Ο όγκος των διθυραμβικών κειμένων για την πολυχωρική μάχη
αποκρύπτει το γεγονός ότι ένα σλόγκαν όπως η λέξη «πολυχωρική» δεν είναι δόγμα,
και μόνο ένα δόγμα στηριγμένο στις θεμελιώδεις αρχές του πολέμου είναι
προϋπόθεση για μια ουσιαστική μεταρρύθμιση. –του Robert H. Scales στο War On The Rocks.
Πουθενά αλλού τα χάσμα μεταξύ συνθηματολογίας και
ουσιαστικού δόγματος δεν είναι περισσότερο εμφανές, απ΄ ότι στο τακτικό
επίπεδο. Η βασική θέση των πολυχωρικών επιχειρήσεων είναι ότι οι αναδυόμενες
τεχνολογίες έχουν προσθέσει νέες διαστάσεις στους κλασικούς φορείς του
διακλαδικού πολέμου και του πολέμου συνδυασμένων όπλων, που ήταν: πυροβολικό,
πεζικό, τεθωρακισμένα και αεροπορία. Οι νέες διαστάσεις περιλαμβάνουν το
διάστημα, τον κυβερνοχώρο, τον ηλεκτρονικό πόλεμο και τις πληροφορίες, μεταξύ
άλλων. Η βιβλιογραφία υποδεικνύει ότι οι νέες τεχνολογικές εξελίξεις θα
επηρεάσουν τον πόλεμο, κυρίως στο διάστημα και στον κυβερνοχώρο.
Αλλά, υπάρχουν περισσότερα στον πόλεμο, από την ψηφιοποίηση του διαστήματος και του κυβερνοχώρου. Όπως έχει πει ο Πρώσος Στρατηγός Βίλχελμ Μπαλκ: «Οι σφαίρες γράφουν με ταχύτητα τις νέες τακτικές».
Ο Μπαλκ ήταν ένας από τους έμπειρους και πρακτικούς στρατιώτες, που αναζήτησαν μία δογματική λύση για να ξεπεράσουν την τυραννία του πολέμου των χαρακωμάτων, στον Α΄ Π.Π. Το 1917 οι Γερμανοί δεν είχαν χρόνο για συνθήματα. Όπως έγραψε ο Timothy Lupfer, το 1981, στο διεισδυτικό έργο του «Οι Δυναμικές του Δόγματος», οι Γερμανοί επιδίωξαν να αποκαταστήσουν τον ελιγμό στο πεδίο της μάχης ενεργώντας από κάτω προς τα πάνω, παρά από πάνω προς τα κάτω. Πίστευαν ότι οι εγκυρότερες πηγές σοφίας ήταν οι λοχίες και οι υπολοχαγοί που έβλεπαν το πρόβλημα μέσα από τα χαρακώματα.
Το πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί ήταν απλό: Πριν τον Μεγάλο Πόλεμο τα τυφέκια μικρότερου διαμετρήματος, τα πολυβόλα και η αυξημένη ταχυβολία του πυροβολικού άλλαξαν την ισορροπία μεταξύ του πυρός και του ελιγμού, δραματικά υπέρ του πρώτου, καθιστώντας τις επιθέσεις σε γραμμικούς σχηματισμούς αυτοκτονικές. Ο Lupfer, στο έργο του, περιγράφει πως το γερμανικό γενικό επιτελείο ακολούθησε μία συστηματική διαδικασία για να αλλάξει θεμελιωδώς το δόγμα του, στο μέσον του πολέμου. Αυτό που συναρπάζει τον αναγνώστη, μετά από έναν αιώνα, είναι η πειθαρχία και το διανοητικό πάθος με τα οποία οι Γερμανοί αποκατέστησαν την κινητικότητα στο πεδίο της μάχης, ξεκινώντας από μία βασική ιδέα για την ανάγκη της αλλαγής και συνεχίζοντας με μία λεπτομερή και εμπεριστατωμένη καταγραφή των απόψεων απλών στρατιωτών και χαμηλόβαθμων ηγητόρων.
Η προσπάθεια κατέληξε σε αυτό που οι ιστορικοί έχουν ονομάσει τακτικές «διείσδυσης» ή τακτικές «Hutier». Όπως υποδεικνύει το όνομα, οι Γερμανοί αποκήρυξαν τις γραμμικές τακτικές και υιοθέτησαν ένα σύστημα όπου καλά εκπαιδευμένες και καλά διοικούμενες ομάδες και διμοιρίες, επιτίθονταν ανεξάρτητα, παρακάμπτοντας τα εχθρικά ισχυρά σημεία για να διεισδύσουν στις ευάλωτες περιοχές μετόπισθεν. Η ιδέα σχεδόν δούλεψε. Οι Γερμανοί εξαπέλυσαν τη νέα τους τακτική μέθοδο στη διάρκεια της επιχείρησης «Μιχαήλ», το 1918, οπότε έφτασαν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από το Παρίσι, για να αναχαιτιστούν από τη μάζα των αφικνούμενων αμερικανικών δυνάμεων.
Δύο δεκαετίες μετά, η μηχανή εσωτερικής καύσης και ο ασύρματος έδωσαν στις τακτικές «Hutier» τους μηχανισμούς που χρειάζονταν για να αυξηθεί η ταχύτητα της επίθεσης κατά μία τάξη μεγέθους, ώστε να περιγράφεται με τη λέξη «μπλίτσκριγκ».
Από την ανάπτυξη των τακτικών «Hutier» μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα για σήμερα. Το πρώτο είναι ότι η καινοτομία στον πόλεμο, συχνά, έρχεται από το πεδίο. Έμπειροι και πρακτικοί στρατιωτικοί, τις πιο πολλές φορές νέοι σε ηλικία, συχνά έχουν το πάθος για αλλαγή, ενισχυμένο από το γεγονός ότι η δικιά τους ζωή κινδυνεύει. Το δεύτερο δίδαγμα είναι το στοιχείο εμπιστοσύνης που υπήρχε μεταξύ των ανώτατων αξιωματικών. Πριν τον πόλεμο οι Γερμανοί στρατηγοί ήταν προσκολλημένοι στις γραμμικές τακτικές, εν μέρει επειδή δεν εμπιστεύονταν τους στρατιώτες τους ότι θα συνέχιζαν την επίθεση. Με τον καιρό οι στρατηγοί έμαθαν όχι μόνο να εμπιστεύονται τους στρατιώτες τους, αλλά και να τους ακούνε.
Βλέπω πολλές ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση. Εκατό χρόνια πριν η τεχνολογία ευνοούσε την ισχύ πυρός και την άμυνα. Σήμερα, η νεκρή ζώνη εκτείνεται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ο γραμμικός ελιγμός είναι και πάλι δύσκολος εξ αιτίας της απειλής των όπλων μεγάλου βεληνεκούς και ακριβείας, των αισθητήρων και των οπλισμένων εναέριων μηχανών που εγγυώνται ότι η επίθεση θα είναι σχεδόν το ίδιο αυτοκτονική σήμερα, όπως ήταν το 1914.
