλες δυνάμεις μας διεξάγουν πολέμους φθοράς γιατί αυτό είναι το μόνο που γνωρίζουν, έτσι και το κατεστημένο της εξωτερικής μας πολιτικής παραμένει παγιδευμένο στα ερείπια του Ουϊλσονισμού, αυτής της τελείως μη ρεαλιστικής πεποίθησης ότι μπορούμε να υποδείξουμε στους άλλους ανθρώπους πώς να κυβερνούν τις χώρες τους και πώς να είναι ο πολιτισμός τους. Η κατανόηση των πολιτικών μας ελίτ για το πώς λειτουργούν οι άλλες κοινωνίες είναι και ρηχή και παραμορφωμένη από την ιδεολογία της «παγκοσμιοποίησης». Έξω από την Ουάσινγκτον σχεδόν όλοι το έχουν καταλάβει γι΄ αυτό και κανένας δεν τους ακούει.

Υπάρχει μία εναλλακτική που πιστεύω ότι μπορεί να λειτουργήσει ή τουλάχιστον να κάνει κάτι καλύτερο από το να στρατολογεί περισσότερους εχθρούς. Έχει δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι η επαύξηση της φύλαξης των συνόρων μας, πολύ περισσότερο απ΄ ότι σχεδιάζει ο πρόεδρος Τραμπ, ώστε να κρατήσει όλα τα είδη μαχητών 4^ης Γενιάς έξω (έχουμε βέβαια και γηγενείς που σε βάθος χρόνου μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνοι). Το δεύτερο στοιχείο είναι η αορατότητα. Αφού αυτό που κάνουμε  θρέφει την ύδρα να το σταματήσουμε. Να σταματήσουμε όλες τις φανερές δράσεις σε όλο τον κόσμο. Να φέρουμε πίσω τα στρατεύματα, τα αεροπλάνα, τα drones και τα πλοία. Να εξαφανιστούμε και να εξαφανίσουμε μαζί το κύριο εργαλείο στρατολόγησης των εχθρών μας. Δεν θα ζούνε οι κάτοικοι της Σομαλίας, της Υεμένης ή της Λιβύης με τον βόμβο των αμερικανικών drone πάνω από το κεφάλι τους, περιμένοντας τον πύραυλο Hellfire που θα χτυπήσει τη νύχτα. Θα υπάρχουν βέβαια drone, αλλά δεν θα είναι αμερικανικά. Θα πρέπει να πολεμήσουν κάποιον άλλο.

Και αυτό ακριβώς είναι αυτό που θέλουμε να κάνουν. Είναι η παλιά στρατηγική του «χρησιμοποίησε τους βάρβαρους για να πολεμήσεις τους βάρβαρους». Οι σουνίτες τζιχαντιστές έχουν πολλούς εχθρούς εκτός από μας: σιίτες, αλαλούιτες, ινδούς, άλλους σουνίτες, άλλες φυλές, κλπ μέχρι το άπειρο. Απομακρύνοντας από την εξίσωση τη φανερή παρουσία μας απομακρύνουμε έναν παράγοντα που τους κρατάει ενωμένους και τους ενθαρρύνουμε να πολεμήσουν μεταξύ τους. Μυστικά, θα υπάρξουν τρόποι να ενισχύσουμε αυτές τις συγκρούσεις – και θα πρέπει να το κάνουμε. Σε μερικές περιπτώσεις θα βγάλουμε και λεφτά κάνοντας το. Έτσι δεν είναι Σερ Βασίλη Ζαχάρωφ;

Η αδράνεια ως στρατηγική επιλογή μπορεί να είναι μία μορφή δράσης, μία με πολύ λιγότερες πιθανότητες να έχει ανεπιθύμητες συνέπειες απ΄ όσες δημιούργησε η παρούσα αποτυχημένη στρατηγική μας – και πολύ λιγότερο δαπανηρή. Πόσα ακόμη χρόνια και τρισεκατομμύρια δολάρια πρέπει να ξοδέψουμε για να κάνουμε περισσότερο απ΄ αυτό που δεν δουλεύει;

Σχετικές αναρτήσεις

Υπάρχει μόνο ένας πόλεμος κι αυτός δεν είναι πάντα η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα