Close Combat Lethality Task Force (I)

Ο Κλαούζεβιτς έχει γράψει ότι στη στρατηγική δεν υπάρχει νίκη, όπως στην τακτική, παρά μόνο επιτυχία. Και αντιλαμβάνονταν αυτή την επιτυχία ως μία σειρά τακτικών νικών, συνυφασμένων με τη συνολική εκμετάλλευση των στρατιωτικών επιχειρήσεων προς την επίτευξη του σκοπού του πολέμου. Στο παρακάτω άρθρο εξετάζεται το ερώτημα: Μπορεί μια βελτίωση δεξιοτήτων, τεχνικών και εξοπλισμού να αλλάξει μία στρατηγική κατάσταση; -του William S. Lind στο traditionalRIGHT. 

Ο υπουργός άμυνας Jim Mattis δημιούργησε μία ειδική ομάδα που θα εξετάσει τη φονικότητα στην εγγύς μάχη (Close Combat Lethality Task Force) για να διορθώσει τα προβλήματα στις δυνάμεις του αμερικανικού πεζικού. Η τεράστια πλειοψηφία αυτών των δυνάμεων βρίσκονται στον στρατό ξηράς και στο σώμα πεζοναυτών. Πολλές από τις ιδέες αυτής της ειδικής ομάδας βρίσκονται στο βιβλίο του Υποστράτηγου ε.α. Bob Scales «Scales on War». Στο βιβλίο αυτό ο στρατηγός Scales ζητά την εφαρμογή ενός αναλυτικού προγράμματος για τη βελτίωση της φονικότητας του αμερικανικού πεζικού.

Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι ότι ο Scales έχει παρανοήσει τις αλλαγές που έχουν συμβεί στον μοντέρνο πόλεμο. Οι σκέψεις του Scales για την εξέλιξη των αλλαγών στον πόλεμο είναι θολές. Αν και αναφέρει αμυδρά τις αλλαγές στον πόλεμο ως αποτέλεσμα κοινωνικών αλλαγών, παρέχει ένα πλαίσιο που διαιρείται σε «εποχές», καθεμία από τις οποίες χαρακτηρίζεται, όμως, από τεχνολογικές αλλαγές. Αυτό, φυσικά, οδηγεί σε λύσεις, στις οποίες η τεχνολογία παίζει τον κεντρικό ρόλο.

Δυστυχώς, η τεχνολογία δεν είναι ούτε το πρόβλημα ούτε η λύση. Εάν ήταν, οι ΗΠΑ δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να νικήσουν τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν (και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα). Ο πόλεμος έχει αλλάξει και τώρα αντιμετωπίζουμε αντιπάλους 4^ης Γενιάς. Αυτή η αλλαγή δεν βασίζεται στην τεχνολογία, αλλά στο ποιος πολεμάει και γιατί πολεμάει (όπως έχει υποστηρίξει ο Martin Van Creveld). Η αλήθεια είναι ότι η αμερικανική στρατιωτική μηχανή είναι φτωχά προσαρμοσμένη στη διεξαγωγή πολέμου 4^ης Γενιάς, όπου η «φονικότητα» μπορεί να είναι και μειονέκτημα. Πουθενά στο βιβλίο του ο Scales δεν δείχνει να το καταλαβαίνει αυτό.

Ο Scales συγχέει την τακτική με τη στρατηγική. Ο ίδιος πιστεύει ότι η αμερικανική στρατιωτική αναποτελεσματικότητα μπορεί να αποδοθεί στο φτωχά εκπαιδευμένο πεζικό. Η λύση είναι εξίσου απλή: διαθέστε τεράστιους πόρους για τη βελτίωση της εκπαίδευσης και του εξοπλισμού και η νίκη είναι εξασφαλισμένη.

Αυτό συνιστά σοβαρή παρανόηση του τι έχει πάει λάθος με τις αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις από τον Β΄ Π.Π. Το αμερικανικό πεζικό μπορεί, βέβαια, να ωφεληθεί από την εκπαίδευση και την καλύτερη επιλογή, αλλά αυτό δεν θα θεραπεύσει τη στρατηγική ασθένεια από την οποία νοσεί το αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο. Κάποιος μπορεί να έχει λεγεώνες από τους πιο αποτελεσματικούς και αποδοτικούς δολοφόνους που έχει δει ποτέ ο κόσμος και να χάσει τον πόλεμο εξαιτίας της φτωχής του στρατηγικής.

Οι ΗΠΑ έχουν στείλει τα στρατεύματα τους σε πολέμους που λίγο μπορούσαν να τους καταλάβουν και να τους προσδιορίσουν, σε πολέμους που δεν μπορούσαν να τους κερδίσουν και παρ΄ όλα αυτά απαίτησαν τη νίκη. Οι ανώτατοι στρατιωτικοί ηγέτες, που απλώς είναι κάτι λίγο περισσότερο από γραφειοκράτες με στολή, είτε δεν έχουν τη στρατιωτική αίσθηση, είτε δεν έχουν τα κότσια να πούνε την αλήθεια· φαίνεται ότι μόνο κουνάνε το κεφάλι τους όταν ερωτούνται εάν ο στρατός μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή. Το αποτέλεσμα στο Βιετνάμ ήταν καταστροφή. Αν και η εμπλοκή στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν συνεχίζεται, μετά από 18 και 16 χρόνια αντίστοιχα, μπορεί κανείς, στα σοβαρά, να πιστεύει ότι η νίκη είναι πιθανή;

Συνηγορώντας υπέρ της βελτίωσης του πεζικού ο Scales παρέχει μία τακτική λύση σε ένα επιχειρησιακό και στρατηγικό πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνει ότι στον πόλεμο τα αποτελέσματα στο υψηλότερο επίπεδο υπερισχύουν των αποτελεσμάτων στο χαμηλότερο. Το 2009 ο υπουργός άμυνας Robert Gates αναγνώρισε ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να φτάσουν στη νίκη στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν σκοτώνοντας. Ο Scales δεν το καταλαβαίνει αυτό.

Ο Scales πιστεύει ότι η στρατηγική νίκη μπορεί να επιτευχθεί συσσωρεύοντας τακτικές νίκες (και πτώματα του εχθρού). Ατυχώς, ο πόλεμος δεν λειτουργεί πάντα έτσι και αυτή η μέθοδος έχει αποτύχει πλήρως στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Το εάν η CCLTF, στο τέλος, θα καταφέρει να πετύχει κάτι, εκτός από το να ξοδέψει πολλά χρήματα, θα περιμένουμε να το δούμε. Αυτό που είναι πέραν αμφιβολίας είναι ότι ακόμη και αν το πρόγραμμα επιτύχει και η αποτελεσματικότητα του αμερικανικού πεζικού βελτιωθεί, μέχρι να αποκτήσουμε μία καλύτερη κατανόηση του πολέμου 4^ης Γενιάς, ο αυξημένος αριθμός των πτωμάτων δεν θα βελτιώσει την ικανότητα του στρατού μας να νικά στους πολέμους. Εάν ο στρατηγός Scales παρέχει έναν οδικό χάρτη στον στρατό μας, αυτός, μάλλον, δείχνει προς τη λάθος κατεύθυνση.   

Σχετικές αναρτήσεις

Η Αλληλεξάρτηση Τακτικής και Στρατηγικής