Ίσως η λύση στην αποκατάσταση της επίθεσης βρίσκεται ανάμεσα στα κενά των ορισμών της πολυχωρικής μάχης. Ο χρόνος θα δείξει. Τι μπορούμε να πούμε όμως για τις τακτικές συνέπειες του μελλοντικού πεδίου μάχης, που θα κυριαρχείται από την άμυνα; Τι μπορούμε να μάθουμε σήμερα από αυτούς που πολεμούσαν εκ του συστάδην; Ας αρχίσουμε από μία σταθερά: Ένα πεδίο μάχης που κυριαρχείται από την ισχύ πυρός και την άμυνα, αναγκάζει τις μονάδες να διασπαρούν, να διαχωριστούν και να χωθούν στο έδαφος. Η διασπορά είναι καλή γιατί μειώνει τη θανατηφόρα επίδραση της ισχύος πυρός, αλλά οι διεσπαρμένες μονάδες έχουν το κακό ότι είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν, και η συγκέντρωση είναι ουσιώδης εάν επιθυμούμε να αποκαταστήσουμε τον ελιγμό.
Η διασπορά αλλάζει τη μορφή του πεδίου της μάχης. Η γραμμικότητα εξαφανίζεται. Οι μεγάλες μάχιμες μονάδες και μονάδες υποστήριξης μάχης που κινούνταν μαζί, αντικαθιστούνται από μικρότερα τμήματα, τακτικών μονάδων, που διαχωρίζονται από μεγάλα κενά. Το διεσπαρμένο πεδίο μάχης ευνοεί την αυτονομία και απαιτεί από τις μονάδες που εμπλέκονται με τον αντίπαλο να ενεργούν για μακρό χρόνο χωρίς ενισχύσεις. Μια εικόνα από ψηλά θα έδινε την εντύπωση του κενού. Το αστικό περιβάλλον θα παρέχει άσυλο στις μονάδες που θα καταφεύγουν εκεί για να αποφύγουν την καταστροφή από την ισχύ πυρός. Όσο μικρότερη και κατακερματισμένη θα είναι η τακτική διάταξη μιας δύναμης, τόσο πιθανότερο θα είναι να επιβιώσει από μία ρωσικού τύπου επίθεση.
Όμως, η κατακερματισμένη τακτική διάταξη μεταβάλλει τόσο το σχήμα όσο και τη σύνθεση των ίδιων των τακτικών μονάδων. Καθώς ο χώρος μεταξύ των μονάδων ανοίγει, αυτές γίνονται περισσότερο απομονωμένες και αναγκάζονται να στηρίζονται περισσότερο στη δικιά τους δυνατότητα λήψης αποφάσεων. Οι δυνατότητες που υποστηρίζουν τις τακτικές μονάδες, δηλαδή: τα πυρά, οι πληροφορίες, η υγειονομική υποστήριξη, η υποστήριξη ΔΜ και οι εξωτερικοί αισθητήρες θα βρίσκονται πολύ προς τα πίσω, για να αποφευχθεί η καταστροφή τους. Η ψυχολογική αίσθηση που προέρχεται από την επαφή με τις διπλανές μονάδες θα γίνει περισσότερο εικονική παρά φυσική. Απομονωμένες μικρές μονάδες θα πρέπει όλο και περισσότερο να μπορούν να μάχονται, να επιβιώνουν και να συντηρούνται ως αυθύπαρκτες οντότητες, ικανές να παραμένουν αποτελεσματικές για μέρες χωρίς βοήθεια.
Ο σκοπός και η χρησιμότητα των μικρών μονάδων αλλάζει στο διεσπαρμένο πεδίο μάχης. Η αποστολή των μικρών μονάδων δεν θα είναι πλέον, απλώς, να νικήσουν στην εγγύς μάχη. Στην πραγματικότητα μία μικρή μονάδα που θα έχει εμπλακεί αποφασιστικά σε μάχη εκ του συστάδην θα θεωρείται ότι έχει αποτύχει. Η άμεση εμπλοκή θα τους αποσπά από τη βασική τους δουλειά, που θα είναι να μεταφράσουν τη φονική ισχύ που βρίσκεται μακριά σε φονικά αποτελέσματα επί του εχθρού. Στο μέλλον, οι μικρές μονάδες θα είναι εικονικά φυλάκια, τα μάτια και τα διερευνητικά δάχτυλα μιας μεγαλύτερης, υποστηρίζουσας, επιχειρησιακής δύναμης που θα βρίσκεται έξω από το βεληνεκές των εχθρικών πυρών.
Σύμφωνα με τα λόγια του Υποστράτηγου ε.α. Bill Hix, αυτές οι «πέρα από τον ορίζοντα» δυνατότητες θα παρέχουν στις δυνάμεις στο πεδίο της μάχης έναν «κώνο ατιμωρησίας». Ο κώνος αυτός θα προστατεύει τη μονάδα παρέχοντας πληροφορίες, έλεγχο και διοίκηση και δυνατότητες αισθητήρων που σήμερα παρέχονται στις ομάδες των ειδικών δυνάμεων. Ο κώνος θα καθιστά απρόσβλητες τις μικρές μονάδες από τον αιφνιδιασμό και θα τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν πολλά μέσα που πριν βρίσκονταν τρία ή τέσσερα επίπεδα πάνω από αυτές, όπως οπλισμένα drone, πληροφορίες από στρατηγικά μέσα, υγειονομική εκκένωση και ανεφοδιασμό από μη επανδρωμένα εναέρια και χερσαία ρομποτικά οχήματα.
Φανταστείτε μικρές μονάδες διεσπαρμένες σε μια ευρεία έκταση σύνθετου εδάφους ή αστικού χώρου. Μία εχθρική δύναμη για να προχωρήσει θα πρέπει να καταστρέψει αυτές τις μικρές δυνάμεις που περιμένουν στον δρόμο της. Αλλά, θα είναι αδύνατο να τις πλησιάσει χωρίς να παρατηρηθεί και να καταστραφεί από υποστηρίζοντα χερσαία ή εναέρια πυρά ακριβείας.
Η μεταρρύθμιση στην τακτική, σύμφωνα με τα παραπάνω, θα είναι η έκδοση του 21ου αιώνα των τακτικών «Hutier» που αποκατέστησαν την κινητικότητα στο, κυριαρχούμενο από την ισχύ πυρός, πεδίο μάχης. Όμως, οι τακτικές «Hutier» μπορεί να έκαναν δυνατή την κίνηση, αλλά οι γερμανικές δυνάμεις απέτυχαν να φτάσουν στο Παρίσι, εν μέρει επειδή οι ομάδες διεισδύσεως δεν μπορούσαν να κινηθούν γρηγορότερα από το ανθρώπινο βάδισμα. Η μηχανή εσωτερικής καύσης και ο ασύρματος, σύντομα, αύξησαν την ταχύτητα της προέλασης και αποκατέστησαν την επίθεση, ώστε ο πόλεμος να ξαναρχίσει το 1939.
Το ερώτημα είναι εάν σήμερα υπάρχουν οι τεχνολογίες που θα επιτρέψουν στις σημερινές τακτικές δυνάμεις να επιχειρήσουν στο διεσπαρμένο πεδίο μάχης. Η απάντηση; Ευτυχώς ναι και σύντομα. Το 2018, ο τότε υπουργός άμυνας Τζιμ Μάττις, δημιούργησε τον πρώτο εθνικό οργανισμό με μοναδικό σκοπό την ενίσχυση της φονικότητας των μικρών μονάδων. Μέχρι τώρα η CCLTF (Close Combat Lethality Task Force), την οποία συμβουλεύω, έχει επιτύχει θαυμάσια στον αναστοχασμό της φονικότητας των τακτικών χερσαίων δυνάμεων. Το σύνολο αυτών των νέων εξελίξεων θα αλλάξει θεμελιωδώς τη διεξαγωγή του χερσαίου πολέμου. Έχει ενδιαφέρον να ειπωθεί ότι μέχρι τώρα οι περισσότερες τεχνολογίες που έχουν υιοθετηθεί από τη CCLTF προέρχονται από μη κυβερνητικές πηγές: τεχνητή νοημοσύνη, σμίκρυνση, η «αεροπορία» του στρατιώτη, δίκτυα στρατιωτών, ρομποτική και αισθητήρες.
Για να ενισχυθεί η μαχητική ισχύς των τακτικών δυνάμεων πολλές από τις πολυπλοκότητες των σύγχρονων επιχειρήσεων θα πρέπει να πιεστούν προς τα κάτω. Για να δουλέψει αυτό αποφάσεις που παίρνονταν από συνταγματάρχες θα πρέπει να παίρνονται από λοχίες. Η τεχνητή νοημοσύνη προσφέρει μία λύση. Σκεφτείτε μία εφαρμογή που δίνει πρόσβαση στον ηγέτη μιας μικρής μονάδας σε έναν αστερισμό εργαλείων υποβοήθησης της λήψης απόφασης. Σήμερα, χρειάζεται μία διακλαδική γραφειοκρατία για να παρασχεθούν εναέρια και χερσαία πυρά. Εάν θέλουμε να αδειάσουμε το πεδίο της μάχης, τότε όλος αυτός ο κόσμος θα πρέπει να φύγει και να αντικατασταθεί από μία εφαρμογή πυρών, που με το άγγιγμα ενός απλού εικονιδίου θα στέλνει όλα τα αναγκαία στοιχεία που θα επιτρέπουν την εξέταση του αιτήματος σε δευτερόλεπτα αντί για ώρες. Άλλα εικονίδια, στη συσκευή, θα επιτρέπουν στον ηγέτη πρόσβαση σε πληροφορίες από όλα τα επίπεδα, από το τακτικό μέχρι το στρατηγικό.
Ο κόσμος γίνεται μικρότερος και με το μικρότερο μέγεθος έρχεται μεγαλύτερη κινητικότητα και ευκολία. Μία συσκευή ασυρμάτου που κάποτε έπιανε το πίσω μέρος ενός οχήματος παρείχε δυνατότητες, που σήμερα παρέχονται από μία συσκευή που χωράει στην τσέπη ενός στρατιώτη. Αεροσκάφη εκατοντάδων εκατομμυρίων μπορούν να κινδυνεύουν από πυραύλους που βάλλονται από τον ώμο. Το άρμα μάχης δεν έχει πεθάνει, αλλά είναι πολύ ευκολότερο να καταστρέψεις άρματα σήμερα, χάρη στα φορητά κατευθυνόμενα αντιαρματικά βλήματα. Σήμερα, η τεχνολογία σμίκρυνσης, δανεισμένη από τον ιδιωτικό τομέα, θα επιτρέψει ακρίβεια σαν αυτή του Άμπραμς να συμπιεστεί στο σκοπευτικό ενός τυφεκίου με την ίδια πιθανότητα επιτυχίας με την πρώτη βολή.
Οι στρατιώτες και οι ηγέτες των μικρών μονάδων του αύριο δεν θα μπορούν να μεταφέρουν όλα τα υλικά και εφόδια που θα είναι αναγκαία για να συνεχίζει να είναι η μονάδα τους λειτουργική στην εγγύς μάχη. Αλλά, θα μπορούν να «γυρίσουν πίσω» και να έχουν πρόσβαση σε πόρους βαθιά στα μετόπισθεν, στη θάλασσα ή ίσως και έξω από το θέατρο του πολέμου. Αποτελεσματικές τεχνολογίες και μέθοδοι της αλυσίδας τροφοδοσίας, δανεισμένες από εταιρείες όπως η Amazon και η Google, θα επιτρέψουν την παράδοση των προμηθειών αρκετά γρήγορα για να μειωθεί το φορτίο ΔΜ που μία μικρή μονάδα πρέπει να πάρει μαζί της στη μάχη.
Η σμίκρυνση έχει κάνει πιο φτηνά και έχει διαδώσει σε όλο τον κόσμο τα μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα. Οι μικρές μονάδες πρέπει να επωφεληθούν από την επανάσταση των drone. Οι μονάδες σήμερα πετούν συχνά ΜΕΑ πάνω από το πεδίο της μάχης για να εντοπίσουν τον εχθρό ή εκρηκτικές συσκευές. Σκεφτείτε μία μελλοντική εγγύς μάχη, όπου κάθε μικρή μονάδα θα περιτριγυρίζεται από έναν αστερισμό ΜΕΑ, που θα κυμαίνονται από μεταφερόμενα με το χέρι φονικά drone, μέχρι πλατφόρμες τακτικών όπλων, τόσο φονικών ώστε να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή υποστήριξη με εναέρια ή χερσαία πυρά.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στα φορητά όπλα ακριβείας ενισχύουν την ικανότητα των μικρών μονάδων να μάχονται αυτόνομα. Οι αντιαρματικοί πύραυλοι Javelin αλλάζουν θεμελιωδώς την εξίσωση φονικότητας μεταξύ των μεγάλων σχηματισμών αρμάτων και των μικρών μονάδων, προς όφελος των τελευταίων. Σύντομα οι στρατιώτες θα κατέχουν όλμους ακριβείας, βομβιδοβόλα ακριβείας και άμεση πρόσβαση σε φτηνά, ευρέως διαδεδομένα μέσα ακριβείας, εκτοξευόμενα από το πυροβολικό και την αεροπορία.
Το πεδίο της μάχης είναι ένα μοναχικό μέρος και θα γίνει ακόμη πιο τρομακτικό συναισθηματικά καθώς θα συνεχίσει να αδειάζει. Το Twitter και το Facebook κρατούν τους ανθρώπους συνδεδεμένους εικονικά. Παρόμοια, ένας νεαρός στρατιώτης θα μπορεί να έρχεται σε επαφή με τα φιλαράκια του, τους διοικητές του και τον έξω κόσμο με μια τεχνολογία παρόμοια με το Twitter, που θα την έχει μαζί του στο πεδίο της μάχης. Ένα τέτοιο δίκτυο θα μοιράζει πληροφορίες προς τα πάνω και προς τα πλάγια. Οι διοικητές από το δίκτυο των στρατιωτών θα μπορούν να παρακολουθούν τη φυσική και τη συναισθηματική τους κατάσταση, λαμβάνοντας δεδομένα για τις φυσιολογικές τους λειτουργίες.
Ένας παράγοντας της φυσικής κατάστασης των στρατιωτών είναι και το βάρος του εξοπλισμού που μεταφέρουν. Το φορτίο ενός στρατιώτη στον Β΄ Π.Π. ήταν, περίπου, 27+ κιλά. Σήμερα το φορτίο αυτό έχει φτάσει τα 45+ κιλά. Το μεγαλύτερο μέρος της διαφοράς προέρχεται από την ατομική θωράκιση. Ένας αποβιβασμένος πεζικάριος δεν μπορεί να πολεμήσει αποτελεσματικά αν το φορτίο που κουβαλάει είναι περισσότερο από το 1/3 του σωματικού του βάρους. Η μόνη πρακτική λύση σε αυτό είναι να χρησιμοποιηθεί η τεχνολογία, ώστε το βάρος από τους στρατιώτες να πάει σε κάποιο ρομποτικό όχημα. Ο στρατός έχει κάνει πρόοδο στην ανάπτυξη ενός τροχοφόρου οχήματος που χρησιμοποιεί αισθητήρες για να «ακολουθεί» στρατιώτες σε πορεία. Αλλά, ο στρατός πρέπει να βρει ένα ελαφρύτερο, πιο ευκίνητο και διαθέσιμο ρομπότ, ικανό να συνοδεύει μία μικρή μονάδα για μέρες.
Για να κυριαρχήσουν στην εγγύς μάχη, οι μικρές μονάδες πρέπει να καλύπτονται από μία αδιαπέραστη σφαίρα αισθητήρων που θα τους παρέχει έγκαιρη προειδοποίηση, πέρα από το βεληνεκές των εχθρικών ελαφρών όπλων και όλμων. Η σφαίρα αυτή πρέπει να είναι πολυστρωματική και να περιλαμβάνει τακτικά drone, ατομικούς αισθητήρες και ρομποτικούς αισθητήρες που θα περιβάλλουν μία μονάδα σε πορεία.
Η τακτική μεταρρύθμιση δεν εξαρτάται μόνο από την τεχνολογία. Ο αμερικανικός στρατός πρέπει να βρει τρόπους να εξοικειώσει ψυχολογικά τους στρατιώτες του με το άγχος της εγγύς μάχης πριν πέσει η πρώτη ντουφεκιά. Τα επιπλέον έργα και οι ευθύνες που θα εναποτεθούν στους ώμους των μικρών μονάδων φέρνουν το ερώτημα του μεγέθους τους. Η ομάδα του στρατού αποτελείται από εννέα πεζικάριους, ενώ των πεζοναυτών από δεκατρείς. Πιθανόν, η μεγαλύτερη ομάδα είναι η σωστή λύση. Εάν οι μικρές μονάδες πρέπει να κάνουν περισσότερα από το να πολεμήσουν εκ του συστάδην, τότε, ίσως, η σύνθεση της ομάδας πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερες δεξιότητες και εμπειρία. Δηλαδή να περιλαμβάνει άτομα εκπαιδευμένα στις επικοινωνίες, σε ειδικά όπλα, στην υγειονομική βοήθεια, στις πληροφορίες και στα μη επανδρωμένα οχήματα.
Εάν το υπουργείο άμυνας θέλει να κάνει τις μικρές μονάδες πεζικού μία «ιδιαίτερη» κατηγορία, τότε, ίσως, θα πρέπει να τους αμείβει περισσότερο και να τους επιτρέπει να αποστρατεύονται νωρίτερα. Έχουμε μάθει ότι η συνοχή των μονάδων είναι ουσιώδες συστατικό της αποτελεσματικότητας στη μάχη, έτσι το προσωπικό στις μονάδες αυτές θα πρέπει να μένει μαζί για περισσότερο χρόνο και ίσως να διοικούνται από ηγέτες με περισσότερη εμπειρία και μεγαλύτερο βαθμό.
Το παράδειγμα των γερμανικών τακτικών μεταρρυθμίσεων στον Α΄ Π.Π. μας προσφέρει τρεις ακόμη πολύτιμες παρατηρήσεις:
Πρώτον, η τακτική επηρεάζει τη στρατηγική. Οι αντιμαχόμενοι στο Δυτικό Μέτωπο επιδίωξαν δύο ανταγωνιστικές λύσεις για να αποκαταστήσουν την κινητικότητα στο πεδίο της μάχης. Οι Σύμμαχοι εφηύραν το άρμα μάχης, που μπορούσε να ξεπερνά τα εμπόδια και να προστατεύεται από τα ελαφρά όπλα. Η άλλη λύση ήταν δογματική. Οι Γερμανοί, έχοντας έλλειψη πρώτων υλών για να φτιάξουν άρματα σε μεγάλους αριθμούς, εφηύραν τακτικές που θα επέτρεπαν στο πεζικό να προχωρήσει με ταχύτερο ρυθμό. Και οι δύο λύσεις απέτυχαν. Με τον χρόνο όμως, οι Γερμανοί έφτασαν στη σωστή ισορροπία τεχνολογίας και τακτικής που αποκαλύφτηκε με το «μπλίτσκριγκ». Οι ανάγκες του μηχανοκίνητου πεδίου μάχης ανάγκασαν τους αντιμαχόμενους να αλλάξουν τις στρατηγικές τους προσεγγίσεις στον πόλεμο.
Δεύτερον, ακόμη και κορυφαίες τακτικές δεν μπορούν να αντισταθμίσουν μία κακή στρατηγική. Οι Γερμανοί έκαναν λάθος τον βασικό υπολογισμό «σκοποί, τρόποι, μέσα», ο οποίος, αν τον είχαν κάνει σωστά, θα τους έλεγε ότι ακόμη και οι καλύτερες τακτικές (τρόποι) δεν έφταναν ως μέσα για να ξεπεραστεί η συντριπτική υλική υπεροχή των Συμμάχων το 1918. Όση εξυπνάδα και θέληση κι αν είχαν δεν αρκούσαν για να τους πάνε στο Παρίσι με τα πόδια.
Ο κοινός παρανομαστής των δύο λύσεων ήταν η ταχύτητα. Οι Γερμανοί, παρά τις προσπάθειες τους δεν μπόρεσαν να κινηθούν ταχύτερα από όσο βαδίζει ένας άνδρας. Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν παρόμοια πρόκληση σήμερα. Η τακτική και επιχειρησιακή ταχύτητα για τις ελαφρές δυνάμεις μπορεί μόνο να επιτευχθεί με την κάθετη υπερκέραση. Το υπουργείο άμυνας απέχει πολύ από το να μπορεί να αερομεταφέρει μεγάλους σχηματισμούς. Αλλά το υπουργείο θα πρέπει να επιμείνει. Η εναλλακτική, μακροπρόθεσμα, θα είναι το τέλμα και η φρίκη του πολέμου φθοράς.
Η βιβλιογραφία για τις πολυχωρικές επιχειρήσεις εστιάζεται, σωστά, στις αλλαγές στο επιχειρησιακό και υπέρ-επιχειρησιακό επίπεδο. Αυτή η προσέγγιση είναι κατάλληλη και έχει αργήσει. Η επιχειρησιακή τέχνη έχει από καιρό υιοθετηθεί ως ο διανοητικός θεμέλιος λίθος του δόγματος του στρατού, από την εισαγωγή της Αεροχερσαίας Μάχης. Αλλά, οι νέες τεχνολογίες εισάγουν νέες ανάγκες στο πεδίο της μάχης και ωθούν το πλέγμα του χερσαίου πολέμου συνεχώς προς τα κάτω. Έτσι, ο στρατός πρέπει να επιδιώξει μία μεταρρύθμιση και από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω, παράλληλα. Η προειδοποίηση του Μπαλκ ότι «οι σφαίρες γράφουν τις νέες τακτικές» είναι αλήθεια σήμερα όπως ήταν και τότε. Αλλά, η πρόκληση τώρα είναι να γραφτούν οι νέες τακτικές πριν οι σφαίρες αρχίσουν να σκοτώνουν τους στρατιώτες και τους πεζοναύτες.
Αλλά, υπάρχουν περισσότερα στον πόλεμο, από την ψηφιοποίηση του διαστήματος και του κυβερνοχώρου. Όπως έχει πει ο Πρώσος Στρατηγός Βίλχελμ Μπαλκ: «Οι σφαίρες γράφουν με ταχύτητα τις νέες τακτικές».
Ο Μπαλκ ήταν ένας από τους έμπειρους και πρακτικούς στρατιώτες, που αναζήτησαν μία δογματική λύση για να ξεπεράσουν την τυραννία του πολέμου των χαρακωμάτων, στον Α΄ Π.Π. Το 1917 οι Γερμανοί δεν είχαν χρόνο για συνθήματα. Όπως έγραψε ο Timothy Lupfer, το 1981, στο διεισδυτικό έργο του «Οι Δυναμικές του Δόγματος», οι Γερμανοί επιδίωξαν να αποκαταστήσουν τον ελιγμό στο πεδίο της μάχης ενεργώντας από κάτω προς τα πάνω, παρά από πάνω προς τα κάτω. Πίστευαν ότι οι εγκυρότερες πηγές σοφίας ήταν οι λοχίες και οι υπολοχαγοί που έβλεπαν το πρόβλημα μέσα από τα χαρακώματα.
Το πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί ήταν απλό: Πριν τον Μεγάλο Πόλεμο τα τυφέκια μικρότερου διαμετρήματος, τα πολυβόλα και η αυξημένη ταχυβολία του πυροβολικού άλλαξαν την ισορροπία μεταξύ του πυρός και του ελιγμού, δραματικά υπέρ του πρώτου, καθιστώντας τις επιθέσεις σε γραμμικούς σχηματισμούς αυτοκτονικές. Ο Lupfer, στο έργο του, περιγράφει πως το γερμανικό γενικό επιτελείο ακολούθησε μία συστηματική διαδικασία για να αλλάξει θεμελιωδώς το δόγμα του, στο μέσον του πολέμου. Αυτό που συναρπάζει τον αναγνώστη, μετά από έναν αιώνα, είναι η πειθαρχία και το διανοητικό πάθος με τα οποία οι Γερμανοί αποκατέστησαν την κινητικότητα στο πεδίο της μάχης, ξεκινώντας από μία βασική ιδέα για την ανάγκη της αλλαγής και συνεχίζοντας με μία λεπτομερή και εμπεριστατωμένη καταγραφή των απόψεων απλών στρατιωτών και χαμηλόβαθμων ηγητόρων.
Η προσπάθεια κατέληξε σε αυτό που οι ιστορικοί έχουν ονομάσει τακτικές «διείσδυσης» ή τακτικές «Hutier». Όπως υποδεικνύει το όνομα, οι Γερμανοί αποκήρυξαν τις γραμμικές τακτικές και υιοθέτησαν ένα σύστημα όπου καλά εκπαιδευμένες και καλά διοικούμενες ομάδες και διμοιρίες, επιτίθονταν ανεξάρτητα, παρακάμπτοντας τα εχθρικά ισχυρά σημεία για να διεισδύσουν στις ευάλωτες περιοχές μετόπισθεν. Η ιδέα σχεδόν δούλεψε. Οι Γερμανοί εξαπέλυσαν τη νέα τους τακτική μέθοδο στη διάρκεια της επιχείρησης «Μιχαήλ», το 1918, οπότε έφτασαν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από το Παρίσι, για να αναχαιτιστούν από τη μάζα των αφικνούμενων αμερικανικών δυνάμεων.
Δύο δεκαετίες μετά, η μηχανή εσωτερικής καύσης και ο ασύρματος έδωσαν στις τακτικές «Hutier» τους μηχανισμούς που χρειάζονταν για να αυξηθεί η ταχύτητα της επίθεσης κατά μία τάξη μεγέθους, ώστε να περιγράφεται με τη λέξη «μπλίτσκριγκ».
Από την ανάπτυξη των τακτικών «Hutier» μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα για σήμερα. Το πρώτο είναι ότι η καινοτομία στον πόλεμο, συχνά, έρχεται από το πεδίο. Έμπειροι και πρακτικοί στρατιωτικοί, τις πιο πολλές φορές νέοι σε ηλικία, συχνά έχουν το πάθος για αλλαγή, ενισχυμένο από το γεγονός ότι η δικιά τους ζωή κινδυνεύει. Το δεύτερο δίδαγμα είναι το στοιχείο εμπιστοσύνης που υπήρχε μεταξύ των ανώτατων αξιωματικών. Πριν τον πόλεμο οι Γερμανοί στρατηγοί ήταν προσκολλημένοι στις γραμμικές τακτικές, εν μέρει επειδή δεν εμπιστεύονταν τους στρατιώτες τους ότι θα συνέχιζαν την επίθεση. Με τον καιρό οι στρατηγοί έμαθαν όχι μόνο να εμπιστεύονται τους στρατιώτες τους, αλλά και να τους ακούνε.
Βλέπω πολλές ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση. Εκατό χρόνια πριν η τεχνολογία ευνοούσε την ισχύ πυρός και την άμυνα. Σήμερα, η νεκρή ζώνη εκτείνεται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ο γραμμικός ελιγμός είναι και πάλι δύσκολος εξ αιτίας της απειλής των όπλων μεγάλου βεληνεκούς και ακριβείας, των αισθητήρων και των οπλισμένων εναέριων μηχανών που εγγυώνται ότι η επίθεση θα είναι σχεδόν το ίδιο αυτοκτονική σήμερα, όπως ήταν το 1914.
Ίσως η λύση στην αποκατάσταση της επίθεσης βρίσκεται ανάμεσα στα κενά των ορισμών της πολυχωρικής μάχης. Ο χρόνος θα δείξει. Τι μπορούμε να πούμε όμως για τις τακτικές συνέπειες του μελλοντικού πεδίου μάχης, που θα κυριαρχείται από την άμυνα; Τι μπορούμε να μάθουμε σήμερα από αυτούς που πολεμούσαν εκ του συστάδην; Ας αρχίσουμε από μία σταθερά: Ένα πεδίο μάχης που κυριαρχείται από την ισχύ πυρός και την άμυνα, αναγκάζει τις μονάδες να διασπαρούν, να διαχωριστούν και να χωθούν στο έδαφος. Η διασπορά είναι καλή γιατί μειώνει τη θανατηφόρα επίδραση της ισχύος πυρός, αλλά οι διεσπαρμένες μονάδες έχουν το κακό ότι είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν, και η συγκέντρωση είναι ουσιώδης εάν επιθυμούμε να αποκαταστήσουμε τον ελιγμό.
Η διασπορά αλλάζει τη μορφή του πεδίου της μάχης. Η γραμμικότητα εξαφανίζεται. Οι μεγάλες μάχιμες μονάδες και μονάδες υποστήριξης μάχης που κινούνταν μαζί, αντικαθιστούνται από μικρότερα τμήματα, τακτικών μονάδων, που διαχωρίζονται από μεγάλα κενά. Το διεσπαρμένο πεδίο μάχης ευνοεί την αυτονομία και απαιτεί από τις μονάδες που εμπλέκονται με τον αντίπαλο να ενεργούν για μακρό χρόνο χωρίς ενισχύσεις. Μια εικόνα από ψηλά θα έδινε την εντύπωση του κενού. Το αστικό περιβάλλον θα παρέχει άσυλο στις μονάδες που θα καταφεύγουν εκεί για να αποφύγουν την καταστροφή από την ισχύ πυρός. Όσο μικρότερη και κατακερματισμένη θα είναι η τακτική διάταξη μιας δύναμης, τόσο πιθανότερο θα είναι να επιβιώσει από μία ρωσικού τύπου επίθεση.
Όμως, η κατακερματισμένη τακτική διάταξη μεταβάλλει τόσο το σχήμα όσο και τη σύνθεση των ίδιων των τακτικών μονάδων. Καθώς ο χώρος μεταξύ των μονάδων ανοίγει, αυτές γίνονται περισσότερο απομονωμένες και αναγκάζονται να στηρίζονται περισσότερο στη δικιά τους δυνατότητα λήψης αποφάσεων. Οι δυνατότητες που υποστηρίζουν τις τακτικές μονάδες, δηλαδή: τα πυρά, οι πληροφορίες, η υγειονομική υποστήριξη, η υποστήριξη ΔΜ και οι εξωτερικοί αισθητήρες θα βρίσκονται πολύ προς τα πίσω, για να αποφευχθεί η καταστροφή τους. Η ψυχολογική αίσθηση που προέρχεται από την επαφή με τις διπλανές μονάδες θα γίνει περισσότερο εικονική παρά φυσική. Απομονωμένες μικρές μονάδες θα πρέπει όλο και περισσότερο να μπορούν να μάχονται, να επιβιώνουν και να συντηρούνται ως αυθύπαρκτες οντότητες, ικανές να παραμένουν αποτελεσματικές για μέρες χωρίς βοήθεια.
Ο σκοπός και η χρησιμότητα των μικρών μονάδων αλλάζει στο διεσπαρμένο πεδίο μάχης. Η αποστολή των μικρών μονάδων δεν θα είναι πλέον, απλώς, να νικήσουν στην εγγύς μάχη. Στην πραγματικότητα μία μικρή μονάδα που θα έχει εμπλακεί αποφασιστικά σε μάχη εκ του συστάδην θα θεωρείται ότι έχει αποτύχει. Η άμεση εμπλοκή θα τους αποσπά από τη βασική τους δουλειά, που θα είναι να μεταφράσουν τη φονική ισχύ που βρίσκεται μακριά σε φονικά αποτελέσματα επί του εχθρού. Στο μέλλον, οι μικρές μονάδες θα είναι εικονικά φυλάκια, τα μάτια και τα διερευνητικά δάχτυλα μιας μεγαλύτερης, υποστηρίζουσας, επιχειρησιακής δύναμης που θα βρίσκεται έξω από το βεληνεκές των εχθρικών πυρών.
Σύμφωνα με τα λόγια του Υποστράτηγου ε.α. Bill Hix, αυτές οι «πέρα από τον ορίζοντα» δυνατότητες θα παρέχουν στις δυνάμεις στο πεδίο της μάχης έναν «κώνο ατιμωρησίας». Ο κώνος αυτός θα προστατεύει τη μονάδα παρέχοντας πληροφορίες, έλεγχο και διοίκηση και δυνατότητες αισθητήρων που σήμερα παρέχονται στις ομάδες των ειδικών δυνάμεων. Ο κώνος θα καθιστά απρόσβλητες τις μικρές μονάδες από τον αιφνιδιασμό και θα τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν πολλά μέσα που πριν βρίσκονταν τρία ή τέσσερα επίπεδα πάνω από αυτές, όπως οπλισμένα drone, πληροφορίες από στρατηγικά μέσα, υγειονομική εκκένωση και ανεφοδιασμό από μη επανδρωμένα εναέρια και χερσαία ρομποτικά οχήματα.
Φανταστείτε μικρές μονάδες διεσπαρμένες σε μια ευρεία έκταση σύνθετου εδάφους ή αστικού χώρου. Μία εχθρική δύναμη για να προχωρήσει θα πρέπει να καταστρέψει αυτές τις μικρές δυνάμεις που περιμένουν στον δρόμο της. Αλλά, θα είναι αδύνατο να τις πλησιάσει χωρίς να παρατηρηθεί και να καταστραφεί από υποστηρίζοντα χερσαία ή εναέρια πυρά ακριβείας.
Η μεταρρύθμιση στην τακτική, σύμφωνα με τα παραπάνω, θα είναι η έκδοση του 21ου αιώνα των τακτικών «Hutier» που αποκατέστησαν την κινητικότητα στο, κυριαρχούμενο από την ισχύ πυρός, πεδίο μάχης. Όμως, οι τακτικές «Hutier» μπορεί να έκαναν δυνατή την κίνηση, αλλά οι γερμανικές δυνάμεις απέτυχαν να φτάσουν στο Παρίσι, εν μέρει επειδή οι ομάδες διεισδύσεως δεν μπορούσαν να κινηθούν γρηγορότερα από το ανθρώπινο βάδισμα. Η μηχανή εσωτερικής καύσης και ο ασύρματος, σύντομα, αύξησαν την ταχύτητα της προέλασης και αποκατέστησαν την επίθεση, ώστε ο πόλεμος να ξαναρχίσει το 1939.
Το ερώτημα είναι εάν σήμερα υπάρχουν οι τεχνολογίες που θα επιτρέψουν στις σημερινές τακτικές δυνάμεις να επιχειρήσουν στο διεσπαρμένο πεδίο μάχης. Η απάντηση; Ευτυχώς ναι και σύντομα. Το 2018, ο τότε υπουργός άμυνας Τζιμ Μάττις, δημιούργησε τον πρώτο εθνικό οργανισμό με μοναδικό σκοπό την ενίσχυση της φονικότητας των μικρών μονάδων. Μέχρι τώρα η CCLTF (Close Combat Lethality Task Force), την οποία συμβουλεύω, έχει επιτύχει θαυμάσια στον αναστοχασμό της φονικότητας των τακτικών χερσαίων δυνάμεων. Το σύνολο αυτών των νέων εξελίξεων θα αλλάξει θεμελιωδώς τη διεξαγωγή του χερσαίου πολέμου. Έχει ενδιαφέρον να ειπωθεί ότι μέχρι τώρα οι περισσότερες τεχνολογίες που έχουν υιοθετηθεί από τη CCLTF προέρχονται από μη κυβερνητικές πηγές: τεχνητή νοημοσύνη, σμίκρυνση, η «αεροπορία» του στρατιώτη, δίκτυα στρατιωτών, ρομποτική και αισθητήρες.
Για να ενισχυθεί η μαχητική ισχύς των τακτικών δυνάμεων πολλές από τις πολυπλοκότητες των σύγχρονων επιχειρήσεων θα πρέπει να πιεστούν προς τα κάτω. Για να δουλέψει αυτό αποφάσεις που παίρνονταν από συνταγματάρχες θα πρέπει να παίρνονται από λοχίες. Η τεχνητή νοημοσύνη προσφέρει μία λύση. Σκεφτείτε μία εφαρμογή που δίνει πρόσβαση στον ηγέτη μιας μικρής μονάδας σε έναν αστερισμό εργαλείων υποβοήθησης της λήψης απόφασης. Σήμερα, χρειάζεται μία διακλαδική γραφειοκρατία για να παρασχεθούν εναέρια και χερσαία πυρά. Εάν θέλουμε να αδειάσουμε το πεδίο της μάχης, τότε όλος αυτός ο κόσμος θα πρέπει να φύγει και να αντικατασταθεί από μία εφαρμογή πυρών, που με το άγγιγμα ενός απλού εικονιδίου θα στέλνει όλα τα αναγκαία στοιχεία που θα επιτρέπουν την εξέταση του αιτήματος σε δευτερόλεπτα αντί για ώρες. Άλλα εικονίδια, στη συσκευή, θα επιτρέπουν στον ηγέτη πρόσβαση σε πληροφορίες από όλα τα επίπεδα, από το τακτικό μέχρι το στρατηγικό.
Ο κόσμος γίνεται μικρότερος και με το μικρότερο μέγεθος έρχεται μεγαλύτερη κινητικότητα και ευκολία. Μία συσκευή ασυρμάτου που κάποτε έπιανε το πίσω μέρος ενός οχήματος παρείχε δυνατότητες, που σήμερα παρέχονται από μία συσκευή που χωράει στην τσέπη ενός στρατιώτη. Αεροσκάφη εκατοντάδων εκατομμυρίων μπορούν να κινδυνεύουν από πυραύλους που βάλλονται από τον ώμο. Το άρμα μάχης δεν έχει πεθάνει, αλλά είναι πολύ ευκολότερο να καταστρέψεις άρματα σήμερα, χάρη στα φορητά κατευθυνόμενα αντιαρματικά βλήματα. Σήμερα, η τεχνολογία σμίκρυνσης, δανεισμένη από τον ιδιωτικό τομέα, θα επιτρέψει ακρίβεια σαν αυτή του Άμπραμς να συμπιεστεί στο σκοπευτικό ενός τυφεκίου με την ίδια πιθανότητα επιτυχίας με την πρώτη βολή.
Οι στρατιώτες και οι ηγέτες των μικρών μονάδων του αύριο δεν θα μπορούν να μεταφέρουν όλα τα υλικά και εφόδια που θα είναι αναγκαία για να συνεχίζει να είναι η μονάδα τους λειτουργική στην εγγύς μάχη. Αλλά, θα μπορούν να «γυρίσουν πίσω» και να έχουν πρόσβαση σε πόρους βαθιά στα μετόπισθεν, στη θάλασσα ή ίσως και έξω από το θέατρο του πολέμου. Αποτελεσματικές τεχνολογίες και μέθοδοι της αλυσίδας τροφοδοσίας, δανεισμένες από εταιρείες όπως η Amazon και η Google, θα επιτρέψουν την παράδοση των προμηθειών αρκετά γρήγορα για να μειωθεί το φορτίο ΔΜ που μία μικρή μονάδα πρέπει να πάρει μαζί της στη μάχη.
Η σμίκρυνση έχει κάνει πιο φτηνά και έχει διαδώσει σε όλο τον κόσμο τα μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα. Οι μικρές μονάδες πρέπει να επωφεληθούν από την επανάσταση των drone. Οι μονάδες σήμερα πετούν συχνά ΜΕΑ πάνω από το πεδίο της μάχης για να εντοπίσουν τον εχθρό ή εκρηκτικές συσκευές. Σκεφτείτε μία μελλοντική εγγύς μάχη, όπου κάθε μικρή μονάδα θα περιτριγυρίζεται από έναν αστερισμό ΜΕΑ, που θα κυμαίνονται από μεταφερόμενα με το χέρι φονικά drone, μέχρι πλατφόρμες τακτικών όπλων, τόσο φονικών ώστε να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή υποστήριξη με εναέρια ή χερσαία πυρά.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στα φορητά όπλα ακριβείας ενισχύουν την ικανότητα των μικρών μονάδων να μάχονται αυτόνομα. Οι αντιαρματικοί πύραυλοι Javelin αλλάζουν θεμελιωδώς την εξίσωση φονικότητας μεταξύ των μεγάλων σχηματισμών αρμάτων και των μικρών μονάδων, προς όφελος των τελευταίων. Σύντομα οι στρατιώτες θα κατέχουν όλμους ακριβείας, βομβιδοβόλα ακριβείας και άμεση πρόσβαση σε φτηνά, ευρέως διαδεδομένα μέσα ακριβείας, εκτοξευόμενα από το πυροβολικό και την αεροπορία.
Το πεδίο της μάχης είναι ένα μοναχικό μέρος και θα γίνει ακόμη πιο τρομακτικό συναισθηματικά καθώς θα συνεχίσει να αδειάζει. Το Twitter και το Facebook κρατούν τους ανθρώπους συνδεδεμένους εικονικά. Παρόμοια, ένας νεαρός στρατιώτης θα μπορεί να έρχεται σε επαφή με τα φιλαράκια του, τους διοικητές του και τον έξω κόσμο με μια τεχνολογία παρόμοια με το Twitter, που θα την έχει μαζί του στο πεδίο της μάχης. Ένα τέτοιο δίκτυο θα μοιράζει πληροφορίες προς τα πάνω και προς τα πλάγια. Οι διοικητές από το δίκτυο των στρατιωτών θα μπορούν να παρακολουθούν τη φυσική και τη συναισθηματική τους κατάσταση, λαμβάνοντας δεδομένα για τις φυσιολογικές τους λειτουργίες.
Ένας παράγοντας της φυσικής κατάστασης των στρατιωτών είναι και το βάρος του εξοπλισμού που μεταφέρουν. Το φορτίο ενός στρατιώτη στον Β΄ Π.Π. ήταν, περίπου, 27+ κιλά. Σήμερα το φορτίο αυτό έχει φτάσει τα 45+ κιλά. Το μεγαλύτερο μέρος της διαφοράς προέρχεται από την ατομική θωράκιση. Ένας αποβιβασμένος πεζικάριος δεν μπορεί να πολεμήσει αποτελεσματικά αν το φορτίο που κουβαλάει είναι περισσότερο από το 1/3 του σωματικού του βάρους. Η μόνη πρακτική λύση σε αυτό είναι να χρησιμοποιηθεί η τεχνολογία, ώστε το βάρος από τους στρατιώτες να πάει σε κάποιο ρομποτικό όχημα. Ο στρατός έχει κάνει πρόοδο στην ανάπτυξη ενός τροχοφόρου οχήματος που χρησιμοποιεί αισθητήρες για να «ακολουθεί» στρατιώτες σε πορεία. Αλλά, ο στρατός πρέπει να βρει ένα ελαφρύτερο, πιο ευκίνητο και διαθέσιμο ρομπότ, ικανό να συνοδεύει μία μικρή μονάδα για μέρες.
Για να κυριαρχήσουν στην εγγύς μάχη, οι μικρές μονάδες πρέπει να καλύπτονται από μία αδιαπέραστη σφαίρα αισθητήρων που θα τους παρέχει έγκαιρη προειδοποίηση, πέρα από το βεληνεκές των εχθρικών ελαφρών όπλων και όλμων. Η σφαίρα αυτή πρέπει να είναι πολυστρωματική και να περιλαμβάνει τακτικά drone, ατομικούς αισθητήρες και ρομποτικούς αισθητήρες που θα περιβάλλουν μία μονάδα σε πορεία.
Η τακτική μεταρρύθμιση δεν εξαρτάται μόνο από την τεχνολογία. Ο αμερικανικός στρατός πρέπει να βρει τρόπους να εξοικειώσει ψυχολογικά τους στρατιώτες του με το άγχος της εγγύς μάχης πριν πέσει η πρώτη ντουφεκιά. Τα επιπλέον έργα και οι ευθύνες που θα εναποτεθούν στους ώμους των μικρών μονάδων φέρνουν το ερώτημα του μεγέθους τους. Η ομάδα του στρατού αποτελείται από εννέα πεζικάριους, ενώ των πεζοναυτών από δεκατρείς. Πιθανόν, η μεγαλύτερη ομάδα είναι η σωστή λύση. Εάν οι μικρές μονάδες πρέπει να κάνουν περισσότερα από το να πολεμήσουν εκ του συστάδην, τότε, ίσως, η σύνθεση της ομάδας πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερες δεξιότητες και εμπειρία. Δηλαδή να περιλαμβάνει άτομα εκπαιδευμένα στις επικοινωνίες, σε ειδικά όπλα, στην υγειονομική βοήθεια, στις πληροφορίες και στα μη επανδρωμένα οχήματα.
Εάν το υπουργείο άμυνας θέλει να κάνει τις μικρές μονάδες πεζικού μία «ιδιαίτερη» κατηγορία, τότε, ίσως, θα πρέπει να τους αμείβει περισσότερο και να τους επιτρέπει να αποστρατεύονται νωρίτερα. Έχουμε μάθει ότι η συνοχή των μονάδων είναι ουσιώδες συστατικό της αποτελεσματικότητας στη μάχη, έτσι το προσωπικό στις μονάδες αυτές θα πρέπει να μένει μαζί για περισσότερο χρόνο και ίσως να διοικούνται από ηγέτες με περισσότερη εμπειρία και μεγαλύτερο βαθμό.
Το παράδειγμα των γερμανικών τακτικών μεταρρυθμίσεων στον Α΄ Π.Π. μας προσφέρει τρεις ακόμη πολύτιμες παρατηρήσεις:
Πρώτον, η τακτική επηρεάζει τη στρατηγική. Οι αντιμαχόμενοι στο Δυτικό Μέτωπο επιδίωξαν δύο ανταγωνιστικές λύσεις για να αποκαταστήσουν την κινητικότητα στο πεδίο της μάχης. Οι Σύμμαχοι εφηύραν το άρμα μάχης, που μπορούσε να ξεπερνά τα εμπόδια και να προστατεύεται από τα ελαφρά όπλα. Η άλλη λύση ήταν δογματική. Οι Γερμανοί, έχοντας έλλειψη πρώτων υλών για να φτιάξουν άρματα σε μεγάλους αριθμούς, εφηύραν τακτικές που θα επέτρεπαν στο πεζικό να προχωρήσει με ταχύτερο ρυθμό. Και οι δύο λύσεις απέτυχαν. Με τον χρόνο όμως, οι Γερμανοί έφτασαν στη σωστή ισορροπία τεχνολογίας και τακτικής που αποκαλύφτηκε με το «μπλίτσκριγκ». Οι ανάγκες του μηχανοκίνητου πεδίου μάχης ανάγκασαν τους αντιμαχόμενους να αλλάξουν τις στρατηγικές τους προσεγγίσεις στον πόλεμο.
Δεύτερον, ακόμη και κορυφαίες τακτικές δεν μπορούν να αντισταθμίσουν μία κακή στρατηγική. Οι Γερμανοί έκαναν λάθος τον βασικό υπολογισμό «σκοποί, τρόποι, μέσα», ο οποίος, αν τον είχαν κάνει σωστά, θα τους έλεγε ότι ακόμη και οι καλύτερες τακτικές (τρόποι) δεν έφταναν ως μέσα για να ξεπεραστεί η συντριπτική υλική υπεροχή των Συμμάχων το 1918. Όση εξυπνάδα και θέληση κι αν είχαν δεν αρκούσαν για να τους πάνε στο Παρίσι με τα πόδια.
Ο κοινός παρανομαστής των δύο λύσεων ήταν η ταχύτητα. Οι Γερμανοί, παρά τις προσπάθειες τους δεν μπόρεσαν να κινηθούν ταχύτερα από όσο βαδίζει ένας άνδρας. Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν παρόμοια πρόκληση σήμερα. Η τακτική και επιχειρησιακή ταχύτητα για τις ελαφρές δυνάμεις μπορεί μόνο να επιτευχθεί με την κάθετη υπερκέραση. Το υπουργείο άμυνας απέχει πολύ από το να μπορεί να αερομεταφέρει μεγάλους σχηματισμούς. Αλλά το υπουργείο θα πρέπει να επιμείνει. Η εναλλακτική, μακροπρόθεσμα, θα είναι το τέλμα και η φρίκη του πολέμου φθοράς.
Η βιβλιογραφία για τις πολυχωρικές επιχειρήσεις εστιάζεται, σωστά, στις αλλαγές στο επιχειρησιακό και υπέρ-επιχειρησιακό επίπεδο. Αυτή η προσέγγιση είναι κατάλληλη και έχει αργήσει. Η επιχειρησιακή τέχνη έχει από καιρό υιοθετηθεί ως ο διανοητικός θεμέλιος λίθος του δόγματος του στρατού, από την εισαγωγή της Αεροχερσαίας Μάχης. Αλλά, οι νέες τεχνολογίες εισάγουν νέες ανάγκες στο πεδίο της μάχης και ωθούν το πλέγμα του χερσαίου πολέμου συνεχώς προς τα κάτω. Έτσι, ο στρατός πρέπει να επιδιώξει μία μεταρρύθμιση και από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω, παράλληλα. Η προειδοποίηση του Μπαλκ ότι «οι σφαίρες γράφουν τις νέες τακτικές» είναι αλήθεια σήμερα όπως ήταν και τότε. Αλλά, η πρόκληση τώρα είναι να γραφτούν οι νέες τακτικές πριν οι σφαίρες αρχίσουν να σκοτώνουν τους στρατιώτες και τους πεζοναύτες.
Σχετικές αναρτήσεις
"τόσο πιθανότερο θα είναι να επιβιώσει από μία ρωσικού τύπου επίθεση"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα,παρά την έμφαση των Ρώσων στον εκσυγχρονισμό των Τ.Θ,και το διαρκή φόβο του ΝΑΤΟ για τη σοβιετική και πλέον Ρωσικη πλημμυρίδα αρμάτων,παρακολουθώντας εσάς και τα άρθρα σας ,νομίζω πως ήδη από την Ουκρανία και τη Συρία,οι Ρώσοι δείχνουν πρώτοι προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα που σε θεωρητικό επίπεδο μελετούν οι ΗΠΑ και έχουν στραφεί αυτοί πρώτοι σε αυτό το νέο "δόγμα",επι το έργον. Αρα ,δε είμαι τόσο σίγούρος για τη φράση αυτή του στρατηγού,σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον,από το πρώτο ρωσικό κλιμάκιο.
Επίσης,νομίζω,ειδικά στις χερσαίες δυνάμεις τους ,οι Αμερικανοί σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις τους,διακρίνονταν για τη Δ.Μ και logistics,που με αυτά εξασφάλιζαν υπεροχή και τη νίκη τους,και όχι τόσο για τη τακτική τους στο πεδίο της μάχης.Απορώ πως θα καταφέρουν να αλλάξουν όχι δόγμα, αλλά νοοτροπία ,στο πως θα μάχονται,ειδικά σε μικρότερα κλιμάκια,ίσως χωρίς την υποστήριξη που έχουν συνηθίσει,και επιπλέον με το δεδομένο οτι παραδοσιακά δεν εμπιστεύονται συνήθως τους συμμάχους τους στο πεδίο.
Καλημέρα, στο WOTR, στη συνέχεια, παρουσιάστηκε άρθρο
Διαγραφήhttps://warontherocks.com/2019/05/scaling-the-levels-of-war-the-strategic-major-and-the-future-of-multi-domain-operations/?fbclid=IwAR069DD3PbEFbpIlTa-moQh6jc4RIxEOeNhcVuVOdHYi6PhA2qkG7vTJkUQ
που διαφωνεί με πολλές από τις απόψεις του Scales.
Ο βασικός λόγος που μετέφρασα το άρθρο του Scales ήταν ότι λόγω CCLTF πίστευα ότι το όνομα του θα αναφέρονταν και στην Ελλάδα (όπως παρατήρησα ότι έχει αναφερθεί) και ίσως κάποιος να ήθελε να ξέρει τι λέει αυτός (εγώ σίγουρα ήθελα).
Ευχαριστώ που σε χάρη σε εσάς τον έμαθα και εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Να συνεχίσω να σχολιάζω,γιατί ειδικά στους Γερμανούς έχω απορίες,σας πειράζει?, ή να διαβάζω απλά τα άρθρα γιατί γίνομαι κουραστικός?
Στη διάθεση σου για οτιδήποτε, που μπορεί να ξέρω, αρκεί να μιλάμε στον ενικό!!!
Διαγραφή